آزمون تداخل کلمه رنگ D-KEFS | 

هدف

برای ارزیابی کارکردهای اجرایی، به‌ویژه ظرفیت بازداری و انعطاف‌پذیری شناختی در کودکان و بزرگ‌سالان 8-89 ساله

توضیحات
آزمون تداخل رنگ – کلمه بخشی از مجموعه آزمون‌های D-KEFS برای کارکردهای اجرایی است. آزمون تداخل رنگ – کلمه انعطاف‌پذیری شناختی و ظرفیت بازداری را اندازه‌گیری می‌کند و بر اساس آزمون معروف استروپ (STROOP) تهیه شده است. این باعث می‌شود که آزمون تداخل رنگ – کلمه جایگزین خوبی برای آزمون STROOP باشد. علاوه بر سه حالت کلاسیک آزمون استروپ، آزمون تداخل رنگ – کلمه دارای یک کاندیشن دیگری نیز است:

کاندیشن 1- رنگ‌ها را نام‌گذاری کنید: رنگ‌های جوهر از پیش چاپ شده را نام ببرید.
کاندیشن 2- خواندن کلمات: خواندن کلمات سیاه چاپ شده سبز، آبی، قرمز.
کاندیشن 3- بازداری: کارتی که در آن کلمات آبی، سبز، قرمز به رنگ دیگری چاپ شده است (مثلاً آبی چاپ شده به رنگ سبز) که در آن رنگ جوهر باید در اسرع وقت نام‌گذاری شود.
کاندیشن 4: سویچینگ: در این کاندیشن از آزمودنی خواسته می‌شود که بر اساس دستورالعمل در شرایطی رنگ جوهر را نام‌گذاری کند و در شرایط دیگر کلمه را بخواند.

این آزمون شامل یک دفترچه راهنما، یک فرم ثبت نمره، یک دفترچه پاسخ و 4 کارت محرک است. این آزمون برای روانشناسان، عصب روانشناسان و مربیان آموزشی در نظر گرفته شده است.

هنجارها
داده‌های هنجاری برای 1750 کودک و بزرگ‌سال 8-89 ساله وجود دارد.

اجرا و نمره‌گذاری
گزینه‌های مختلف نمره‌گذاری در فرم امتیاز گنجانده شده است، به‌طوری‌که تصویر بسیار جامعی از کارکرد آزمودنی ایجاد می‌شود.
آزمون به‌صورت انفرادی و حضوری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز انجام می‌شود. زمان اجرا و تهیه گزارش و تفسیر تقریباً 60 دقیقه است.

دامنه کاربرد

سیستم کارکرد اجرایی دلیس- کاپلان Delis-Kaplan (D – KEFS) یک سیستم منعطف است، سیستم استانداردی از آزمون‌های منفرد برای بررسی کارکردهای شناختی بالاتر در کودکان و بزرگ‌سالان 8 تا 89 ساله استفاده می‌شود. این توانایی‌های شناختی به‌عنوان کارکردهای اجرایی نیز شناخته می‌شوند، زیرا از توانایی‌های شناختی اولیه فرد مانند توجه، زبان و ادراک استفاده می‌کنند تا سطوح بالاتری از تفکر خلاق و انتزاعی را ایجاد کنند. 

روش

آزمون تداخل رنگ-کلمه D-KEFS بر اساس تکلیف کلاسیک Stroop است که در درجه اول برای ارزیابی توانایی بازداری واکنش‌های کلامی عمل می‌کند.  این آزمون گسترش یافته است تا شامل یک کاندیشن دیگری نیز شود که در آن شما باید بین دو واکنش رقیب (خواندن کلمه یا نام‌گذاری رنگ) جابجا شوید. این کار چالش‌برانگیز انعطاف‌پذیری شناختی را نیز به ارمغان می‌آورد. علاوه بر این، مهارت‌های اولیه نام‌گذاری رنگ‌ها و خواندن کلمات را می‌توان با استفاده از دو تکلیف مقدماتی اساسی ارزیابی کرد.

معیارهای کیفیت

پایایی (همسانی درونی) آزمون‌های فردی برای اکثر گروه‌های سنی در محدوده متوسط ​​تا زیاد است. 

مطالعات همبستگی و همچنین مطالعات همبستگی با آزمون یادگیری کلامی کالیفرنیا II (CVLT-II) و آزمون مرتب‌سازی کارت ویسکانسین (WCST) برای تأیید پایایی و وابسته به معیار در دسترس هستند. اعتبار بالینی در مطالعات مختلف با جمعیت‌های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. دفترچه راهنمای آزمون‌های فردی حاوی اطلاعات دقیق در مورد این بررسی‌ها است.

هنجارها

D –  KEFS در 16  گروه سنی با استفاده از نمونه کل 1750 کودک، نوجوان و بزرگ‌سال هنجاریابی شده است.

ویژگی‌ها و مزایا 

• اجرای استاندارد، ارزیابی و تفسیر. 
• زمان اجرای کوتاه آزمون‌های فردی. 
• کاربرد انعطاف‌پذیر آزمون‌های تک یا چندگانه D-KEFS. 
• دامنه انعطاف‌پذیر ارزیابی از طریق مقادیر نتایج اولیه و اختیاری. 
• افزایش کسب دانش از طریق در نظر گرفتن مجزا از مهارت‌های اساسی، ترکیبی از عملکرد و مقادیر نتیجه فرآیند محور و همچنین از طریق مقادیر ترکیبی و مقادیر متضاد. 
• حساسیت بالا حتی با نقص شناختی جزئی. 

پروفسور اکبر رضایی متخصص سنجش و تقویت کارکردهای اجرایی مغز در تبریز | تشخیص و درمان اختلالات یادگیری، تقویت توجه و تمرکز و حافظه در تبریز

برای رزرو وقت سنجش و تقویت کارکردهای اجرایی مغز در تبریز در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

جوانه رشد: تخصصی‌ترین مرکز تست هوش و استعدادیابی در تبریز | مشاوره انتخاب رشته پایه نهم به دهم و کنکور در تبریز | تست هوش جهش تحصیلی و تیزهوشان در تبریز | تشخیص و درمان اختلالات یادگیری و مشاوره تحصیلی در تبریز | آموزش هوش و استعداد تحلیلی تیزهوشان در تبریز | دارای مجوز از سازمان نظام روانشناسی ایران

اختلالات یادگیری  در تبریز

اختلالات یادگیری چیست؟

اختلالات یادگیری یک بیماری عصبی است که بر توانایی مغز برای ارسال، دریافت و پردازش اطلاعات تأثیر می‌گذارد. کودک مبتلا به اختلالات یادگیری ممکن است در خواندن، نوشتن، صحبت کردن، گوش دادن، درک مفاهیم ریاضی و درک عمومی مشکل داشته باشد. اختلالات یادگیری شامل گروهی از اختلالات مانند نارساخوانی، دیسپراکسی، اختلال ریاضی و دیس گرافی است. هر نوع اختلال ممکن است با دیگری وجود داشته باشد.

توجه: اختلالات یادگیری به دلیل بیماری جسمی یا روانی، وضعیت اقتصادی یا پیشینه فرهنگی ایجاد نمی‌شود. آن‌ها همچنین نشان نمی‌دهند که کودک ضعیف یا تنبل است.

تعریف اختلالات یادگیری

اختلالات یادگیری خاص به معنای اختلال در یک یا چند فرآیند روان‌شناختی اساسی است که در درک یا استفاده از زبان، گفتاری یا نوشتاری دخیل است که ممکن است خود را در توانایی ناقص گوش دادن، صحبت کردن، خواندن، املا یا انجام محاسبات ریاضی نشان دهد.

این اصطلاح شامل شرایطی مانند نقص ادراکی، آسیب مغزی، حداقل اختلال عملکرد مغز، نارساخوانی و آفازی رشدی است.

این اصطلاح شامل کودکانی نمی‌شود که مشکلات یادگیری دارند که عمدتاً ناشی از نقص بینایی، شنوایی یا حرکتی، یا عقب‌ماندگی ذهنی، اختلال عاطفی یا آسیب‌های محیطی، فرهنگی یا اقتصادی است.

چه کودکانی دچار اختلالات یادگیری نیستند؟

برخی از کودکان به‌عنوان دانش‌آموزان دیرآموز شروع می‌کنند، اما درنهایت قادر به یادگیری و کنار آمدن با مطالعات و سایر فعالیت‌های خود هستند. برخی از کودکان ممکن است به انواع خاصی از یادگیری (یادگیری یک زبان جدید، یک فعالیت یا مهارت خاص، یا موضوع تحصیلی) علاقه نداشته باشند، یا ممکن است به ورزش یا سایر فعالیت‌های خارج از منزل علاقه نداشته باشند. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده علایق کودک است و نشان‌دهنده اختلالات یادگیری نیست. 

انگ، عدم موفقیت و درک نادرست از اختلالات یادگیری همچنان موانع سرسختی برای والدین و کودکان است که باید بر آن غلبه کنند. اگر اختلالات یادگیری درمان نشود، میلیون‌ها نفر در معرض خطر رها شدن قرار می‌گیرند، زیر بار عزت‌نفس پایین قرار می‌گیرند، در معرض انتظارات پایین قرار می‌گیرند و توانایی‌شان برای دنبال کردن رؤیاهایشان کاهش می‌یابد.

چه چیزی باعث اختلالات یادگیری می‌شود؟

کارشناسان می‌گویند که هیچ دلیل واحد و خاصی برای اختلالات یادگیری وجود ندارد. بااین‌حال، عواملی وجود دارد که می‌تواند باعث اختلالات یادگیری شود:

• وراثت: مشاهده شده است که کودکی که والدینش اختلالات یادگیری داشته‌اند، احتمالاً به همین اختلال مبتلا می‌شود.
• بیماری در حین و پس از تولد: یک بیماری یا آسیب در حین یا پس از تولد ممکن است باعث اختلالات یادگیری شود. سایر عوامل احتمالی می‌تواند مصرف مواد مخدر یا الکل در دوران بارداری، ضربه‌های فیزیکی، رشد ضعیف رحم، وزن کم هنگام تولد و زایمان زودرس یا طولانی‌مدت باشد.
• استرس در دوران نوزادی: یک حادثه استرس‌زا پس از تولد مانند تب بالا، ضربه به سر، یا تغذیه نامناسب.
• محیط: افزایش قرار گرفتن در معرض سمومی مانند سرب (در رنگ، سرامیک، اسباب‌بازی و غیره).
• همبودی: کودکان دارای اختلالات یادگیری در معرض خطر بالاتر از حد متوسط ​​برای مشکلات توجه یا اختلالات رفتاری مخرب هستند. تا 25 درصد از کودکان مبتلا به اختلال خواندن نیز ADHD دارند. برعکس، تخمین زده می‌شود که بین 15 تا 30 درصد از کودکان مبتلا به ADHD دارای اختلال یادگیری هستند.

علائم اختلالات یادگیری چیست؟

در رشد فیزیولوژیکی طبیعی، انتظار می‌رود کودک مجموعه خاصی از مهارت‌های شناختی و حرکتی اولیه را به دست آورد. هرگونه تأخیر یا شکاف قابل‌توجه در این پیشرفت می‌تواند نشانه‌ای از اختلالات یادگیری باشد. قبل از تشخیص بیماری باید یک سری آزمایش‌ها و ارزیابی‌های کاملاً تحقیق و اثبات‌شده انجام شود.

نکته: به‌طورکلی 5 درصد از کودکان در سنین مدرسه دچار اختلالات یادگیری هستند. کودکان دارای اختلالات یادگیری نیز ممکن است ADHD  داشته باشند.

علائم اختلالات یادگیری ممکن است در هر مرحله از کودکی کمی متفاوت باشد.

پیش‌دبستانی: ممکن است کودک در دوره پیش‌دبستانی برخی از این مشکلات را داشته باشد.

• توسعه مهارت‌های گفتاری در سنین عادی (18-15 ماهگی) زمانی که گفتار به‌طورمعمول در کودکان ایجاد می‌شود.
• تلفظ کلمات ساده
• شناخت حروف و کلمات
• یادگیری اعداد، قافیه یا آهنگ‌ها
• تمرکز روی کارها
• پیروی از قوانین و دستورالعمل‌ها
• استفاده از مهارت‌های حرکتی ظریف/درشت برای انجام کارهای فیزیکی.

دبستان: کودک ممکن است در موارد زیر مشکل داشته باشد:

• اتصال حروف و صداها
• تمایز بین کلمات مشابه یا کلمات قافیه
• خواندن، املا یا نوشتن دقیق
• تشخیص راست از چپ، برای مثال، اشتباه گرفتن 25 با 52، “b” با “d”، “on” با “no”، “s” با “5”
• شناخت حروف الفبا
• استفاده از نمادهای ریاضی صحیح برای انجام مسائل ریاضی
• به خاطر سپردن اعداد یا حقایق
• یادگیری مهارت‌های جدید؛ کودک ممکن است کندتر از سایر کودکان هم سن خود باشد
• حفظ اشعار یا پاسخ
• درک مفهوم زمان
• هماهنگی دست به چشم، عدم توانایی در اندازه‌گیری مسافت یا سرعت، درنتیجه منجر به تصادف می‌شود.
• کارهای مربوط به مهارت‌های حرکتی ظریف: مداد در دست گرفتن، بستن بند کفش، بستن دکمه پیراهن و غیره
• ردیابی اموال خود مانند لوازم‌التحریر

مدرسه راهنمایی: کودک ممکن است در موارد زیر مشکل داشته باشد:

• املای کلمات مشابه (دریا/ببین، هفته/ضعیف)، استفاده از پیشوندها، پسوندها
• خواندن با صدای بلند، نوشتن تکالیف، حل مسائل کلمه‌ای در ریاضی (کودک ممکن است از انجام کارهایی که شامل این مهارت‌ها است اجتناب کند)
• دست خط (کودک ممکن است مداد را محکم بگیرد)
• به خاطر سپردن یا یادآوری حقایق
• درک زبان بدن و حالات چهره
• نشان دادن واکنش‌های عاطفی مناسب در محیط آموزشی (کودک ممکن است رفتاری پرخاشگرانه یا سرکش داشته باشد و با احساسات بیش‌ازحد واکنش نشان دهد)

دبیرستان: ممکن است کودک در موارد زیر مشکل داشته باشد:

• املای دقیق کلمات (کودک ممکن است یک کلمه را با املای متفاوت در یک تکلیف نوشتاری بنویسد)
• وظایف خواندن و نوشتن
• خلاصه کردن، بازنویسی، پاسخ دادن به مسائل کاربردی یا سؤالات در آزمون‌ها
• حافظه ضعیف
• سازگاری با محیط جدید
• درک مفاهیم انتزاعی
• تمرکز مداوم: کودک ممکن است بر روی برخی از کارها تمرکز نداشته باشد، درحالی‌که تمرکز بیش‌ازحد روی برخی دیگر

توجه: درحالی‌که کودکان دارای اختلالات یادگیری در برخی زمینه‌های یادگیری مشکل دارند، در سایر زمینه‌های موردعلاقه خود نیز استعداد، مهارت و استعداد بالایی دارند. اغلب ما بر روی این اختلال تمرکز می‌کنیم و استعدادها یا مهارت‌های کودک را نادیده می‌گیریم. مهم است که والدین و معلمان این پتانسیل پنهان را بشناسند و کودک را تشویق کنند تا آن‌ها را دنبال کند.

اختلالات یادگیری چگونه شناسایی می‌شود؟

شناسایی اختلالات یادگیری یک فرآیند پیچیده است. اولین قدم این است که مسائل بینایی، شنوایی و رشدی را که می‌توانند اختلالات یادگیری زمینه‌ای را تحت‌الشعاع قرار دهند، رد کنید. پس از تکمیل این آزمون‌ها، اختلالات یادگیری با استفاده از ارزیابی روانی آموزشی که شامل آزمون پیشرفت تحصیلی همراه با اندازه‌گیری توانایی فکری است، شناسایی می‌شود. این آزمون به تعیین اینکه آیا تفاوت قابل‌توجهی بین توانایی بالقوه و عملکرد کودک (IQ) و پیشرفت تحصیلی کودک (عملکرد مدرسه) وجود دارد کمک می‌کند.

گزینه‌های مداخله و پشتیبانی برای اختلالات یادگیری چیست؟

اختلالات یادگیری قابل‌درمان نیست. بااین‌حال، با مداخله و حمایت به‌موقع، کودکان دارای اختلالات یادگیری می‌توانند در مدرسه موفق باشند. والدین و معلمان اولین کسانی هستند که متوجه می‌شوند کودک در خواندن، نوشتن یا یادگیری مشکل دارد. اگر فکر می‌کنید که فرزند شما ممکن است اختلالات یادگیری داشته باشد، از یک متخصص سلامت روان یا سایر متخصصان آموزش‌دیده برای برنامه مداخله یا درمان موردنیاز کمک بگیرید.

توجه: تشخیص زودهنگام می‌تواند به کودک کمک کند از درمان یا درمان بهره‌مند شود. نادیده گرفتن این شرایط ممکن است بر توانایی کودک برای کنار آمدن با این شرایط تأثیر بگذارد.

اگر کودک شما اختلال یادگیری دارد، پزشک یا مدرسه کودک شما ممکن است توصیه کند:

• کمک اضافی: یک متخصص خواندن یا دیگر متخصصان آموزش‌دیده می‌توانند تکنیک‌هایی را برای بهبود مهارت‌های تحصیلی به فرزند شما آموزش دهند. مربیان همچنین می‌توانند مهارت‌های سازمانی و مطالعه را به کودکان آموزش دهند.
• برنامه آموزش فردی (IEP): مدرسه فرزند شما یا یک مربی ویژه ممکن است یک IEP ایجاد کند که توضیح دهد چگونه کودک می‌تواند به بهترین شکل در مدرسه بیاموزد.
• درمان: بسته به اختلال یادگیری، برخی از کودکان ممکن است از درمان سود ببرند. به‌عنوان‌مثال، گفتاردرمانی می‌تواند به کودکانی که ناتوانی زبانی دارند کمک کند. کاردرمانی ممکن است به بهبود مهارت‌های حرکتی کودکی که مشکل نوشتن دارد کمک کند.
• درمان مکمل/جایگزین: تحقیقات نشان می‌دهد که درمان‌های جایگزین مانند موسیقی، هنر، رقص می‌تواند برای کودکان دارای اختلالات یادگیری مفید باشد.

والدین و کارشناسان باید اهدافی را تعیین کرده و ارزیابی کنند که آیا کودک با مداخله و حمایت انتخابی در حال بهبود است یا خیر. در غیر این صورت، می‌توان روش‌های جایگزین را برای کمک به کودک انتخاب کرد.

برای درمان اختلالات یادگیری به چه متخصصانی مراجعه کنیم؟

اختلالات یادگیری پس از یک سری آزمایش‌های انجام‌شده توسط تیمی از متخصصان شناسایی می‌شود. متخصصان زیر ممکن است برای کمک به تشخیص و درمان اختلالات یادگیری کودک با یکدیگر همکاری کنند.

روانشناس تربیتی : ترجیحاً روانشناس با تخصص در زمینه آموزش. روانشناس تربیتی تست هوش خاصی (مانند تست مقیاس هوش وکسلر برای کودکان) انجام می‌دهد تا مشخص کند که آیا عملکرد فکری کودک طبیعی است یا خیر. این به حذف عملکرد ذهنی مرزی و عقب‌ماندگی ذهنی خفیف کمک می‌کند که هر دو ممکن است بر عملکرد تحصیلی تأثیر بگذارند.

مربی ویژه پیشرفت تحصیلی کودک را با اجرای آزمون‌های آموزشی استاندارد (آزمون پیشرفت با دامنه وسیع، آزمون پیشرفت فردی پی بادی، آزمون‌های پیشرفت وودکاک-جانسون، آزمون مبتنی بر برنامه درسی) برای ارزیابی عملکرد کودک در زمینه‌هایی مانند خواندن، املا، زبان نوشتاری و ریاضیات پیشرفت تحصیلی دو سال کمتر از نمره واقعی مدرسه یا سن تقویمی کودک ممکن است نشان‌دهنده این باشد که کودک دارای اختلالات یادگیری خاصی است.

مشاور در درک رفتار کمک می‌کند، مشکلات رفتاری و مشکلاتی که ممکن است به دلیل محیط نامناسب خانه یا مدرسه وجود داشته باشد یا هر مشکل عاطفی که ممکن است دلیل عملکرد ضعیف کودک در مدرسه باشد را بررسی می‌کند.

متخصص اطفال/ متخصص مغز و اعصاب اطفال : اگر مشکوک به اختلالات یادگیری باشد، پزشک اطفال باید عملکرد کودک را در مدرسه جویا شود و والدین را راهنمایی کند تا ارزیابی روانی-آموزشی فرزندشان انجام شود. متخصص اطفال همچنین ممکن است به والدین و معلم کلاس در مورد مفید بودن آموزش کمکی مشاوره دهد. یک متخصص مغز و اعصاب اطفال تاریخچه بالینی دقیقی را ثبت می‌کند و یک معاینه فیزیکی کامل برای رد بیماری‌های پزشکی مانند کم‌کاری تیروئید، مسمومیت مزمن با سرب انجام می‌دهد. و اختلالات عصبی مانند فلج مغزی، بررسی مسائل رفتاری در مدرسه و خانه.

روان‌پزشک کودک : علائم ADHD را بررسی می‌کند زیرا ممکن است با هر نوع اختلالات یادگیری همراه باشد. روان‌پزشک همچنین سایر اختلالات را که ممکن است دلیل عملکرد ضعیف تحصیلی باشد بررسی می‌کند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اختلالات یادگیری غیرکلامی

اختلال یادگیری غیرکلامی – اختلالات یادگیری NV چگونه بر کودک تأثیر می‌گذارد؟

درحالی‌که NVاختلالات یادگیری بر هر کودک متفاوت تأثیر می‌گذارد، مهارت‌های زیر تحت تأثیر قرار می‌گیرند:

• مهارت‌های مفهومی: ممکن است در درک مفاهیم بزرگ، حل مسئله و روابط علت و معلولی مشکل داشته باشند.
• مهارت‌های حرکتی: ممکن است در هماهنگی و حرکت دچار مشکل شوند.
• مهارت‌های بصری-فضایی: آن‌ها ممکن است با تصاویر بصری، پردازش بصری و روابط فضایی مشکل داشته باشند.
• مهارت‌های اجتماعی: ممکن است در درک نشانه‌های اجتماعی و برقراری ارتباط به شیوه‌ای مناسب ازنظر اجتماعی مشکل وجود داشته باشد. آن‌ها ممکن است طعنه یا کنایه را درک نکنند.
• تفکر انتزاعی : ممکن است در درک مطلب و درک تصویر کلی مشکل داشته باشند. کودکان مبتلا به NVاختلالات یادگیری ممکن است در به خاطر سپردن جزئیات خوب باشند اما در درک مفاهیم زیربنایی خوب نباشند. آن‌ها همچنین ممکن است در سازمان‌دهی افکار خود دچار مشکل شوند.

علت NVاختلالات یادگیری چیست؟

علت دقیق NVاختلالات یادگیری هنوز ناشناخته است. اکثر تئوری‌های فعلی آن را به مشکلات در عملکرد و پردازش اطلاعات در بخش‌های مختلف مغز مرتبط می‌کنند.

چگونه NVاختلالات یادگیری را شناسایی کنیم؟

شناسایی NVاختلالات یادگیری اغلب دشوار است. تشخیص این اختلالات یادگیری یک فرآیند چندمرحله‌ای است. متخصصان مختلف مراقبت‌های بهداشتی ممکن است درگیر باشند: 

متخصص اطفال : یک متخصص اطفال ممکن است بتواند علائم را شناسایی کند و توصیه کند که آیا برای ارزیابی نیاز به مشورت با روانشناس دارید یا خیر.

روانشناس : یک روانشناس می‌تواند مجموعه‌ای از آزمون‌ها و ارزیابی‌ها را برای اندازه‌گیری مهارت‌هایی که عموماً تحت تأثیر قرار می‌گیرند، انجام دهد و تشخیص دهد که آیا کودک NVاختلالات یادگیری دارد یا خیر. این‌ها شامل تست‌های گفتار و زبان، تست‌های سازمان‌دهی دیداری-فضایی و تست‌های حرکات حرکتی ظریف و درشت است.

کودکان مبتلا به NVاختلالات یادگیری ممکن است روشن به نظر برسند، به‌خصوص اگر مهارت‌های کلامی خوبی داشته باشند. درحالی‌که حافظه آن‌ها ممکن است خوب باشد، ممکن است درنتیجه گیری از آنچه خوانده‌اند مشکل داشته باشند. با بزرگ‌تر شدن این کودکان، علائم بیشتر قابل‌تشخیص می‌شود زیرا آن‌ها متوجه می‌شوند که درک آن‌ها از موقعیت‌ها با دوستان و همسالانشان متفاوت است. آن‌ها نمی‌دانند چه باید بکنند، ممکن است احساس درماندگی کنند.

هرچه این مشکل زودتر تشخیص داده شود، زودتر می‌توان درمان‌ها و راهکارهایی را پیدا کرد که به کودک در ایجاد مهارت‌های اجتماعی و تسکین اضطراب کمک کند.

درمان NVاختلالات یادگیری چیست؟

راهکارهای زیر ممکن است برای کودک مبتلا به علائم NVاختلالات یادگیری مفید باشد:

• گروه مهارت‌های اجتماعی : این گروهی است که در آن از کودکان برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی خاص (پیوستن به مکالمات، پاسخ به متلک‌ها) در حضور یک درمانگر آموزش‌دیده یا متخصص حمایت می‌شود.
• آموزش رفتار والدین : آموزش رفتار والدین به والدین می‌آموزد که از روش‌های تقویت مثبت برای بهبود رفتار کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری و سایر اختلالات دوران کودکی استفاده کنند.
• کاردرمانی : به ایجاد تحمل برای تجارب خارجی کمک می‌کند.

اوتیسم تشخیص داده نشده در بزرگسالی

اختلالات طیف اوتیسم (ASD) شامل تمام اختلالاتی است که بر توانایی فرد در برقراری ارتباط، درک زبان و توسعه مهارت‌های اجتماعی تأثیر می‌گذارد. به‌طورکلی در مورد اوتیسم در زمینه کودکان صحبت می‌شود. علائم اوتیسم را می‌توان در سن 12 ماهگی شناسایی کرد اما معمولاً به‌طور رسمی تنها در سن سه‌سالگی تشخیص داده می‌شود. اوتیسم از هر 500 نفر در هند یک نفر را مبتلا می‌کند و شایع‌تر از سندرم داون است.

اوتیسم در درجات مختلف – خفیف، متوسط ​​و شدید ظاهر می‌شود. در برخی موارد، اگر علائم بسیار خفیف باشند، گاهی اوقات ممکن است تشخیص داده نشود. این علائم ممکن است بعداً در زندگی مشکلاتی را در تعاملات اجتماعی ایجاد کنند.

در زیر برخی از علائم وجود دارد که در بزرگسالان که در دوران کودکی تشخیص داده نشده‌اند وجود دارد.

• مشکلات روابط: افراد مبتلا به اوتیسم ترجیح می‌دهند از خود دور بمانند و توانایی ایجاد روابط قوی را ندارند. یکی از دلایل ناتوانی آن‌ها در درک نشانه‌های غیرکلامی و ناتوانی در برقراری ارتباط با احساسات است. آن‌ها ممکن است دوستی قوی و روابط عاشقانه نداشته باشند.
• رفتار و زبان: بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به‌طور مشخص رفتار و زبانی تکراری دارند که اطرافیان ممکن است آن را عجیب تصور کنند. آن‌ها تمایل دارند کلمات و جملات خود را تکرار کنند. ازنظر رفتاری، ممکن است حرکات تکراری مانند تکان دادن روی صندلی یا تکان دادن دست داشته باشند.
• مشکلات توجه: بزرگسالان مبتلا به ASD دامنه توجه بسیار کوتاهی دارند. آن‌ها در حفظ توجه روی یک کار مشکل دارند و به‌سرعت چیزها را فراموش می‌کنند.
• پردازش احساسات: آن‌ها در همدلی با دیگران مشکلات بزرگی دارند زیرا قادر به درک احساسات نیستند و ممکن است در برقراری ارتباط با آن‌ها مشکل داشته باشند.
• مشکل در سازگاری با تغییرات: بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در سازگاری با تغییرات مشکل دارند. آن‌ها مضطرب و مضطرب می‌شوند حتی اگر تغییر کوچکی در روال عادی آن‌ها ایجاد شود.
• مشکلات کلامی: آن‌ها هم در برقراری ارتباط و هم در درک دیگران مشکل دارند. آن‌ها در درک نشانه‌های غیرکلامی مهارت ندارند و درنتیجه روابط بین فردی آن‌ها آسیب می‌بیند.

اگر شما یا هرکسی که می‌شناسید این علائم را نشان داد، بهتر است آن‌ها را به یک متخصص ارجاع دهید. اگرچه اوتیسم اساساً یک اختلال دوران کودکی است، اما اگر در سال‌های اولیه تشخیص داده نشود، می‌تواند مشکلاتی را در مراحل بعدی زندگی ایجاد کند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اختلال پردازش بینایی

اختلال پردازش بینایی چیست؟

دیپا هشت ساله با مشکلات بینایی خود مواجه بود. او به محرک‌های بصری که به او ارائه می‌شد، به روشی که یک کودک هشت ساله معمولی پاسخ می‌داد، پاسخ نمی‌داد. به‌عنوان‌مثال، او نتوانست توپ‌های رنگی مشابهی را پیدا کند و آن‌ها را با هم از مجموعه‌ای از تعداد زیادی توپ با رنگ‌های متفاوت مرتب کند. او نمی‌توانست در خط‌های دفترش بنویسد و در کپی کردن کلمات مشکل داشت. حتی بازی با دوستان برای دیپا یک چالش بود، او نمی‌توانست فاصله اشیاء را تخمین بزند، بنابراین بازی‌هایی مانند hopscotch یا catch چالش‌برانگیز شدند. این منجر به کناره‌گیری بیشتر و بیشتر دیپا از دوستانش شد. اگرچه او می‌توانست مفاهیم جدید را درک کند، اما نمی‌توانست از طریق کمک‌های بصری یاد بگیرد. والدینش او را نزد چندین چشم‌پزشک بردند و به آن‌ها اطلاع دادند که بینایی عالی دارد. درنهایت یک متخصص اطفال به آن‌ها پیشنهاد داد که به یک روانشناس مراجعه کنند.

بینایی نه‌تنها به بینایی بلکه به مراکز بینایی در مغز نیز اشاره دارد که مسئول پردازش و معنا بخشیدن به آنچه چشم می‌بیند، ازجمله نمادها، فواصل و تصاویر است. هرگونه ضعف در این مراکز باعث اختلالات پردازش بینایی یا مسائل پردازش بینایی می‌شود. درحالی‌که راه‌هایی برای جبران این ضعف‌ها وجود دارد، مشکلات پردازش بصری چالش‌های مادام‌العمر را به همراه دارد. برای کودک ممکن است مشکلاتی در معاشرت ایجاد کند و بر عزت‌نفس او نیز تأثیر بگذارد. برخی از کودکان ممکن است ناامید و گوشه‌گیر شوند.

انواع اختلالات پردازش بینایی چیست؟

هشت نوع مختلف از اختلالات پردازش بینایی وجود دارد. یک کودک ممکن است در یک زمان بیش از یک نوع اختلال داشته باشد. 

1. مسائل تمایز بصری : کودک در دیدن تفاوت بین دو حرف، شکل یا شیء مشابه با مشکل مواجه است. آن‌ها تمایل دارند بین چنین الفبای (مانند d و b یا p و q ) اشتباه گرفته شوند . همچنین ممکن است در تشخیص اشکال مثلثی و مربعی با مشکل مواجه شوید.
2. مسائل تمایز بین شکل و زمین : کودک مبتلا به این نوع اختلال قادر نیست یک شکل یا شخصیت را از پس زمینه خود جدا کند. آن‌ها ممکن است نتوانند بین پس زمینه و پیش زمینه یا ناحیه فوکوس تمایز قائل شوند و به همین دلیل ممکن است در مکان‌یابی اطلاعات خاصی در یک صفحه مشکل داشته باشند. به‌عنوان‌مثال، حل پازل به یک کار دشوار تبدیل می‌شود.
3. مسائل توالی بصری : در این مورد، تشخیص ترتیب نمادها، کلمات یا تصاویر مشکل است. ممکن است کودک برای نوشتن پاسخ‌ها در یک برگه جداگانه مشکل داشته باشد یا در حین خواندن از سطرها بگذرد.
4. مشکلات پردازش بینایی-حرکتی : کودکان مبتلا به این زیرگروه اختلال در هماهنگی حرکت آن قسمت‌هایی از بدن که به دریافت سیگنال از چشم‌ها متکی هستند، مشکل دارند. به‌عنوان‌مثال، ممکن است برای آن‌ها دشوار باشد که در اطراف بدون برخورد اغلب با چیزها راه بروند.
5. مشکلات حافظه بصری بلندمدت یا کوتاه‌مدت : این امر باعث می‌شود که بلافاصله پس از دیدن آن چیزی که دیده‌اند به خاطر بیاورند. گاهی اوقات ممکن است این حالت به‌صورت ناتوانی در به یاد آوردن یا حتی تشخیص اشیاء/کلماتی که به‌تازگی دیده‌اند ظاهر شود. نشانه‌ای از این را می‌توان در مبارزات کودک با بازی‌های حافظه پیدا کرد. آن‌ها ممکن است مجموعه‌ای از اشیاء را که بلافاصله پس از حذف از دید به آن‌ها نشان داده شده است، به خاطر نیاورند.
6. مسائل بصری-فضایی : این امر مستلزم دشواری در تشخیص مکان یک شی در فضا است. کودک قادر نخواهد بود – چه روی کاغذ و چه با گفتار – تشخیص دهد که یک شی چقدر از آن‌ها فاصله دارد و دو جسم چقدر از یکدیگر فاصله دارند. همچنین ممکن است مشکلاتی در زمان خواندن از ساعت آنالوگ و خواندن نقشه‌ها وجود داشته باشد.
7. مسائل مربوط به بسته شدن بصری : اگر فقط بخش‌هایی از یک شی قابل مشاهده است و کودک در تشخیص این شیء مشکل دارد، ممکن است مشکلات بسته شدن بصری را تجربه کند. به‌عنوان‌مثال، اگر از کودک خواسته شود نقاشی چهره‌ای را که دارای ویژگی‌های ناقص است شناسایی کند، ممکن است نتواند آن را شناسایی کند. این موضوع ممکن است به مشکلاتی در شناسایی یک شیء فیزیکی نیز گسترش یابد، به‌عنوان‌مثال، شناسایی سگ در صورت پنهان بودن پاهای عقبی ممکن است دشوار باشد.
8. مسائل مربوط به معکوس کردن حروف و نمادها : در اینجا، حروف و اعداد مشابه با هم اشتباه گرفته می‌شوند و به‌جای یکدیگر استفاده می‌شوند. چنین مسائلی می‌تواند منجر به تشخیص نارساخوانی ، اختلال ریاضی یا دیسگرافی در کودک شود .

علائم اختلالات پردازش بینایی چیست؟

تشخیص علائم مشکلات پردازش بصری به‌عنوان والدین یا معلم می‌تواند دشوار باشد. اما هنگامی‌که تشخیص داده شد، کمک به کودک در مسائل یادگیری که با آن مواجه است آسان‌تر می‌شود. یک کودک با مشکلات پردازش بصری ممکن است رفتارها و علائم زیر را نشان دهد: 

• به کارهای بصری توجه نمی‌کند
• اگر محرک بصری بیش‌ازحد ارائه شود، به‌سرعت منحرف می‌شود
• بی‌توجهی یا عدم علاقه به ارائه‌های ویدئویی، بازی‌های ویدئویی و فیلم‌ها
• اغلب به چیزهایی برخورد می‌کند
• در نوشتن در حاشیه و خطوط مشکل دارد
• درک مطلب ضعیف
• نسبت به اطلاعاتی که بی‌صدا خوانده می‌شوند حافظه ضعیفی دارد
• هنگام خواندن کلمات یا خطوط را رد می‌کند
• شکایات مکرر از خستگی چشم، علیرغم بینایی طبیعی
• قادر به تشخیص تغییرات در تابلوها، تابلوهای اعلانات و پوسترها نیست
• با نمادهای ریاضی مشابه اشتباه گرفته شده است
• با وجود توانایی‌های شفاهی و کلامی قوی، مهارت‌های خواندن و نوشتن کمتر از حد متوسط ​​دارد

چه چیزی باعث اختلالات پردازش بینایی می‌شود؟

محققان هنوز علت دقیق مشکلات پردازش بصری را کشف نکرده‌اند. بااین‌حال، آن‌ها می‌دانند که این مسائل زمانی رخ می‌دهند که مغز نتواند نشانه‌های بصری ارسال‌شده توسط چشم‌ها را به‌طور دقیق دریافت و بخواند.

توسط برخی از محققان پیشنهاد شده است که وزن بسیار کم هنگام تولد و بسیار نارس بودن ممکن است نقش داشته باشد. آسیب تروماتیک خفیف به مراکز بینایی مغز نیز ممکن است منجر به این اختلال شود، اما هنوز تحقیقات کافی برای حمایت از این گفته وجود ندارد.

چگونه اختلالات پردازش بینایی را تشخیص می‌دهید؟

هنگامی‌که کودک شما در مدرسه شروع به مبارزه می‌کند و به نظر می‌رسد که مشکل بینایی او با آن مواجه است، لطفاً به یک متخصص اطفال مراجعه کنید تا او را معاینه کند. سپس متخصص اطفال بسته به نیاز، ممکن است کودک را به چشم‌پزشک یا عصب روانشناس ارجاع دهد. چشم‌پزشک اطفال معاینه کامل چشم‌ها و بینایی کودک را انجام می‌دهد و همچنین دلایل فیزیکی این مسائل را بررسی می‌کند. از سوی دیگر، یک عصب روانشناس ممکن است یک سری آزمایش‌ها را انجام دهد تا ببیند چگونه مسائل بینایی کودک بر رشد کلی او تأثیر می‌گذارد. این آزمون‌ها برای سنجش هوش، مهارت‌های تحصیلی و زبانی، حافظه و توانایی‌های توجه طراحی شده‌اند. 

مداخلات ممکن چیست؟

هیچ دارو یا درمان شناخته‌شده‌ای برای اختلال پردازش بینایی وجود ندارد. بااین‌حال، مداخلات زیر ممکن است مفید باشد: 

• برنامه آموزشی فردی (IEP) : اگر کودکی تشخیص داده شده باشد و او واجد شرایط خدمات ویژه باشد، IEP ممکن است مفید باشد. این طرح حمایت خاصی را برای کودک تضمین می‌کند که می‌تواند شامل آموزش مهارت‌های خواندن و نوشتن باشد.
• پاسخ به مداخله (RTI) : این برنامه‌ای است که در برخی مدارس دنبال می‌شود که در آن همه کودکان غربالگری می‌شوند تا کسانی که به کمک اضافی نیاز دارند شناسایی شوند.
• سایر سیستم‌های پشتیبانی غیررسمی فردی مانند اجازه به نوشتن پاسخ‌ها در همان صفحه سؤالات، یا کتابی با چاپ بزرگ‌تر ممکن است به کودک کمک کند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی (ADHD)

تانیا دختر ده‌ساله‌ای است که سرشار از انرژی است. معلمان او اغلب شکایت می‌کنند که تانیا بدون مزاحمت برای بچه‌های دیگر در یک مکان نمی‌نشیند و در کلاس به او توجه نمی‌کند. او در بازی‌ها و فعالیت‌های خارج از منزل بسیار فعال است، اما نمی‌داند چه زمانی باید متوقف شود. اگرچه دوستان تانیا دوست دارند با او بازی کنند، اما وقتی او بر آن‌ها مسلط می‌شود و قوانین خودش را وضع می‌کند، ناراحت می‌شوند. در خانه، تانیا به دلیل رفتار کنترل نشده‌اش که خواهر و برادرش را عصبانی می‌کند، دچار مشکل می‌شود. او از عواقب چنین رفتار غیرقانونی آگاه نیست اما کار خودش را می‌کند.

ممکن است رفتاری مانند تانیا را در کودکی شنیده باشید یا مشاهده کرده باشید. این نوع رفتار نشان می‌دهد که کودک ممکن است به وضعیتی به نام اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) مبتلا باشد.

این روایت تخیلی برای کمک به درک این اختلال با قرار دادن آن در یک موقعیت واقعی زندگی ساخته شده است.

ADHD چیست؟

ADHD یک اختلال عصبی رشدی است که بر یادگیری، تمرکز و رفتار تأثیر می‌گذارد. این وضعیت باعث ناآرامی مداوم، رفتار تکانشی، حواس‌پرتی و فعالیت بیش‌ازحد می‌شود. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در مدیریت وظایف روزانه در مدرسه و خانه مشکل داشته باشند. ADHD یکی از شایع‌ترین اختلالات دوران کودکی است و ممکن است تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. 

ADHD چیست؟

طبیعی است که کودکان در حین بازی، تکانشی، پرانرژی، پرحرف و پرخاشگر با دوستان خود باشند، در حین یادگیری به‌راحتی حواسشان پرت شود و غیره. این رفتار تا زمانی که کودک بتواند کارهای روزانه و تحصیلی را مدیریت کند طبیعی است. این ADHD نیست.

ADHD نباید با اختلالات یادگیری اشتباه گرفته شود، یکی دیگر از بیماری‌های عصبی که بر توانایی‌های کلی یادگیری، یعنی خواندن، نوشتن، صحبت کردن، گوش دادن و مهارت‌های ریاضی تأثیر می‌گذارد.

انواع ADHD چیست؟

دو نوع اصلی ADHD وجود دارد و نوع سوم ترکیبی از دو نوع اصلی است.

نوع بیش‌فعالی- تکانشی ADHD

کودکان مبتلا به این نوع ADHD معمولاً در سنین پایین‌تر نسبت به سایر انواع تشخیص داده می‌شوند.

نوع بی‌توجه ADHD

کودکان مبتلا به این نوع ADHD با تمرکز و تمرکز بر هر فعالیتی مشکل دارند. والدین اغلب ممکن است این وضعیت را که در سنین پایین وجود دارد نادیده بگیرند یا مشاهده نکنند. با رشد کودکان و افزایش مسئولیت‌ها، مشکلات آن‌ها در مدیریت وظایف و سازمان‌دهی بیشتر آشکار می‌شود.

س

آیا شباهت‌ها و تفاوت‌هایی بین اختلالات یادگیری و ADHD وجود دارد؟

ADHD ازنظر فنی یک اختلالات یادگیری نیست اما می‌تواند در یادگیری اختلال ایجاد کند. مشاهده شده است که ADHD و اختلالات یادگیری در حدود 15 تا 20 درصد از کودکان با هم وجود دارند. ازاین‌رو، والدین باید شباهت‌ها و تفاوت‌های بین هر دو شرایط را درک کنند. کارشناس سلامت روان به‌طور کامل علائم، سابقه پزشکی را ارزیابی می‌کند و آزمایش‌های خاصی را برای رد سایر بیماری‌های همراه انجام می‌دهد.

بیش‌فعالی	اختلال یادگیری (اختلالات یادگیری)
شباهت‌ها
شرایط عصبی که بر نحوه دریافت، پردازش و پاسخ مغز به اطلاعات/محرک‌ها تأثیر می‌گذارد	شرایط عصبی که بر نحوه دریافت، پردازش و پاسخ مغز به اطلاعات/محرک‌ها تأثیر می‌گذارد.
تفاوت
یک اختلال رفتاری مزمن که با بیش‌فعالی مداوم، تکانش گری و بی‌توجهی مشخص می‌شود.	گروهی از اختلالات که بر نحوه دریافت، ذخیره و استفاده فرد از اطلاعات تأثیر می‌گذارد و درنتیجه توانایی یادگیری را مختل می‌کند.
مشکلات در عملکرد اولیه مانند سازمان‌دهی چیزها، یادگیری مهارت‌های جدید، توجه، تمرکز بر جزئیات، پیروی از دستورالعمل‌ها یا قوانین برای تکمیل یک کار، رفتار غیرقابل‌کنترل.	مشکلات گوش دادن، خواندن، نوشتن، املاء، ریاضیات که باعث اختلالاتی به نام نارساخوانی، دیسگرافی، دیسپراکسی، دیسکالکلیا می‌شود.
اغلب با دارو درمان می‌شود. ممکن است شامل برنامه مداخله و آموزش اصلاحی باشد.	درمان با رفتاردرمانی، روش‌های جایگزین یادگیری مانند آموزش اصلاحی، طرح آموزش فردی (IEP) و برنامه‌های مداخله.

چه چیزی باعث ADHD می‌شود؟

کارشناسان در مورد علل خاص ADHD مطمئن نیستند اما مشاهده می‌کنند که ممکن است به دلیل سطوح پایین انتقال‌دهنده‌های عصبی (دوپامین و نوراپی نفرین) باشد که پیام‌ها را منتقل می‌کنند. این انتقال‌دهنده‌های عصبی با تمرکز، سازمان‌دهی و مدیریت احساسات مرتبط هستند.

برخی از عواملی که می‌توانند باعث ADHD شوند عبارت‌اند از:

• ژن‌ها: چندین مطالعه استنباط کرده‌اند که در حدود 80 درصد مواقع، ADHD یک مشکل ژنتیکی است زیرا انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز به‌درستی عمل نمی‌کنند.
• عوامل محیطی: مشاهده شده است که اگر زنان باردار سیگار می‌کشند یا الکل مصرف می‌کنند، کودک در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ADHD است. همچنین مشاهده شده است که جنین یا نوزادانی که در معرض سرب قرار دارند ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند.
• عوامل روانی اجتماعی مانند غفلت طولانی‌مدت عاطفی و مشکلات در خانواده (اختلافات زناشویی، خشونت خانگی) ممکن است باعث ADHD در کودکان شود.
• ویژگی‌های رفتاری: در برخی موارد، خلق‌وخوی سخت کودک می‌تواند به ADHD منجر شود.

علائم ADHD چیست؟

والدین و معلمان اولین افرادی هستند که متوجه تغییر رفتار و عملکرد کودک در مدرسه می‌شوند.

برای تشخیص ADHD، علائم ADHD باید قبل از هفت‌سالگی وجود داشته باشد. بیش از هفت علامت باید در محیط‌های مختلف مانند مدرسه، خانه و محیط‌های اجتماعی به‌وضوح قابل مشاهده باشد. تنها زمانی که علائم باعث مشکلات قابل‌توجهی در یادگیری، رفتار و اختلال در عملکرد طبیعی کودک شود، می‌توان این وضعیت را به‌عنوان ADHD در نظر گرفت.

دانستن این نکته مهم است که اگرچه کودک ممکن است در زمینه تحصیلی مشکل داشته باشد، اما ممکن است در فعالیت دیگری که به آن علاقه دارد برتر باشد.

نشانه‌های بی‌توجهی	علائم بیش‌فعالی / تکانش گری
به تدریس توجه نمی‌کند، برای پیروی از دستورالعمل‌ها تلاش می‌کند.	بی‌قراری، بی‌قراری با دست‌ها، پاها؛ بیش از چند دقیقه ثابت نمی‌نشیند.
هنگام خواندن، نوشتن یا املای اشتباهات بی‌دقتی مرتکب می‌شود.	از نشستن در کلاس امتناع می‌کند، سعی می‌کند با بلند شدن و حرکت در اطراف یا دویدن حواس همه را در کلاس پرت کند.
مشکل در سازمان‌دهی کارها و انجام فعالیت‌های متوالی (تنظیم کتاب، انجام تکالیف).	اغلب به‌جای راه رفتن به دویدن ادامه می‌دهد، بالا و پایین می‌رود، قوانین جاده را رعایت نمی‌کند که والدین را از ترس تصادف یا جراحت مضطرب و نگران می‌کند.
کارهای معمولی مانند کارهای مدرسه یا تکالیف را دوست ندارد. با کارهای معمولی به‌راحتی خسته می‌شود.	با دوستان دعوا می‌کند، منصفانه بازی نمی‌کند، از اشتراک‌گذاری یا پذیرش اشتباه خود امتناع می‌ورزد.
به‌راحتی توسط بسیاری از عوامل خارجی مانند سروصدا، حرکت و موارد دیگر پرت می‌شود.	بیش‌ازحد صحبت می‌کند، گفتگوها را قطع می‌کند، بی‌حوصله است و قبل از اینکه طرف مقابل صحبتش را کامل کند، پاسخ می‌دهد.
قادر به مراقبت از چیزها (لوازم‌التحریر، تکالیف، اسباب‌بازی) نیست.	بدون تردید احساسات خود را نشان می‌دهد و قادر به کنترل طغیان‌های هیجانی نیست.
به‌راحتی دستورالعمل‌ها و سایر کارهای معمول روزانه (مسواک زدن، پوشیدن کفش، شستن دست‌ها) را فراموش می‌کند.	بدون فکر کردن به عاقبت، به‌صورت تکانشی عمل می‌کند.

توجه: با ورود این کودکان به بزرگسالی، بسیاری از علائم ممکن است ناپدید شوند. بااین‌حال، تکانش گری و بی‌توجهی آن‌ها می‌تواند بر زندگی اجتماعی و حرفه‌ای آن‌ها تأثیر بگذارد.

ADHD چگونه تشخیص داده می‌شود؟

هیچ آزمایش پزشکی، فیزیکی یا ژنتیکی برای ADHD وجود ندارد.

شما به‌عنوان والدین می‌توانید برای تشخیص با پزشک اطفال یا متخصص سلامت روان مشورت کنید. کارشناسان ارزیابی‌های مختلفی مانند چک‌لیست علائم ADHD و مقیاس‌های رتبه‌بندی رفتار استاندارد انجام می‌دهند. آن‌ها همچنین آزمایش‌های پزشکی را برای رد وجود سایر اختلالات یا بیماری‌های جسمی (به‌عنوان‌مثال، تب بالا، اختلالات یادگیری یا مشکلات در خانه) انجام می‌دهند که می‌تواند باعث ایجاد هر یک از علائم بالا شود.

گاهی اوقات، شرایط دیگری مانند اختلال اضطراب، نارساخوانی، اختلالات یادگیری خاص یا اوتیسم ممکن است همراه با ADHD وجود داشته باشد. ازاین‌رو، ارزیابی دقیق و جامع پزشکی و آموزشی برای رد احتمال سایر شرایط ضروری است. در صورت وجود هر مشکل دیگری، ارزیابی و درمان این اختلالات نیز در کنار درمان ADHD ضروری است.

توجه: کودکان مبتلا به بیش‌فعالی به‌عنوان یک ویژگی غالب، بیشتر از کودکانی که علائم اولیه کمبود توجه دارند، برای درمان ارجاع داده می‌شوند.

دریافت درمان برای ADHD

درمان ممکن است شامل ترکیبی از درمان، مشاوره، آموزش رفتاری و آموزش اصلاحی باشد. درمان بسته به‌شدت علائم، شخصیت و وضعیت سلامت کودک متفاوت است. بیشتر کودکان یاد می‌گیرند که با این شرایط کنار بیایند و به زندگی عادی ادامه دهند.

• داروهای ADHD: داروهای دارویی برای کنترل علائم ADHD استفاده می‌شوند.
• روان‌درمانی: درمانگر از روش‌های علمی معتبر برای کمک به کودکان در ایجاد عادات سالم‌تر و مؤثرتر استفاده می‌کند. درمانگر با کودکان کار می‌کند تا الگوهای رفتاری منفی آن‌ها را شناسایی کند و آن‌ها را با رفتارهای تقویت‌کننده مثبت جایگزین می‌کند.
• رفتاردرمانی شناختی (CBT): این نوع درمان به معلمان و والدین کمک می‌کند تا راهبردهای مقابله با رفتار کودک را بیاموزند. پاداش دادن به کودک برای رفتار قابل‌قبول، زمان‌بندی هر فعالیت و برنامه‌ریزی روتین یا فعالیت‌های روزانه تا حد زیادی به کودک کمک می‌کند تا با این شرایط کنار بیاید.
• خانواده‌درمانی یا آموزش والدین: والدین، سرپرستان و خواهران و برادران در حین مراقبت از کودک مبتلا به ADHD استرس و اضطراب زیادی را تحمل می‌کنند. ازاین‌رو آموزش والدین یکی از جنبه‌های مهم مدیریت ADHD است. والدین و سرپرستان آموزش می‌بینند تا روش‌ها و راهبردهای جایگزین را بیاموزند و از آن‌ها برای کمک به کودک برای مقابله با این بیماری استفاده کنند. خانواده‌درمانی به والدین و خواهران و برادران کمک می‌کند تا با شرایط بهتر برخورد کنند.
• آموزش مهارت‌های اجتماعی: کودکان برای یادگیری رفتارهای اجتماعی مناسب آموزش می‌بینند. جلسات گروه‌درمانی در مدارس به اصلاح مهارت‌های اجتماعی و بهبود عزت‌نفس کمک می‌کند.

توجه: نیاز به تلاش گروهی (والدین، معلمان، متخصصان سلامت روان، درمانگران) برای کمک به کودک برای مقابله با ADHD دارد.

مراقبت از کودک مبتلا به ADHD

در هند، همه ما می‌دانیم که موفقیت تحصیلی بسیار مهم تلقی می‌شود. والدینی که کودکانشان به ADHD مبتلا شده‌اند، اغلب نگران هستند که عملکرد تحصیلی یا تحصیلی فرزندشان تحت تأثیر قرار گیرد. بااین‌حال، هنگامی‌که والدین بیشتر در مورد ADHD و چگونگی تأثیر آن بر کودک خود می‌آموزند، همچنین درک می‌کنند که این اختلال قابل‌کنترل است.

نقش والدین و معلمان در مدیریت ADHD بسیار حیاتی است.

برخی از این دستورالعمل‌ها می‌تواند کمک کند:

• دانش: درک ADHD به شما کمک می‌کند شرایط را مدیریت کنید.
• تشویق و حمایت: کودکان مبتلا به ADHD به دلیل ناتوانی در کنار آمدن با مطالعات، استرس زیادی را تحمل می‌کنند. به‌عنوان والدین، محبت و حمایت شما باعث می‌شود کودک احساس امنیت کند. هنگامی‌که کودک یک فعالیت را کامل می‌کند یا دستورالعمل‌ها را دنبال می‌کند، در تمجید از او سخاوتمند باشید. ثابت‌شده است که اگر کودک در محیط خانه و مدرسه غیر حمایت‌کننده باشد، حتی بهترین درمان‌ها نیز با شکست مواجه می‌شوند.
• فعالیت‌ها: چند تکنیک ساده اصلاح رفتار (پاداش، تقویت مثبت و منفی برای افزایش رفتار مطلوب و کاهش رفتار نامطلوب)، تمرینات افزایش توجه (تقاطع حروف، مرتب‌سازی نبض‌ها) به کنترل علائم کمک می‌کند.
• برنامه: هر روز، از زمان بیدار شدن تا زمان خواب، روال یکسانی داشته باشید. زمانی را برای تکالیف، بازی در فضای باز و فعالیت‌های داخل خانه در نظر بگیرید.
• سازمان‌دهی چیزها: برای هر چیزی مکانی داشته باشید و هر چیزی را در جای خود نگه دارید. این شامل لباس، کتاب، اسباب‌بازی و سایر چیزهایی است که کودک دارد.
• تکالیف و تکالیف مدرسه: فرزندتان را تشویق کنید تا تکالیف بنویسد، یادداشت‌برداری کند، یک دفتر خاطرات داشته باشد و فعالیت‌های روزانه را ثبت کند و غیره.
• خودیاری: می‌توانید در کارگاه‌های ADHD شرکت کنید یا به یک گروه حمایتی بپیوندید که در آن می‌توانید با والدینی که به همان موضوع می‌پردازند تعامل داشته باشید. چنین فعالیت‌هایی به شما کمک می‌کند تا با شرایط کنار بیایید.

ADHD در بزرگسالان

کارشناسان مشاهده می‌کنند که ADHD یک بیماری مزمن است و 2/3 ^از کودکان مبتلا به ADHD همچنان این علائم را در بزرگسالی دارند. این ممکن است باعث مشکلات زیادی مانند بی‌نظمی در محل کار و خانه، ناتوانی در انجام به‌موقع وظایف، بی‌حوصلگی و بی‌قراری در هنگام پیروی از دستورالعمل‌ها، بی‌حوصلگی از کارهای معمول و یکنواخت و مشکل در روابط شود.

علائم ADHD در بزرگسالان نادیده گرفته می‌شود زیرا ارزیابی کمتری از رفتار بزرگسالان انجام می‌شود و این علائم به‌عنوان یک موضوع دیگر اشتباه درک می‌شوند. این یک مشکل عمده در نظر گرفته نمی‌شود زیرا شرایط دیگری مانند اضطراب اجتماعی، فوبیای اجتماعی، مشکلات خلقی، سوءمصرف مواد یا عوامل دیگر ممکن است مشکل اساسی را تحت‌الشعاع قرار دهد. در چنین مواردی، بزرگسالان برای مدت طولانی تحت تأثیر ADHD قرار می‌گیرند زیرا شناسایی و درمان نمی‌شود.

توجه: انگ و عدم آگاهی در جامعه می‌تواند باعث تشدید ADHD در بزرگسالان شود.

علائم ADHD در بزرگسالان

برخی از علائم ADHD در بزرگسالان عبارت‌اند از:

• گستره توجه مخرب
• کارهای عادی و معمولی خسته‌کننده می‌شوند
• واکنش تکانشی به عوامل خارجی، تصمیم‌گیری تکانشی
• راش یا حواس‌پرتی رانندگی که منجر به صدمات یا تصادف می‌شود
• ناتوانی در گوش دادن فعال و قطع مکالمات
• ناتوانی در سازمان‌دهی کارها یا تکمیل کار به‌موقع
• مشکل در رعایت مهلت‌های کاری که ممکن است باعث اضطراب و استرس شود
• اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس پایین در صورت عدم‌حمایت یا درک از طرف خانواده و دوستان

تشخیص و درمان برای بزرگسالان مبتلا به ADHD

علائم در بزرگسالان بسیار ظریف است که تشخیص این بیماری را به‌عنوان ADHD برای پزشک دشوار می‌کند. زنان ممکن است این وضعیت را به‌عنوان اضطراب یا مسائل خلقی نشان دهند و پزشکان ممکن است تشخیص ندهند که مشکل اساسی ADHD است.

برای بزرگسالی که ADHD را تجربه می‌کند، عملکرد مداوم در محل کار یا تمرکز در خانه دشوار است. بزرگسالانی که از این عارضه رنج می‌برند اغلب در زندگی حرفه‌ای و شخصی خود با مشکلاتی مواجه می‌شوند. آن‌ها اغلب به‌عنوان افرادی بی‌دقت، فراموش‌کار، تنبل یا افرادی که هرگز به پتانسیل کامل خود نمی‌رسند برچسب زده می‌شوند. در محل کار، ممکن است تمرکز بر دستورالعمل‌های خاص برای آن‌ها دشوار باشد و حتی اگر روی اهداف کاری خود تمرکز کنند، به‌راحتی از مسیر خارج می‌شوند.

کارشناس سلامت روان ارزیابی کاملی را انجام می‌دهد که شامل ثبت سابقه فرد از دوران کودکی، سابقه پزشکی قبلی و مصاحبه با خانواده و دوستان است. آزمایش‌هایی برای بررسی اینکه آیا مشکلات جسمی یا روانی دیگری وجود دارد که می‌تواند ADHD را تحت‌الشعاع قرار دهد انجام می‌شود.

برای درمان، متخصص شخصیت (نقاط قوت، مهارت‌ها و قابلیت‌ها)، رفتار فرد را بررسی می‌کند و سپس بر جنبه‌های مثبت به‌جای خود وضعیت تمرکز می‌کند.

توجه: تجزیه‌وتحلیل سابقه پزشکی قبل از تجویز هرگونه درمان یا دارویی برای ADHD بسیار مهم است.

مقابله با ADHD

افراد مبتلا به ADHD توانایی عملکرد خوب را دارند اما در مقایسه با افراد دیگر نیاز به انرژی و تلاش بیشتری دارند که می‌تواند ناامیدکننده باشد. درک ADHD به شما کمک می‌کند تا با این تفاوت کنار بیایید و به شما کمک می‌کند مکانیسم‌های مقابله‌ای برای داشتن یک زندگی عادی را بیاموزید.

• درباره ADHD بیاموزید ، برای درک بهتر با یک متخصص تماس بگیرید. یک مصرف‌کننده آگاه شوید و از خود دفاع کنید.
• سازمان‌دهی – به خود آموزش دهید تا فهرستی از کارهایی را که باید انجام دهید، تهیه کنید. یاد بگیرید که از قبل کارها را برنامه‌ریزی کنید، هشدارهای یادآوری را در تقویم خود ایجاد کنید یا از ساعت زنگ‌دار برای برنامه‌ریزی قرارهای خود استفاده کنید.
• زندگی و کار خود را ارزیابی کنید و تغییراتی ایجاد کنید که به شما در مدیریت اختلال کمک می‌کند.
• عوامل حواس‌پرتی را به حداقل برسانید – موارد حواس‌پرتی در محل کار یا خانه خود را یادداشت کنید، مانند سروصدا یا بودن در کنار افراد زیاد. سعی کنید مطمئن شوید که محل انجام وظایف شما بدون حواس‌پرتی است.
• یک سرگرمی انتخاب کنید: با فعالیت‌های جالب و معنی‌دار خود را فعال نگه دارید. کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که افرادی که بیش‌فعال هستند می‌توانند انرژی خود را برای تمرکز روی یک فعالیت خاص یا یک سرگرمی هدایت کنند.

بسیاری از افرادی که از دوران کودکی با ADHD کنار می‌آیند می‌گویند که این یک بیماری شایع است و نشانه ضعف یا کم‌هوشی نیست. ADHD در واقع فرد را قادر می‌سازد تا نقاط قوت و استعدادهای خود را کشف کند. آن‌ها می‌توانند به‌جای فکر کردن به خود شرایط، روی این ویژگی‌های مثبت تمرکز کنند و به اهدافی دست یابند که ممکن است. ازآنجایی‌که ADHD در بزرگسالی غالب می‌شود، بهتر است بدون از دست دادن امید، با آن آشنا شده و با آن مقابله کنید.

متخصصان درمان ADHD

کودکان مبتلا به ADHD ممکن است بسته به‌شدت بیماری نیاز به مشورت با متخصصان زیر داشته باشند.

• روانشناس تربیتی: یادگیری و رفتار کودکان را ارزیابی می‌کند و محیط آموزشی، عملکرد شناختی و فکری آن‌ها را ارزیابی می‌کند.
• آسیب‌شناس گفتار و زبان: مشکلات گفتار و زبان را ارزیابی و تشخیص می‌دهد که یک مشکل رایج در اکثر اختلالات یادگیری است.
• کاردرمانگر: مهارت‌های حرکتی و دیداری- حرکتی، شناختی-ادراکی، حسی و عملکردی روزانه کودک را ارزیابی می‌کند. این کارکردها تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم بر فرآیند یادگیری کودک دارند.
• متخصص مغز و اعصاب: تشخیص می‌دهد که آیا آسیب احتمالی به عملکرد مغز وجود دارد.
• روان‌پزشک: مشکلات رفتاری و عاطفی شدید را تشخیص داده و درمان می‌کند و گاهی اوقات ممکن است دارو تجویز کند.
• متخصص اطفال: خدمات پزشکی را به نوزادان، کودکان و نوجوانان ارائه می‌دهد.
• مربی ویژه: کودکان با نیازهای یادگیری ویژه اغلب ممکن است در سازگاری با سیستم آموزشی رایج با مشکل مواجه شوند، زیرا برنامه‌های آموزشی سنتی ممکن است در آموزش کودکان مبتلا به ADHD مؤثر نباشد. ازاین‌رو، آموزش ویژه برای کمک به یادگیری و بهبود توانایی‌های شناختی آن‌ها، بر استفاده از منابع مختلف آموزشی جایگزین (ابزارهای یادگیری، مواد آموزشی، منابع سمعی و بصری، فناوری) متمرکز است. مربیان ویژه در این زمینه آموزش می‌بینند و برنامه‌های آموزشی ویژه را تسهیل می‌کنند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اختلال پردازش شنوایی

اختلال پردازش شنوایی چیست؟

والدین Karthik در مورد مدرسه و تحصیل او مضطرب بودند. او یک نوجوان 12 ساله ازنظر جسمی سالم بود و در کلاس 5 درس می‌خواند و دو کلاس از سنش عقب‌تر بود. او هرچقدر تلاش کرد و یا والدینش برایش شهریه‌های خانگی ترتیب دادند، نتوانست امتحانات استاندارد پنجم را پشت سر بگذارد. پدر و مادرش به‌شدت نگران او بودند. عزت‌نفس و اعتمادبه‌نفس خود کارتیک روز به روز در حال کاهش بود زیرا با سایر کودکان هم سن و سال خود هم‌تراز نبود. پدر و مادرش او را نزد روانشناس کودک بردند. روانشناس چندین ارزیابی انجام داد و هیچ ناتوانی فکری، رشدی یا یادگیری پیدا نکرد. کارتیک همیشه از اینکه نمی‌توانست آنچه را که به او ابلاغ شده بود بفهمد و دستورات را اطاعت نمی‌کرد، شکایت داشت. در ابتدا والدین و معلمانش فکر کردند که این رفتار سرکشانه اوست و او مجازات خواهد شد. تنها زمانی که او در کلاس 5 بود، فهمیدند که ناتوانی او در پیروی از دستورالعمل‌ها می‌تواند نشان‌دهنده چیز دیگری باشد. سپس معلمی به والدینش پیشنهاد داد که نزد شنوایی‌شناس بروند و متوجه شد که کارتیک از اختلال پردازش شنوایی رنج می‌برد.

آیا این برای شما به‌عنوان یک والدین یا معلم آشنا به نظر می‌رسد؟

اختلال پردازش شنوایی (APD) که به‌عنوان اختلال پردازش شنوایی مرکزی نیز شناخته می‌شود، بر نحوه پردازش و درک صدایی که از گوش عبور می‌کند توسط مغز تأثیر می‌گذارد. حدود پنج درصد از کودکان مدرسه‌ای را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هیچ‌گونه ناهنجاری در ساختار یا عملکرد گوش وجود ندارد.

کودکان مبتلا به APD تفاوت‌های ظریف بین صداها را در کلمات تشخیص نمی‌دهند، حتی زمانی که صداها به‌اندازه کافی بلند و واضح هستند که شنیده شوند. به دلیل عدم هماهنگی بین گوش و مغز آن‌ها نمی‌توانند بفهمند که چه چیزی با آن‌ها صحبت می‌شود. چیزی در نحوه تشخیص و تفسیر صدا به‌ویژه گفتار توسط مغز اختلال ایجاد می‌کند. همچنین تشخیص اینکه صداها از کجا می‌آیند، تشخیص توالی صداها یا جلوگیری از صداهای پس‌زمینه رقابتی برای آن‌ها دشوار است.

علائم اختلال پردازش شنوایی چیست؟

در زیر برخی از علائم و نشانه‌های شناسایی اختلال پردازش شنوایی (APD) در کودک آورده شده است:

• مشکل در پردازش و به خاطر سپردن وظایف مربوط به زبان
• بدون مشکل در تفسیر یا یادآوری صداهای غیرکلامی، موسیقی و غیره
• کند پردازش افکار و ایده‌ها و مشکل در توضیح آن‌ها
• غلط املایی و تلفظ نادرست کلمات با صدای مشابه، حذف هجاها، اشتباه بین کلمات مشابه (سه/آزاد، jab/job، bash/batch و غیره)
• سردرگمی در مورد گفتار مجازی (تشابه و استعاره)
• تفسیر کلمات بیش‌ازحد تحت‌اللفظی
• اغلب توسط صداهای پس زمینه پرت می‌شود
• مشکل در تمرکز یا به خاطر سپردن یک سخنرانی شفاهی
• تفسیر نادرست یا مشکل در به خاطر سپردن دستورالعمل‌های شفاهی
• “نادیده گرفتن ” افراد در صورت غرق شدن
• اغلب می‌پرسند “چی؟” حتی اگر آنچه را که گفته می‌شود شنیده باشند

چه چیزی باعث اختلال پردازش شنوایی می‌شود؟

علل اختلال پردازش شنوایی (APD) عبارت‌اند از:

• APD اکتسابی: ممکن است در اثر هرگونه آسیب یا اختلال در سیستم عصبی شنوایی مرکزی ایجاد شود.
• وراثت و ژنتیک: می‌تواند از طریق نسل‌ها منتقل شود یا می‌تواند ناشی از زایمان دشوار باشد.
• APD رشدی: علت دقیق APD رشدی ناشناخته است و تحقیقات در این زمینه در حال انجام است. اگرچه رشد شنوایی در رحم شروع می‌شود، اما در دهه اول زندگی به رشد خود ادامه می‌دهد. تأخیر در رشد یا تشنج ممکن است منجر به APD شود.
• گوش‌های چسب‌دار/ اوتیت میانی: اگر کودکی در دوران نوزادی یا اوایل کودکی گوش‌های چسبناک ایجاد کند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به AOPD باشد. “گوش‌های چسب ” زمانی است که گوش میانی با ماده‌ای مانند چسب پر می‌شود. سیال ارتعاشات ناشی از صدا را کاهش می‌دهد.

چگونه اختلال پردازش شنوایی را تشخیص می‌دهید؟

اختلال پردازش شنوایی (APD) یک اختلال دشوار برای تشخیص و تشخیص است. بااین‌حال، شما به‌عنوان والدین، مراقب یا معلم ممکن است به علائم و نشانه‌ها نگاه کنید و کودک را نزد یک متخصص شنوایی‌شناس ببرید که با کمک آزمایش‌ها و ابزارهای ویژه می‌تواند کودک مبتلا به APD را تشخیص دهد. بسیاری از دانش آموزان مبتلا به APD به دلیل عدم مدیریت نارسایی شنوایی با چالش‌های تحصیلی روبرو خواهند شد. به همین دلیل بسیار مهم است که APD در اسرع وقت شناسایی شود.

درمان اختلال پردازش شنوایی (APD) چیست؟

اگر معلم هستید، می‌توانید از تعدادی تکنیک یا استراتژی کوچک استفاده کنید که به کودک مبتلا به اختلال پردازش شنوایی (APD) کمک می‌کند تا بهتر یاد بگیرد:

• نمایش دادن به‌جای توضیح دادن (استفاده از روش‌های حسی دیگر – جزوه‌ها، ارائه‌ها)
• کاهش نویز پس زمینه، در صورت امکان
• آن‌ها را جلوی کلاس یا نزدیک خود بنشینید تا بهتر بشنوند
• از آن‌ها بخواهید در یک منطقه به دور از حواس‌پرتی در آزمون شرکت کنند یا روی تکالیف کار کنند
• زیر و بم و لحن صدا را تغییر دهید، سرعت را تغییر دهید، کلمات کلیدی را تأکید کنید
• به آن‌ها 5-6 ثانیه فرصت دهید تا پاسخ دهند (“زمان فکر کردن “)
• از دانش‌آموز بخواهید که دائماً مفاهیم، ​​کلمات واژگان، قوانین و غیره را به زبان بیاورد.

اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی (ADHD): افسانه‌ها و حقایق

افسانه‌ها و حقایق رایج در مورد اختلال بیش‌فعالی با کمبود توجه (ADHD)

افسانه: هر کودکی که بیش‌فعال است به اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی (ADHD) مبتلا است.

واقعیت:  اگر احساس می‌کنید که کودک علائم ADHD دارد، مهم است که نظر یک متخصص را جویا شوید. اصطلاح ADHD این روزها به‌طور گسترده مطرح می‌شود، اما در حقیقت، برای اینکه یک کودک مبتلا به ADHD تشخیص داده شود، متخصص پزشکی باید مشاهدات انجام شده از کودک را در حداقل سه موقعیت مختلف (مانند خانه، مدرسه و محیط اجتماعی).

افسانه: داروی ADHD یک گلوله جادویی است.

واقعیت : اثر داروی ADHD معمولاً شش ساعت طول می‌کشد، در این مدت کودک ممکن است تمرکز بیشتری روی کار انجام دهد. بااین‌حال، برای اینکه ADHD به‌طور مؤثر درمان شود، باید ترکیبی از دارو و سایر مداخلات رفتاری و سبک زندگی وجود داشته باشد.

افسانه: همه ما ADHD داریم.

واقعیت : همه ما روزهایی را داریم که کمی احساس بی‌توجهی و بی‌نظمی می‌کنیم، اما برای اینکه کسی تشخیص ADHD را دریافت کند، باید حداقل شش علامت از هر نه نشانه بیش‌فعالی-تکانش گری و بی‌توجهی را داشته باشد. این علائم می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی به برنامه روزمره فرد آسیب برساند (به‌عنوان‌مثال از دست دادن ضرب‌الاجل، هزینه‌های تکانشی).

باور غلط: تک بچه‌ها ADHD دارند.

واقعیت : ADHD معمولاً در دوران کودکی، معمولاً قبل از هفت‌سالگی تشخیص داده می‌شود. با افزایش سن، بیش‌فعالی و تکانش گری ممکن است کاهش یابد، اما بی‌توجهی ممکن است همچنان ادامه داشته باشد. ADHD بزرگسالان یک نهاد شناخته‌شده است.

افسانه: ADHD با هیچ بیماری روانی دیگر مرتبط نیست.

واقعیت : کودکان مبتلا به ADHD درمان نشده یا درمان ناکافی در معرض خطر بیشتری برای مشکلات سلامت روان هستند. شایع‌ترین مشکلات مرتبط با آن اختلال سلوک، اختلال خلقی، اختلال اضطراب و اختلالات یادگیری است.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

سندرم آسپرگر

سندرم آسپرگر چیست؟

سندرم آسپرگر یک اختلال رشدی است که در طیف اوتیسم قرار می‌گیرد. آسپرگر اولین بار در دهه 1940 توسط هانس آسپرگر، متخصص اطفال وینی که این رفتار را در بیماران مرد جوان خود مشاهده کرد، توصیف شد. بیماران دارای هوش و رشد زبان طبیعی بودند، اما در هماهنگی و مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی ضعیفی داشتند. هانس این پسرها را «استادهای کوچک» نامید، زیرا آن‌ها می‌توانستند در مورد موضوع موردعلاقه خود با جزئیات صحبت کنند.

سندرم آسپرگر اغلب به‌عنوان یک نوع خفیف‌تر اوتیسم یا “اوتیسم با عملکرد بالا ” توصیف می‌شود. این اختلالی است که اغلب تشخیص داده نمی‌شود زیرا کودکان مبتلا به آسپرگر اغلب باهوش و کلامی هستند و می‌توانند در زندگی روزمره به خوبی عمل کنند. بنابراین چالش‌های آن‌ها در تعامل اجتماعی اغلب به‌عنوان رفتاری عجیب کنار گذاشته می‌شوند.

در سال 2013، راهنمای تشخیصی و آماری برای اختلالات روانی (DSM-5) با تشخیص چتر اختلال طیف اوتیسم (ASD) جایگزین اوتیسم، سندرم آسپرگر و سایر اختلالات رشدی فراگیر شد.

علائم و نشانه‌های سندرم آسپرگر چیست؟

تعامل اجتماعی: کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر مهارت‌های شناختی و زبانی خوبی دارند و معمولاً تمایل به تعامل با دیگران دارند، اما اغلب در برقراری ارتباط مشکل دارند. آن‌ها ممکن است ازنظر اجتماعی بی‌دست‌وپا به نظر برسند و نتوانند از قوانین اجتماعی پیروی کنند یا زبان بدن را تفسیر کنند یا همدلی نشان دهند. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر نیز ممکن است آنچه را که گفته می‌شود به معنای واقعی کلمه درک کنند و استفاده از حرکات یا کنایه را درک نکنند.

علایق محدود و رفتارهای تکراری: کودکان مبتلا به آسپرگر نیز ممکن است به یک موضوع خاص جذب شوند و ممکن است اطلاعات دقیقی در مورد این موضوعات موردعلاقه (مانند قطارها، دایناسورها) بدانند. در برخی موارد، ممکن است نشانه‌هایی از رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست نیز وجود داشته باشد.

همانند سایر اختلالات در طیف اوتیسم، آسپرگر نیز با حساسیت حسی مشخص می‌شود. حساسیت حسی زمانی است که حواس مانند بینایی، صدا یا بویایی تشدید یا تشدید شوند. به‌عنوان‌مثال، کودک ممکن است تحت تأثیر یک صدا یا بوی خاص مضطرب یا غرق شود و این ممکن است گاهی منجر به طغیان عاطفی شود.

یکی از ویژگی‌های کلیدی که سندرم آسپرگر و اوتیسم را متمایز می‌کند این است که طبق تعریف، هیچ مشکلی در اکتساب زبان یا رشد شناختی در کودکان مبتلا به آسپرگر وجود ندارد. در واقع، بسیاری از کودکان مبتلا به آسپرگر ممکن است خوانندگان ماهری باشند و ممکن است هوش متوسط ​​تا بالاتر از حد متوسط ​​داشته باشند. بااین‌حال، مانند اوتیسم، الگوهای گفتاری در کودکان مبتلا به آسپرگر ممکن است غیرعادی باشد، به‌عنوان‌مثال، ممکن است یکنواخت، یا خیلی بلند یا بسیار بلند باشد.

همچنین ممکن است تأخیر در مهارت حرکتی وجود داشته باشد و این ممکن است در حرکات ناهماهنگ یا ناشیانه و ناهنجار منعکس شود.

علل سندرم آسپرگر چیست؟

علت خاص سندرم آسپرگر هنوز شناخته نشده است. ازآنجایی‌که این اختلال در خانواده‌ها ایجاد می‌شود، اعتقاد بر این است که یک جزء ژنتیکی وجود دارد، اما ژن خاصی شناسایی نشده است.

سندرم آسپرگر در پسران بیشتر از دختران است.

سندرم آسپرگر چگونه تشخیص داده می‌شود؟

سندرم آسپرگر از طریق مصاحبه دقیق با والدین یا مراقب کودک و معلمان کودک تشخیص داده می‌شود. متخصص تشخیص را بر اساس اطلاعات مربوط به تاریخچه رشد کودک و تعاملات اجتماعی و رفتار او انجام می‌دهد. اکثر کودکان مبتلا به آسپرگر در سنین 5 تا 9 سالگی تشخیص داده می‌شوند، اما ازآنجایی‌که تشخیص این بیماری بسیار دشوار است، اغلب به اشتباه تشخیص داده می‌شود یا با سایر اختلالات مانند ADHD، OCD یا Tourette اشتباه گرفته می‌شود.

چه مداخلاتی برای سندرم آسپرگر وجود دارد؟

اگرچه هیچ درمان شناخته‌شده‌ای برای آسپرگر وجود ندارد، اما مداخلات مؤثر بسیاری وجود دارد که می‌تواند به کودک کمک کند تا با آسپرگر کنار بیاید بدون اینکه بگذارد بر کیفیت زندگی‌اش تأثیر بگذارد. این رویکردها ممکن است بر بهبود تعاملات اجتماعی کودک (گفتاردرمانی و آموزش مهارت‌های اجتماعی)، کمک به آن‌ها برای مقابله با مشکلات مرتبط با آسپرگر مانند زورگویی یا گوشه‌گیری در مدرسه (رفتاردرمانی شناختی)، یا کار بر روی مهارت‌های حرکتی و حسی متمرکز شوند. مشکلات (کاردرمانی). مداخلات همچنین شامل رویکردهایی است که به توانمندسازی والدین یا مراقبان کمک می‌کند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اختلال طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم (ASD) چیست؟

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یا اوتیسم اصطلاحی است برای گروهی از اختلالات رشدی که منشأ عصبی دارند و باعث ایجاد چالش‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری می‌شوند.

ASD سومین اختلال رشدی شایع است. این بیماری عمدتاً با اختلال در تعامل اجتماعی و ارتباطات و وجود رفتارهای تکراری یا علایق محدود مشخص می‌شود. کودکان مبتلا به ASD ممکن است حساسیت حسی آن‌ها نیز تحت تأثیر قرار گیرد، به‌عنوان‌مثال، آن‌ها ممکن است کمتر یا بیش‌ازحد به حواس خاصی (مانند صداهای بلند، پارچه‌های خاص) حساس باشند و غیره).

اختلالاتی که در طیف اوتیسم قرار می‌گیرند کدم‌اند؟

در اینجا مروری کوتاه بر اختلالاتی است که در طیف اوتیسم قرار می‌گیرند:

اختلال اوتیسم : زمانی تشخیص داده می‌شود که کودک تمام علائم ASD را داشته باشد.

سندرم آسپرگر : که به‌عنوان اوتیسم با عملکرد بالا شناخته می‌شود، با مشکلات مهمی در مهارت‌های اجتماعی/عاطفی و تمرکز وسواسی بر موضوعات خاص مشخص می‌شود. هیچ تأخیری در رشد زبان یا شناختی وجود ندارد.

اختلال نافذ رشدی که در غیر این صورت مشخص نشده است (PDD NOS) : PDD اغلب به‌عنوان اوتیسم غیرمعمول شناخته می‌شود زیرا زمانی تشخیص داده می‌شود که کودک برخی از ویژگی‌های اوتیسم را نشان دهد اما نه همه. به‌عنوان‌مثال، اگر کودکی تأخیر در گفتار و برخی رفتارهای تکراری از خود نشان دهد، به‌احتمال‌زیاد تشخیص PDD (NOS) خواهد داشت.

سندرم رت : سندرم رت یک اختلال نادر و شدید است که با نقص کروموزوم X مرتبط است و به همین دلیل بیشتر دختران را درگیر می‌کند. سندرم رت با دوره طبیعی رشد و به دنبال آن یک پسرفت آهسته در مهارت‌ها، اغلب از دست دادن مهارت‌های ارتباطی و از دست دادن حرکات هدفمند دست مشخص می‌شود.

اختلال ازهم‌گسیختگی دوران کودکی : این یک اختلال بسیار نادر است که در ابتدا رشد طبیعی در همه زمینه‌ها وجود دارد و شروع پسرفت مهارت‌ها بسیار دیرتر از سایر اختلالات طیف اتفاق می‌افتد. کودکان مبتلا به اختلال ازهم‌گسیختگی دوران کودکی در تمام زمینه‌های رشد (زبان، اجتماعی، رفتاری و حرکتی) مهارت‌های خود را از دست می‌دهند.

پیش از این، هر بیماری (اختلال اوتیسم، اختلال نافذ رشدی که به‌طور دیگری مشخص نشده است (PDD-NOS) و سندرم آسپرگر) به‌طور جداگانه تشخیص داده می‌شد، اما اکنون، این شرایط در یک گروه قرار گرفته و به‌عنوان اختلال طیف اوتیسم نامیده می‌شود.

علائم ASD چیست؟

هر کودک در طیف اوتیسم در سه زمینه اصلی با مشکلاتی روبرو خواهد شد:

• تعامل اجتماعی (مشکل در ایجاد روابط و غیره)
• ارتباط اجتماعی (مشکل در برقراری ارتباط کلامی/غیرکلامی، به‌عنوان‌مثال زبان بدن، حرکات و غیره)
• تخیل اجتماعی (مشکل در انعطاف‌پذیری فکر، سازمان‌دهی و غیره)

همچنین ممکن است مشکلاتی در رشد مهارت‌های حرکتی و وجود رفتارهای تکراری غیرعادی مانند تکان دادن دست، تکان دادن و غیره وجود داشته باشد.

چگونه می‌توان کودک را ازنظر ASD غربالگری کرد؟

غربالگری فقط برای رد احتمال وجود تأخیر در رشد است و متخصصان ممکن است از ابزارهای غربالگری مانند M-CHAT-R/F برای ارزیابی‌خطر ASD استفاده کنند. غربالگری معمولاً با ارزیابی و ارزیابی دقیق دنبال می‌شود. شناسایی زودهنگام این بیماری می‌تواند مداخله زودهنگام و نتایج مطلوب‌تری را برای کودک در درازمدت تسهیل کند.

ASD چگونه شناسایی می‌شود؟

هیچ آزمایش پزشکی یا ژنتیکی واحدی برای شناسایی ASD وجود ندارد. بااین‌حال، متخصصان ممکن است یک ارزیابی یا ارزیابی را با استفاده از ابزارهای تشخیصی مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS) یا مصاحبه تشخیصی اوتیسم – اصلاح‌شده (ADI-R) برای شناسایی ASD انجام دهند. کودک در طیف وسیعی از رشد مهارت‌ها، ازجمله رشد ارتباطی، اجتماعی، حرکتی و شناختی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.

در برخی موارد، کودک ممکن است علائم اوتیسم را در مراحل اولیه نشان دهد. در برخی موارد، ASD معمولاً با یک دوره رشد طبیعی ظاهری تا سن 2 تا 2.5 سالگی و به دنبال آن از دست دادن مهارت‌های اکتسابی در زمینه‌های خاص مشخص می‌شود. این به‌عنوان “رگرسیون اوتیسم ” نامیده می‌شود.

بسیاری از کودکان مبتلا به ASD ممکن است شرایط پزشکی یا روان‌پزشکی دیگری نیز داشته باشند که به آن بیماری همراه می‌گویند. شرایطی که معمولاً با اوتیسم همراه است عبارت‌اند از ADHD، اضطراب، افسردگی، حساسیت‌های حسی، ناتوانی ذهنی (ID)، سندرم تورت و تشخیص افتراقی برای رد آن‌ها انجام می‌شود.

برخی از نقاط قوت منحصربه‌فرد کودکان مبتلا به ASD چیست؟

کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط و تعامل با دنیای اطراف خود مشکل دارند. بااین‌حال، آن‌ها همچنین ممکن است دارای نقاط قوت منحصربه‌فردی باشند که ممکن است به آن‌ها کمک کند تا بعداً در مشاغل انتخابی خود پیشرفت کنند. برخی از زمینه‌هایی که کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در آن‌ها مهارت‌های متوسط ​​یا بالاتر از حد متوسط ​​دارند، هستند

• دانش تخصصی در یک زمینه خاص
• حافظه بصری و فضایی خوب
• روشمند و منظم
• توانایی درک مفاهیم انتزاعی
• حل مسئله / استدلال منطقی

چه چیزی باعث ASD می‌شود؟

کارشناسان هنوز در تلاش برای یافتن علت دقیق اوتیسم هستند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی و محیطی باشد.

مداخلات موجود برای ASD چیست؟

اختلال طیف اوتیسم یک بیماری مادام‌العمر‌است و هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان یا مداخله مناسب می‌تواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های لازم برای بهبود کیفیت زندگی خود را بیاموزد. ازآنجایی‌که ASD را می‌توان از زمانی که کودک بین 12 تا 18 ماهگی دارد تشخیص داد، برای نتیجه بهتر می‌توان مداخله را خیلی زود انجام داد.

مؤثرترین مداخله برای ASD، بین‌رشته‌ای، ساختاریافته و تخصصی است تا به کودک کمک کند تا نقاط عطف ارتباطی، اجتماعی و رفتاری خود را برآورده کند. اگر مداخله دریافت شده ساختارمند، فشرده و مداوم باشد، کودکان مبتلا به ASD می‌توانند پیشرفت قابل‌توجهی داشته باشند.

رویکردهای رفتاری

تجزیه‌وتحلیل رفتار کاربردی (ABA): ABA عمدتاً روی کاهش رفتارهای مشکل‌ساز در کودکان مبتلا به اوتیسم کار می‌کند. به رفتار در یک فرآیند سه مرحله‌ای نگاه می‌کند: دستورالعمل، رفتار و پیامد. این روش از پاداش یا تقویت برای کمک به کودک در یادگیری و حفظ رفتارها و مهارت‌های موردنظر استفاده می‌کند. پیشرفت کودک ردیابی و اندازه‌گیری می‌شود. ABA از تکنیک‌هایی مانند:

• آموزش آزمایشی گسسته (DTT): روش DTT به کودک کمک می‌کند تا در ابتدا با تسلط بر اجزای فرعی کوچک کار، بر کارهای پیچیده تسلط پیدا کند. تقویت و مشوق‌های مثبت برای پاداش دادن به پاسخ‌ها و رفتارهای صحیح استفاده می‌شود. رفتار یا مهارت موردنظر آموزش داده می‌شود و تا زمانی که کودک یاد بگیرد تکرار می‌شود.
• مداخله رفتاری شدید زودهنگام (EIBI): نوعی از ABA که با هدف کاهش رفتارهای غیرمعمول اوتیسم در کودکان کمتر از پنج سال یا بیشتر کمتر از سه سال انجام می‌شود.
• آموزش پاسخ محوری (PRT): PRT بر چهار حوزه اصلی رشد کودک تمرکز دارد: انگیزه، مدیریت خود، شروع خود و پاسخگویی به نشانه‌های متعدد. این یک مداخله برای کودک است زیرا درمانگر اغلب از یک فعالیت یا موردی که به کودک علاقه مند است برای آموزش و کمک به او برای رسیدن به هدف استفاده می‌کند.

مداخله ترکیبی

روش درمان و آموزش کودکان معلول اوتیستیک و ارتباطی مرتبط (TEACCH): TEACCH مبتنی بر آموزش ساختاریافته است. این بر اساس مهارت‌هایی است که کودکان مبتلا به اوتیسم از قبل دارند. هدف TEACCH کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم است که تا حد امکان مستقل عمل کنند.

رویکردهای رشدی

رشد، تفاوت‌های فردی، رویکرد مبتنی بر رابطه (DIR – همچنین “Floortime” نامیده می‌شود): بر رشد عاطفی و رابطه‌ای (احساسات، روابط با مراقبین) تمرکز می‌کند. همچنین بر نحوه برخورد کودک با مناظر، صداها و بوها تمرکز دارد.

رویکردهای استاندارد

• کاردرمانی: کاردرمانی راهبردهای مختلفی را برای کمک به کودک مبتلا به اوتیسم به کار می‌گیرد تا به‌طور مؤثرتری در کارهای روزمره شرکت کند. این به تقویت بخش‌های خاصی مانند مهارت‌های حرکتی درشت و مهارت‌های حرکتی ظریف کمک می‌کند.
• گفتاردرمانی: گفتار درمانگران با کودک کار می‌کنند و به بهبود ارتباطات کمک می‌کنند. آن‌ها از روش‌های جایگزین مانند ژست‌ها، تابلوهای تصویر و غیره استفاده می‌کنند تا به کودک کمک کنند تا یاد بگیرد چگونه افکار و ایده‌های خود را به دیگران بیان کند. مهم است که گفتاردرمانی به‌عنوان بخشی از یک برنامه مداخله بین‌رشته‌ای باشد، زیرا کودکان مبتلا به اوتیسم در ارتباط با مشکل بیشتری مواجه هستند.
• درمان یکپارچگی حسی: به کودک کمک می‌کند تا با اطلاعات حسی مانند مناظر، صداها و بوها مقابله کند. درمان یکپارچگی حسی می‌تواند به کودکی که از صداهای خاص آزار می‌دهد یا دوست ندارد او را لمس کنند کمک کند. وقتی کودکان کنترل بهتری بر حواس خود پیدا می‌کنند، کنترل بیشتری بر حرکات، صداها و احساسات خود دارند. این باعث کاهش بی‌دست‌وپا و بهبود مهارت‌های اجتماعی می‌شود.

رویکردهای دیگر

• موسیقی‌درمانی: برای کودکان مبتلا به ASD، موسیقی‌درمانی از فعالیت‌های موسیقی خاصی برای بهبود مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی در کودکان مبتلا به اوتیسم استفاده می‌کند.
• سیستم ارتباطی تبادل تصویر (PECS): این سیستم معمولاً برای کودکان مبتلا به اوتیسم که حداقل توانایی‌های ارتباطی دارند یا اصلاً توانایی ندارند استفاده می‌شود. از نمادها یا کارت‌های تصویری برای تسهیل ارتباط استفاده می‌شود.
• توجه: تحقیقات نشان می‌دهد که درمان مداخله زودهنگام می‌تواند تا حد زیادی از رشد کودک حمایت کند. بنابراین، اگر فکر می‌کنید فرزندتان اوتیسم یا هر مشکل رشدی دیگری دارد، مهم است که در اسرع وقت با پزشک کودک خود صحبت کنید. همچنین بسیاری از مراکز مداخله برنامه‌هایی را برای کمک به والدین یا مراقبانی که به حمایت و مشاوره نیاز دارند، ارائه می‌دهند. لطفاً با درمانگر خود صحبت کنید تا بدانید چه آموزشی در دسترس است و چه چیزی شما را به بهترین نحو برای همکاری با درمانگران در کمک به کودک مجهز می‌کند.

مراقبت از فرد مبتلا به ASD

والدین یا سرپرستان استرس بسیار زیادی را تحمل می‌کنند و زمانی که بدانند فرزندشان به اوتیسم مبتلا شده است می‌توانند کاملاً مضطرب شوند. بسیاری از والدین، به‌ویژه مادران، شغل خود را رها می‌کنند تا مراقب تمام‌وقت فرزند خود شوند. تعدیل‌های زیادی در خانه اتفاق می‌افتد، خواهر و برادر یاد می‌گیرند که زندگی خود را با برادر یا خواهری که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده‌اند تطبیق دهند، اعضای خانواده با حمایت بیشتر وارد می‌شوند، فعالیت‌ها و برنامه‌هایی با در نظر گرفتن علاقه کودک انجام می‌شود و غیره. به‌طور خلاصه، تربیت کودک مبتلا به اوتیسم مجموعه‌ای از چالش‌های منحصربه‌فرد را به همراه دارد. بااین‌حال، زمانی که والدین یا مراقبان به دانش مناسب مجهز شوند، می‌توانند انتخاب‌های بهتری برای کودک داشته باشند.

در این شرایط، به‌عنوان والدین و مراقب، می‌توانید:

• تا حد امکان در مورد اوتیسم بیاموزید. در برنامه‌های آموزشی شرکت کنید که در آن می‌توانید با نحوه استفاده از مداخلات مختلف آشنا شوید.
• برنامه‌ریزی و ارائه یک برنامه منظم برای تمام فعالیت‌های روزانه.
• به دنبال کمک حرفه‌ای باشید. همچنین ممکن است به مشاوره نیاز داشته باشید تا بتوانید با این وضعیت کنار بیایید.
• اما طبیعی است که فقط والدین کودکان با نیازهای ویژه می‌توانند به‌طور کامل درک کنند که سایر والدین از آنچه رنج می‌برند. به گروه‌های حمایتی بپیوندید و با سایر والدین کودکان مبتلا به اوتیسم ارتباط برقرار کنید.
• برای خودت وقت بگذار مراقب سلامت جسمی و روانی خود باشید.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

سندرم تورت

سندرم تورت چیست؟

سندرم تورت (که به آن سندرم تیک نیز گفته می‌شود) یک اختلال عصبی روان‌پزشکی در دوران کودکی است که با تیک‌های حرکتی و صوتی مشخص می‌شود. تیک‌ها به‌عنوان حرکات، ژست‌ها یا صداهای ناگهانی، سریع، تکراری، غیر موزون تعریف می‌شوند که یک رفتار را تقلید می‌کنند. این اختلال اولین بار توسط ژیل د لا تورت توصیف شد. فردی که تورت دارد ممکن است در برابر اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD)، اختلال کمبود توجه بیش‌فعال (ADHD) و اختلالات خلقی آسیب‌پذیر باشد.

انواع تیک ها

کودکان مبتلا به سندرم تورت ممکن است یکی از دو نوع تیک را داشته باشند: تیک‌های حرکتی و تیک‌های صوتی.

تیک های حرکتی	تیک‌های صوتی
چشمک زدن	سکسکه
تکان دادن سر	فریاد زدن
شانه بالا انداختن	پاک‌سازی گلو
پرتاب چشم	پارس کردن
خم شدن انگشت	استفاده از تن صداهای مختلف
بیرون آوردن زبان	تکرار کلمات یا عبارات خود
دست زدن به بینی	استفاده از الفاظ مبتذل یا دشنام
تکان دادن بازوها
پریدن
ژست‌های زشت
بوی مردم

علائم سندرم تورت چیست؟

تیک‌های حرکتی و صوتی مداوم ممکن است باعث ایجاد طیف گسترده‌ای از ناراحتی و اختلال شود. برخی از کودکان ممکن است هیچ ناراحتی یا اختلالی نداشته باشند، درحالی‌که برای برخی دیگر، این اختلال ممکن است خفیف تا شدید باشد. به‌ویژه کودکان کوچک‌تر ممکن است از تیک‌های خود بی‌خبر باشند، بنابراین هیچ ناراحتی ندارند و در هیچ زمینه‌ای از عملکردشان آسیبی دیده نمی‌شود. شایع‌ترین علائم مرتبط، وسواس و اجبار همراه با بیش‌فعالی، حواس‌پرتی و تکانش گری است. ناراحتی اجتماعی، شرم، خودآگاهی و تضعیف روحیه و غم و اندوه به‌طور مکرر رخ می‌دهد.

چه چیزی باعث سندرم تورت می‌شود؟

علل سندرم تورت شناخته‌شده نیست. بااین‌حال، کارشناسان می‌گویند که این اختلال می‌تواند به دلایل زیر ایجاد شود:

• شرایط ژنتیکی: برخی ناهنجاری‌ها در ژن‌ها ممکن است باعث سندرم تورت شوند، اگرچه هنوز تحقیقاتی در مورد ارتباط بین آن‌ها در حال انجام است.
• ناهنجاری‌های مغزی: نوسانات مواد شیمیایی که تکانه‌های عصبی را منتقل می‌کنند، ازجمله دوپامین و سروتونین.

سندرم تورت چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص سندرم تورت بر اساس تاریخچه پری ناتال، رشد اولیه، سابقه پزشکی و سابقه خانوادگی انجام می‌شود. یک تاریخچه بالینی کامل و معاینه عصبی به‌طورکلی برای غربالگری شواهد اختلال تیک کافی است.

مقیاس جهانی شدت تیک Yale برای ارزیابی شدت تیک‌ها استفاده می‌شود. همچنین کودک ازنظر اختلالات همراه مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و برنامه درمانی بر اساس شدت بیماری ایجاد می‌شود.

درمان و حمایت از سندرم تورت

درحالی‌که هیچ درمانی برای سندرم تورت وجود ندارد، درمان شامل کمک به فرد مبتلا برای مقابله با فعالیت‌های روزانه خود است. دارو یکی از مداخلات اصلی برای کاهش تیک است. در مواردی که تیک‌ها شدید نیستند، متخصصان پیشنهاد می‌کنند که ممکن است درمان لازم نباشد. برخی از درمان‌هایی که ممکن است در درمان سندرم تورت گنجانده شوند عبارت‌اند از:

• رفتاردرمانی: نوعی از رفتاردرمانی به نام درمان معکوس عادت (HRT) به کودکان مبتلا به سندرم تورت کمک می‌کند. این شامل آموزش افراد می‌شود تا میل‌ها و تیک‌های ناراحت‌کننده خود را تشخیص دهند و حرکتی متفاوت از تیک انجام دهند و یاد بگیرند که تیک‌های خود را شرطی کنند. این درمان شامل خودآگاهی و نظارت بر خود، تکنیک‌های آرام‌سازی، آموزش واکنش رقابتی و مدیریت احتمالی است.
• برای بیماران مبتلا به علائم همراه ADHD و OCD، دارو و درمان نیز پیشنهاد می‌شود.

چگونه از فرد مبتلا به سندرم تورت مراقبت کنیم؟

والدین می‌توانند فرض کنند که اختلال تیک نوعی رفتار توجه جویانه است. بنابراین آموزش کودک مبتلا به بیماری و اعضای خانواده و حمایت پزشک برای مدیریت مؤثر سندرم تورت مهم است. والدین باید یک محیط خانواده حمایتی داشته باشند و به سایر اعضای خانواده درباره رفتار کودک توضیح دهند. اگر نشانه‌هایی از موقعیت‌های اضطراب‌آور وجود دارد، چند تکنیک آرام‌سازی را به کودک پیشنهاد دهید.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

سندرم داون

سندرم داون چیست؟

سندرم داون یک اختلال ژنتیکی یا کروموزومی و یک بیماری مادام‌العمر‌است که به دلیل وجود یک جفت کروموزوم اضافی در بدن ایجاد می‌شود. به‌طورمعمول، نوزادی با 46 کروموزوم به دنیا می‌آید. نوزاد یک مجموعه 23 کروموزومی را از پدر و یک مجموعه 23 کروموزومی را از مادر به ارث می‌برد. یک کودک مبتلا به سندرم داون دارای یک کروموزوم 21 اضافی است که تعداد کل کروموزوم‌ها را به 47 افزایش می‌دهد. این تنوع ژنتیکی باعث تأخیر در رشد فیزیکی، رشد مغز و ممکن است باعث ناتوانی ذهنی خفیف تا متوسط ​​شود.

توجه: اصطلاح پزشکی که برای توصیف یک کپی اضافی از یک کروموزوم استفاده می‌شود “تریزومی ” است. ازاین‌رو، سندرم داون به‌عنوان تریزومی 21 نیز شناخته می‌شود.

علائم سندرم داون چیست؟

علائم و شدت سندرم داون ممکن است از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد. برخی از کودکان ممکن است بسیار سالم باشند درحالی‌که برخی دیگر ممکن است مشکلات جدی در رشد جسمی یا فکری داشته باشند.

به‌طورمعمول، کودکان مبتلا به سندرم داون در مقایسه با سایر کودکانی که رشد فیزیولوژیکی طبیعی دارند، با سرعتی تأخیری به نقاط عطف رشد خود می‌رسند.

برخی از ویژگی‌های مشترک سندرم داون عبارت‌اند از:

• صورت صاف به خصوص پل بینی
• چشم‌های مایل به سمت بالا
• گردن کوتاه و گوش‌های کوچک
• زبانی که تمایل دارد از دهان بیرون بزند
• تون عضلانی ضعیف، مفاصل شل و انعطاف‌پذیری بیش‌ازحد
• دست‌های پهن و کوتاه با یک چین در کف دست
• انگشتان نسبتاً کوتاه، دست‌ها و پاهای کوچک
• ارتفاع کوتاه‌تر
• لکه‌های براشفیلد در چشم (لکه‌های کوچک سفید در عنبیه)

چه چیزی باعث سندرم داون می‌شود؟

سندرم داون به دلیل تعداد غیرطبیعی کروموزوم‌ها در بدن ایجاد می‌شود. به‌طورمعمول، یک فرد دارای 46 کروموزوم است، اما یک کودک مبتلا به سندرم داون دارای 47 کروموزوم است. این جفت کروموزوم اضافی بر رشد فیزیکی بدن و مغز تأثیر می‌گذارد.

توجه : سندرم داون به دلیل عوامل محیطی، قومیتی، فرهنگی یا فکری ایجاد نمی‌شود.

هر یک از این تغییرات ژنتیکی می‌تواند باعث سندرم داون شود:

• تریزومی 21 – یک اصطلاح پزشکی که برای تعریف کپی اضافی کروموزوم 21 در بدن استفاده می‌شود. مشاهده شده است که 95 درصد از موارد سندرم داون به دلیل این کپی اضافی از کروموزوم 21 در تمام سلول‌ها ایجاد می‌شود.
• سندرم داون موزائیک – این یک شکل نادر از وضعیتی است که در آن تنها تعداد کمی از سلول‌ها دارای نسخه اضافی کروموزوم 21 هستند. تقسیم سلولی پس از لقاح باعث ایجاد چند سلول طبیعی و سلول‌های غیرطبیعی می‌شود.
• سندرم داون جابجایی – در این وضعیت، بخشی از کروموزوم 21 شکسته شده و به کروموزوم دیگر متصل می‌شود. این تنها شکل اختلالی است که می‌تواند از والدین به فرزند منتقل شود. در اینجا مادر یا پدر ناقل این ماده ژنتیکی هستند اما طبیعی و سالم هستند. آن‌ها می‌توانند این ماده ژنتیکی را به فرزندان خود منتقل کنند که می‌تواند باعث سندرم داون شود.

شانس انتقال این ماده ژنتیکی اضافی به والدینی که حامل این کروموزوم 21 بازآرایی شده نیز بستگی دارد:

• اگر پدر ناقل باشد، خطر حدود سه درصد است
• اگر مادر ناقل باشد، خطر بین 10-15 درصد است

عوارض سندرم داون چیست؟

برخی از کودکان مبتلا به سندرم داون ممکن است نقص مادرزادی یا مشکلات پزشکی خاصی داشته باشند. پزشکان و متخصصان کودکان را ازنظر این مسائل تحت نظر دارند و درمان و مداخله موردنیاز را ارائه می‌کنند.

کودکان مبتلا به سندرم داون ممکن است:

• از دست دادن شنوایی
• عفونت گوش
• مشکلات چشمی که نیاز به عینک دارند و بیماری‌های چشمی مانند آب‌مروارید
• نقص قلبی در بدو تولد وجود دارد
• تیروئید
• انسداد روده که نیاز به جراحی دارد
• کم‌خونی
• سرطان خون در دوران نوزادی یا اوایل کودکی
• چاقی

سندرم داون چگونه تشخیص داده می‌شود؟

پزشکان می‌توانند سندرم داون را در دوران بارداری یا پس از تولد نوزاد تشخیص دهند. اگر این آزمایش در دوران بارداری انجام شود تا والدین بتوانند برای نیازهای ویژه فرزند خود آماده شوند، مفید خواهد بود.

• تست قبل از تولد: تست‌های غربالگری و تشخیصی در دوران بارداری انجام می‌شود. آزمایش غربالگری احتمال ابتلای جنین به سندرم داون را پیش‌بینی می‌کند درحالی‌که آزمایش تشخیصی تشخیص دقیقی را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد نوزاد مبتلا به سندرم داون خواهد بود.
• آزمایش در هنگام تولد: پس از تولد کودک، پزشکان به دنبال ویژگی‌های فیزیکی (ویژگی‌های) خاصی هستند که نشان‌دهنده سندرم داون است.

چگونه می‌توان سندرم داون را مدیریت کرد؟

سندرم داون یک بیماری مادام‌العمر‌است. مداخله، درمان یا درمان زودهنگام می‌تواند تفاوت عمده‌ای در بهبود کیفیت زندگی کودک ایجاد کند.

درمان بر ارائه معاینات پزشکی منظم و استفاده از برنامه‌های مداخله‌ای برای کمک به رشد جسمی و فکری کودک متمرکز است.

توجه: کودکان مبتلا به سندرم داون باید بینایی و شنوایی خود را به‌طور منظم بررسی و آزمایش کنند زیرا اکثر کودکان در هر زمانی از زندگی خود ممکن است با مشکلات شنوایی و بینایی مواجه شوند.

برنامه مداخله زودهنگام: شامل ترکیبی از برنامه‌ها برای کمک به تحریک و بهبود عملکردهای حسی، حرکتی و شناختی است. تیمی متشکل از مربیان ویژه، متخصصان اطفال، فیزیوتراپیست ها، کار درمانگران و گفتار درمانگران در اجرای این برنامه مداخله با یکدیگر همکاری می‌کنند. آن‌ها همچنین روی توسعه مهارت‌های زبانی، اجتماعی و خودیاری کودک کار می‌کنند.

چگونه از کودک مبتلا به سندرم داون مراقبت کنیم؟

والدین یا سرپرستان طیف وسیعی از احساسات را پشت سر می‌گذارند و زمانی که بدانند فرزندشان به سندرم داون تشخیص داده شده است می‌توانند کاملاً مضطرب شوند. ممکن است مدتی طول بکشد تا آن‌ها شرایط را بپذیرند، اما در طی یک دوره زمانی، در مراقبت از فرزندشان و کمک به آن‌ها برای داشتن یک زندگی کاملاً کاربردی و سازنده، احساس قدرت و هدفمندی می‌کنند. این خرد و بصیرت فراتر از درک هر انسان عامی است. اقدام بعدی آن‌ها ارائه بهترین مداخله و درمان ممکن برای فرزند مهربانشان است.

نکته: بهترین پادزهر برای ترس، اطلاع‌رسانی و حمایت است. درک بهتر سندرم داون و مداخلات اولیه می‌تواند کیفیت زندگی کودک شما را تا حد زیادی افزایش دهد.

برای مراقبت از فرزندتان می‌توانید برخی از این پیشنهاد‌ها را در نظر بگیرید:

• برنامه مداخله: تیمی از متخصصان مورد اعتماد را پیدا کنید و در مورد نوع درمان تصمیم بگیرید. در کمک به تیم شرکت کنید تا بتوانید این فعالیت را در خانه ادامه دهید.
• به دنبال حمایت باشید: با خانواده‌های دیگری که با همین موضوع درگیر هستند تماس بگیرید. به یک گروه حمایتی بپیوندید و با والدین کودکان مبتلا به سندرم داون ارتباط برقرار کنید. خانواده و دوستان می‌توانند منبع درک و حمایت باشند.
• انتظار داشته باشید و برای یک ویژگی درخشان آماده شوید: اکثر کودکان مبتلا به سندرم داون یاد می‌گیرند که وظایف روزانه خود را کاملاً مستقل مدیریت کنند، به مدارس عادی بروند، بخوانند و بنویسند، شغل داشته باشند و زندگی رضایت بخشی داشته باشند.
• قدرت و پتانسیل کودک را به حداکثر برسانید: به‌طورمعمول، کودکان مبتلا به سندرم داون ممکن است هوش بالاتر از حد متوسط ​​داشته باشند و از مهارت‌ها و استعدادهای خاصی برخوردار باشند. به‌عنوان‌مثال، یک کودک ممکن است در شنا، رقص، دوچرخه‌سواری و غیره بسیار خوب باشد. والدین می‌توانند راه‌هایی برای کمک به کودک در استفاده از این مهارت‌ها، لذت بردن از فعالیت‌های موردعلاقه خود و داشتن یک زندگی سالم و شاد بیابند.

خطرات ابتلا به سندرم داون چیست؟

کارشناسان نمی‌دانند که چگونه و چرا تعداد کروموزوم‌ها افزایش می‌یابد، اما عوامل خطری را که می‌تواند شانس تولد نوزاد مبتلا به سندرم داون را افزایش دهد، حدس می‌زنند.

برخی از عوامل خطر شامل موارد زیر است:

• پزشکان مشاهده می‌کنند که این خطر در اواخر بارداری (35 سال یا بیشتر) افزایش می‌یابد، زیرا تخمک‌های مسن‌تر خطر تقسیم نادرست کروموزوم را دارند.
• اگر فرزند اول سندرم داون داشته باشد، احتمال ابتلای فرزند دوم به سندرم داون بیشتر است.
• اگر یکی از والدین حامل مواد ژنتیکی اضافی باشد، این امر به کودک منتقل می‌شود و احتمال ابتلای کودک به سندرم داون بیشتر است.

آیا می‌توان از سندرم داون پیشگیری کرد؟

نمی‌توان از سندرم داون پیشگیری کرد، اما اگر در معرض خطر بالای داشتن فرزندی با سندرم داون هستید یا اگر قبلاً کودکی مبتلا به سندرم داون دارید، ممکن است بخواهید قبل از برنامه‌ریزی برای فرزند بعدی خود با یک مشاور ژنتیک مشورت کنید. یک مشاور ژنتیک به شما کمک می‌کند شانس داشتن فرزندی با سندرم داون و نحوه برخورد با این وضعیت را درک کنید. آن‌ها همچنین در مورد آزمایش‌های قبل از تولد و نتیجه آن‌ها توضیح می‌دهند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

ناتوانی ذهنی

ناتوانی ذهنی چیست؟

آنیرود چهارساله است اما نمی‌تواند مستقل راه برود. اگرچه او برخی از دوستان و اعضای خانواده خود را می‌شناسد، به نظر نمی‌رسد که نمی‌تواند اجزای صورت خود را نام ببرد و نمی‌تواند هیچ کلمه معناداری بگوید. او مبتلا به ناتوانی ذهنی (عقب‌ماندگی ذهنی) تشخیص داده شد و گفته می‌شود که توانایی‌های ذهنی یک کودک یک ساله را دارد. این روایت تخیلی برای کمک به درک این اختلال با قرار دادن آن در یک موقعیت واقعی ساخته شده است.

ناتوانی ذهنی که زمانی آن را عقب‌ماندگی ذهنی می‌نامیدند وضعیتی است که در آن در تمام جنبه‌های رشد تأخیر وجود دارد. این تأخیر در چهار زمینه رشد یافت می‌شود، یعنی مهارت‌های حرکتی (کنترل حرکات بدن)، توانایی شناختی (فکر کردن، درک و برخورد هوشمندانه با موقعیت‌ها)، مهارت‌های اجتماعی (تعامل با افراد و یادگیری رفتار اجتماعی مناسب) و عملکردهای زبانی. (درک آنچه دیگران می‌گویند و یادگیری صحبت کردن). به ناتوانی ذهنی، نقص ذهنی، زیرهنجاری ذهنی و نقص عقلی نیز گفته می‌شود.

نکته: اصطلاح عقب‌مانده ذهنی، اگرچه در هند به‌طور گسترده استفاده می‌شود، تحقیرآمیز تلقی می‌شود. در این بخش از اصطلاح ناتوانی ذهنی برای اشاره به این اختلال استفاده می‌شود.

ناتوانی ذهنی یک بیماری روانی نیست. بلکه حالتی است که در آن تأخیر در رشد ذهنی وجود دارد و همیشه از کودکی وجود دارد.

پس از تولد، انسان تا سن هجده‌سالگی به رشد جسمی و روحی خود ادامه می‌دهد که به آن دوره رشد می‌گویند. رشد ذهنی به‌صورت متوالی و منظم اتفاق می‌افتد. به‌عنوان‌مثال، بیشتر نوزادان تا پانزده‌ماهگی می‌توانند چند کلمه بگویند. هنگامی‌که نوزادان موفق به کسب این نقاط عطف نمی‌شوند، یا نقص قابل‌توجهی در رشد یا توانایی‌های ذهنی وجود دارد، یا زمانی که یک کودک در یک آزمون استانداردشده ضریب هوشی (IQ) نمره کمتر از 85 کسب می‌کند، گفته می‌شود که کودک در رنج است. از ناتوانی ذهنی

نشانه‌های کم‌توانی ذهنی چیست؟

برخی از شرایط پزشکی مرتبط با ناتوانی ذهنی را می‌توان در بدو تولد تشخیص داد. نوزادان نارس، آن‌هایی که وزن کم هنگام تولد دارند و نوزادانی که در بدو تولد دچار خفگی شده‌اند، احتمالاً در معرض خطر بیشتری برای ایجاد ناتوانی ذهنی هستند. نوزادان با ناتوانی ذهنی شدید را می‌توان در سن 6-12 ماهگی تشخیص داد. موارد خفیف تا سن دوسالگی آشکار می‌شوند. اکثر افراد دارای ناتوانی ذهنی از بدو تولد دچار این عارضه هستند. بااین‌حال، آسیب به مغز در دوران کودکی بعدی نیز می‌تواند باعث ناتوانی ذهنی شود.

کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی ممکن است دیرتر از سایر کودکان نشستن، خزیدن، راه رفتن یا صحبت کردن را بیاموزند. هم بزرگسالان و هم کودکان دارای ناتوانی ذهنی ممکن است برخی یا همه ویژگی‌های زیر را نشان دهند.

تأخیر در رسیدن به نقاط عطف رشد

تأخیر در رشد زبان

نقص در مهارت‌های حافظه

مشکل در یادگیری قوانین اجتماعی

مشکل در مهارت حل مسئله

تأخیر در رشد رفتارهای سازگارانه مانند مهارت‌های خودیاری یا مراقبت از خود

فقدان بازدارنده‌های اجتماعی

چه زمانی باید هوشیار بود؟

اگر نوزاد نارس با وزن کمتر از دو کیلوگرم متولد شود

اگر تشنج‌های مکرر در اوایل دوران نوزادی وجود داشته باشد

اگر کودک غیرفعال یا بسیار بی‌حال است

اگر کودک حتی در سن 5-4 سالگی به فعالیت‌های خودمراقبتی مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و کنترل توالت وابسته باشد.

اگر کودک در رسیدن به نقاط عطف رشد کند است

مشکلات رایج سلامت مرتبط با ناتوانی ذهنی چیست؟

اکثر کودکان دارای ناتوانی ذهنی ازنظر جسمی و روانی سالم هستند. جز اینکه هوش کمتری نسبت به دیگران دارند. بااین‌حال، برخی از مشکلات سلامتی با این اختلال همراه است.

مشکلات رفتاری: یک فرد دارای ناتوانی ذهنی می‌تواند سطوح بالایی از بی‌قراری، تکانش گری را نشان دهد و می‌تواند تحریک‌پذیر باشد و عصبانیت کند. این خصوصیات گاهی اوقات به‌صورت رفتار پرخاشگرانه و خودآزاری ظاهر می‌شوند. برخورد با یک فرد پرخاشگر می‌تواند استرس زیادی را برای مراقبین ایجاد کند. توصیه می‌شود در مورد چگونگی آرام کردن کودک پرخاشگر با یک متخصص سلامت روان مشورت کنید.

تشنج: تشنج یک اتفاق نسبتاً رایج در افراد دارای ناتوانی ذهنی است. تشنج ممکن است کل بدن، قسمت‌هایی از بدن را درگیر کند یا فقط تکان‌هایی باشد که باعث از دست دادن تعادل و سقوط فرد شود. تشنج را می‌توان به‌راحتی با کمک دارو کنترل کرد.

اختلالات حسی: حدود 10 درصد از افراد دارای ناتوانی ذهنی در بینایی و شنوایی مشکل دارند. این مشکلات را می‌توان با کمک سمعک، عینک یا جراحی اصلاحی چشم برطرف کرد.

توجه: سایر اختلالات رشدی مانند فلج مغزی، مشکلات گفتاری و اوتیسم می‌توانند با اختلالات ذهنی همراه باشند.

چه چیزی باعث ناتوانی ذهنی می‌شود؟

دلایل مختلفی برای ناتوانی ذهنی وجود دارد. لیست زیر فقط نشان‌دهنده است.

علل قبل از تولد یا علل قبل از تولد

اختلالات کروموزومی مانند سندرم داون، سندرم X شکننده، سندرم پرادر ویلی، سندرم کلاین فلترز

اختلالات تک ژنی

شرایطی با منشأ ژنتیکی مانند سندرم RubisteinTabi و سندرم De Lange

تأثیرات مادری یا محیطی

کمبود مواد مغذی مانند ید و اسید فولیک

سوءتغذیه شدید در دوران بارداری

استفاده از موادی مانند الکل، نیکوتین و کوکائین در دوران بارداری

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی مضر، فلزات سنگین و داروها در دوران بارداری

عفونت‌های مادر مانند سرخجه، سیفلیس و HIV

علل در زمان تولد یا علل پری ناتال

در سه‌ماهه سوم

اختلال عملکرد جفت

عوارض قلبی یا کلیوی در مادر

در حین زایمان یا زایمان

تولد زودرس

وزن هنگام تولد بسیار کم

خفگی هنگام تولد

تروما هنگام تولد

در عرض چهار هفته پس از تولد یا علل نوزادی

زردی

هیپوگلیسمی

سپتی سمی

در دوران نوزادی و کودکی

عفونت‌های مغزی مانند سل یا مننژیت باکتریایی

مواجهه مزمن با سرب

سوءتغذیه شدید و طولانی‌مدت

آسیب سر

درمان کم‌توانی ذهنی چیست؟

ناتوانی ذهنی قابل‌درمان نیست، اما با حمایت و خدمات مناسب می‌توان اطمینان حاصل کرد که فرد دارای معلولیت ذهنی می‌تواند زندگی سالم و نسبتاً مستقلی داشته باشد. کارشناسان خاطرنشان می‌کنند که مشکلات بهداشتی و رفتاری در بین افراد دارای ناتوانی ذهنی اغلب ناشی از مراقبت ناکافی است و بنابراین می‌توان از آن پیشگیری کرد.

چگونه از افراد کم‌توان ذهنی مراقبت کنیم؟

ناتوانی ذهنی یک وضعیت مادام‌العمر‌است. مراقبت از یک فرد دارای ناتوانی ذهنی می‌تواند استرس‌زا باشد و نیاز به صبر دارد. خبر خوب این است که منابع و گروه‌های حمایتی متعددی وجود دارد که به مراقبان کمک می‌کنند تا با این ناتوانی کنار بیایند و اطمینان حاصل کنند که عزیزانشان می‌تواند زندگی سالم و نسبتاً مستقلی داشته باشد.

عادی‌سازی مفهومی است که در کشورهای اسکاندیناوی سرچشمه گرفته است. شرایط محیطی زندگی روزمره را در اختیار افراد دارای ناتوانی ذهنی قرار می‌دهد، به همان اندازه که برای دیگران فراهم است. این حق افراد دارای ناتوانی ذهنی است که زندگی خود را با احترام و عزت پیش ببرند. مهم این است که آن‌ها در جامعه ادغام شوند و مورد تبعیض قرار نگیرند.

خانواده‌هایی با اعضایی که از ناتوانی ذهنی رنج می‌برند در طول مراقبت با استرس زیادی مواجه می‌شوند. استرس ممکن است نتیجه انگی باشد که در میان دوستان و خانواده و در جامعه، فشار مراقبت و حمایت روزانه، کمبود وقت شخصی و پیامدهای مالی وجود دارد. مراقبین باید زمانی را برای مراقبت از خود اختصاص دهند، در مورد وضعیت بخش خود بهتر مطلع شوند و همچنین با سایر مراقبان در مورد اقداماتی که برای عادی‌سازی محیط اطراف بخش خود انجام می‌دهند صحبت کنند.

نکاتی برای مراقبین

به دنبال اطلاعات باشید و همه شبهات را از کارشناسان روشن کنید

برای حمایت با مراقبین دیگر صحبت کنید

به‌جای اختلالات فرزندتان روی توانایی‌ها تمرکز کنید

تکنیک‌های آموزش را از مربیان ویژه بیاموزید و این روش‌ها را تمرین کنید

از بخش خود خجالت نکشید و باورهای نادرست دوستان و خانواده که شرایط را درک نمی‌کنند را روشن کنید.

اگرچه افراد دارای ناتوانی ذهنی در یادگیری خود کند هستند، اما زمانی که با صبر و پشتکار آموزش داده شوند می‌توان چندین مهارت را به آن‌ها آموزش داد و حتی تا حدی خودکفایی را یاد گرفت.

بیش‌ازحد از کودک خود محافظت نکنید

از جست‌وجوی درمان‌های غیرعلمی برای ناتوانی ذهنی بپرهیزید – هیچ‌یک وجود ندارد

مراقبت‌های بهداشتی

ادعاهای زیادی وجود دارد که برخی داروها یا داروهای گیاهی می‌توانند هوش را بهبود بخشند. این ادعاها کاملاً نادرست است. ناتوانی ذهنی قابل‌درمان نیست. بااین‌حال، درخواست کمک پزشکی برای ارزیابی میزان ناتوانی و ارزیابی روان‌شناختی نقاط قوت و ضعف کودک بسیار مهم است. این ارزیابی مبنایی برای آموزش آینده آموزشی، مهارت‌های زندگی و حرفه‌ای کودک خواهد بود.

مداخله زودهنگام

تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی ناتوانی ذهنی در مراحل اولیه تشخیص داده شود و محیطی محرک، امن و دوست‌داشتنی برای کودک فراهم شود، کودک تمایل به رشد بهتری دارد. نوزادانی که در معرض خطر هستند یا قبلاً با تأخیر در رشد تشخیص داده شده‌اند، باید به‌طور فعال تحریک حسی-حرکتی دریافت کنند. این‌ها شامل روش‌هایی است که از طریق آن‌ها والدین کودک را تشویق می‌کنند تا قوای حسی (بینایی، شنوایی و لامسه) و حرکتی (در دست گرفتن، رسیدن، دست‌کاری و انتقال) را توسعه دهد.

تحصیلات

همان‌طور که کودکان دارای ناتوانی ذهنی یاد می‌گیرند که زندگی روزمره خود را انجام دهند، یادگیری مهارت‌های تحصیلی، نظم و انضباط و مهارت‌های اجتماعی نیز برای آن‌ها مهم است. تشویق می‌شود که کودکان دارای ناتوانی ذهنی خفیف به‌جای مدارس خاص در مدارس عادی تحصیل کنند. بااین‌حال، کودکان دارای ناتوانی شدید ممکن است از مدارس خاصی بهره ببرند که در آن برنامه درسی به‌طور خاص برای آن‌ها طراحی شده است. هر مدرسه‌ای را که والدین انتخاب کنند، مهم‌تر از همه این است که به کودک یک تجربه آموزشی داده شود.

آموزش حرفه‌ای

افراد کم‌توان ذهنی می‌توانند به‌صورت حرفه‌ای آموزش ببینند و مشغول به کار شوند. دست‌کم گرفتن توانایی آن‌ها بسیار رایج است.

آیا می‌توان از ناتوانی ذهنی پیشگیری کرد؟

پیشگیری از ناتوانی ذهنی به اقداماتی اطلاق می‌شود که خطر بروز مسائل رشدی را در جامعه کاهش می‌دهد. تعداد زیادی از این اقدامات مربوط به مراقبت‌های بهداشتی مادر و کودک است.

برخی از مراحل عبارت‌اند از:

بهبود وضعیت تغذیه جامعه برای کاهش عللی مانند وزن کم هنگام تولد

ید کردن نمک برای جلوگیری از کمبود

تجویز قرص اسید فولیک برای کاهش نقایص لوله عصبی

مکمل‌های غذایی شامل دریافت آهن و کالری

ایمن‌سازی کودکان برای جلوگیری از اختلالاتی که ممکن است به مغز آسیب برساند

اجتناب از بارداری قبل از 21 سالگی که احتمال بروز عوارض زایمان را افزایش می‌دهد. همچنین اجتناب از بارداری بعد از 35 سالگی که احتمال اختلالات کروموزومی مانند سندرم داون افزایش می‌یابد.

فاصله بین بارداری‌ها برای کمک به مادر برای تأمین تغذیه خود

اجتناب از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و مواد مضر مانند الکل، نیکوتین و کوکائین در دوران بارداری

غربالگری زنان باردار ازنظر عفونت‌هایی مانند سیفلیس

جلوگیری از ایمن‌سازی Rh که می‌تواند زمانی ایجاد شود که مادر خون Rh منفی داشته باشد. با تجویز ایمونوگلوبین ضد D پس از اولین زایمان می‌توان از آسیب به جنین جلوگیری کرد.

درمان اسهال شدید و عفونت مغزی در دوران کودکی

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

دیسگرافی

دیسگرافی چیست؟

دیسگرافی یک اختلالات یادگیری خاص است که بر مهارت‌های نوشتاری که شامل املا، دست خط و درک مطلب (سازمان‌دهی کلمات، جملات و پاراگراف‌ها) می‌شود، تأثیر می‌گذارد. نوشتن به مجموعه پیچیده‌ای از مهارت‌های حرکتی ظریف و پردازش زبان نیاز دارد. برای کودکان مبتلا به دیسگرافی، فرآیند نوشتن سخت‌تر و کندتر است.

در مقایسه با سایر اختلالات یادگیری مانند نارساخوانی یا دیسگرافی، نارسا نویسی کمتر شناخته‌شده و کمتر تشخیص داده می‌شود. ممکن است تحت‌الشعاع علائم دیگر قرار گیرد. همچنین آزمایش‌های استانداردی برای تشخیص صحیح مشکل در دسترس نیست.

دیسگرافی چیست؟

درک این نکته مهم است که نوشتن آهسته یا نامرتب نشانه‌ای از دیسگرافی نیست. همچنین ممکن است کودک در شنیدن مشکل داشته باشد و ازاین‌رو نتواند آنچه را که گفته می‌شود بشنود و سپس آن را به‌صورت نوشتاری بیان کند. برای رد کردن مشکل شنوایی می‌توان آزمایش شنوایی‌سنجی انجام داد.

علائم دیسگرافی چیست؟

علائم و شدت دیسگرافی از کودکی به کودک دیگر متفاوت است. این علائم همچنین در هر مرحله از کودکی متفاوت است.

برخی از مشکلات مشاهده شده در هر مرحله از کودکی در اینجا ارائه شده است:

پیش‌دبستانی: کودکان ممکن است در آن مشکل داشته باشند

به‌راحتی مداد را در دست بگیرید. کودک ممکن است مداد را محکم یا به شکلی نامناسب بگیرد.

شکل دادن به اشکال حروف و اعداد

حفظ فاصله ثابت بین حروف یا کلمات

آشنایی با حروف بزرگ و کوچک

نوشتن یا کشیدن در یک خط یا در حاشیه

نوشتن برای مدت طولانی

دبستان و راهنمایی: کودکان ممکن است در آن مشکل داشته باشند

خوانا نوشتن

ترکیب خط شکسته و چاپی

گفتن کلمات با صدای بلند هنگام نوشتن

درک آنچه نوشته شده است به دلیل استرس بیش‌ازحد در عمل نوشتن

یاداشت برداشتن

در حین نوشتن به کلمات یا مترادف‌های جدید فکر کنید

تشکیل جملات کامل – برخی از کلمات ممکن است حذف یا ناتمام باشند

نوجوانان و نوجوانان: ممکن است در آن مشکل داشته باشند

سازمان‌دهی افکار در ارتباطات نوشتاری

پیگیری افکار از قبل نوشته شده

تشکیل جملات ازنظر گرامری صحیح و ساختاریافته

چه چیزی باعث دیسگرافی می‌شود؟

محققان علت دقیق دیسگرافی را شناسایی نکرده‌اند، اما مشاهده می‌کنند که می‌تواند به دلیل ناتوانی مغز در پردازش دقیق اطلاعات باشد.

دیسگرافی چگونه شناسایی می‌شود؟

والدین و معلمان ممکن است نشانه‌های دیسگرافی را در کودکی در دوران پیش‌دبستانی مشاهده کنند، اما اغلب اوقات، این نشانه‌ها موردتوجه قرار نمی‌گیرند. هرچه این بیماری زودتر شناسایی و به آن رسیدگی شود، غلبه بر مشکل برای کودک آسان‌تر است.

کارشناسان ارزیابی‌های خاصی و تست‌های نوشتاری را برای اندازه‌گیری مهارت‌های حرکتی ظریف و فرآیند نوشتن قبل از شناسایی این بیماری انجام می‌دهند.

چگونه می‌توانید به درمان دیسگرافی دسترسی پیدا کنید؟

مانند هر اختلالات یادگیری دیگری، دیسگرافی قابل‌درمان نیست. بااین‌حال، با حمایت و مداخله به‌موقع می‌توانید به کودک کمک کنید تا مهارت‌های نوشتاری خود را بهبود بخشد. می‌توانید از متخصصان آموزش ویژه کمک بگیرید تا روش‌های مختلف یادگیری را امتحان کنید و تشخیص دهید که کدام‌یک برای فرزند شما بهترین کار را دارد.

چگونه از فرد مبتلا به دیسگرافی مراقبت کنیم؟

والدین و متخصصان می‌توانند با یکدیگر همکاری کنند و از برخی از این ‌روش‌های جایگزین استفاده کنند:

مدادها و خودکارهای مختلف را امتحان کنید و راحت‌ترین آن‌ها را انتخاب کنید.

استفاده از کاغذ با خطوط واضح و فضای کافی برای تشکیل حروف و نوشتن در داخل خط.

استفاده از گرافیک، تصویرسازی و آوایی برای کمک به کودک برای تشخیص حروف و کلمات برای نوشتن.

استفاده از فناوری کمکی یا نرم‌افزارهای فعال‌کننده صدا (ابزارهای پردازش کلمه و ابزارهای صوتی) که به بهبود مهارت‌های نوشتاری کمک می‌کند.

معلمان زمان اضافی را برای نوشتن تکالیف یا تست‌ها در نظر می‌گیرند.

استفاده از ضبط‌صوت برای ضبط دروس و سپس نوشتن آن‌ها با گوش دادن آهسته.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

دیسکالکولیا

دیسکالکلیا چیست؟

دیسکالکلولیا یک اختلالات یادگیری خاص است که در آن کودک نمی‌تواند حقایق اساسی در مورد اعداد را به خاطر بسپارد و در انجام تکالیف ریاضی کند و نادرست است. علائم ممکن است از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد. برخی از کودکان ممکن است در حل مسائل کلمه‌ای در ریاضی مشکل داشته باشند، برخی دیگر ممکن است نتوانند ترتیب مراحل موردنیاز برای استخراج راه‌حل را درک کنند و برخی ممکن است در درک مفاهیم خاص ریاضی مشکل داشته باشند.

دیسکالکولیا چیست؟

به‌طورمعمول، ریاضیات برای اکثر کودکان دشوار است و برخی از کودکان ممکن است دیرآموز باشند. با تکرار و تمرین مفاهیم را یاد می‌گیرند. برخی از کودکان ممکن است ریاضیات را چالش‌برانگیز بدانند و بنابراین ممکن است عصبی یا استرس داشته باشند که منجر به عملکرد ضعیف در آزمون‌ها می‌شود. این‌ها نشانه‌های دیسکالکولی نیستند.

نشانه‌های دیسکالکولیا چیست؟

هر کودکی با سرعت متفاوتی یاد می‌گیرد. یک کودک معمولی برای درک مفاهیم ریاضی به زمان و تمرین منظم نیاز دارد. بااین‌حال، اگر شکاف و تأخیر مشخصی در یادگیری مفاهیم وجود داشته باشد و متوجه شوید که کودک علیرغم مربیگری و آموزش اضافی با مشکل مواجه است، ممکن است کودک دچار دیسکالولیا شود.

علائم در هر مرحله و همچنین از کودکی به کودک دیگر متفاوت است.

پیش‌دبستانی

آموزش شمارش اعداد

تشخیص اعداد چاپی

اتصال اعداد با اشیاء واقعی (3 اسب، 5 مداد و غیره)

حفظ اعداد

شناسایی نمادها، الگوها، اشکال و سازمان‌دهی اشیا (توپ‌های گرد در یک مکان، تخته‌های مربع در جعبه دیگر)

دبستان و راهنمایی

شناخت اعداد و نمادها

یادگیری عملیات ریاضی – جمع، تفریق، ضرب، تقسیم

حل مسائل کلمه‌ای در ریاضی

اندازه‌گیری اشیاء

انجام ریاضیات ذهنی

به خاطر سپردن شماره تلفن

شرکت در بازی‌هایی که شامل اعداد است یا نیاز به برنامه‌ریزی و منطق دارد

نوجوانان و نوجوانان

محاسبه قیمت‌ها، اضافه کردن هزینه‌ها

یادگیری فراتر از مفاهیم پایه ریاضی

مدیریت حساب‌ها

اندازه‌گیری اشیا و اشیا

درک مفاهیم زمان، مکان، فاصله

انجام ریاضیات ذهنی

یافتن راه‌های مختلف برای حل یک مشکل

شرکت در فعالیت‌هایی که نیاز به ارزیابی سرعت و مسافت دارد، مانند ورزش کردن و یادگیری رانندگی. کودک ممکن است اعتمادبه‌نفس نداشته باشد و از این فعالیت‌ها اجتناب کند.

چه چیزی باعث دیسکالولیا می‌شود؟

محققان هنوز علت دقیق دیسکالکولیا را شناسایی نکرده‌اند. بااین‌حال، آن‌ها مشاهده می‌کنند که ژن‌ها و وراثت می‌تواند یکی از عواملی باشد که می‌تواند باعث دیسکولیا شود.

دیسکالکولیا چگونه شناسایی می‌شود؟

آزمایش خاصی برای دیسکالولی وجود ندارد. یک متخصص اطفال یا یک روانشناس ممکن است ارزیابی‌ها و آزمایش‌های خاصی را برای شناسایی این بیماری انجام دهد.

سابقه پزشکی: دیسکالکلولیا می‌تواند با انواع دیگر اختلالات یادگیری یا ADHD همزیستی داشته باشد. ازاین‌رو، متخصص قبل از شناسایی یا درمان بیماری، سابقه پزشکی کودک را به‌طور کامل بررسی می‌کند.

شناسایی: یک کارشناس آموزش ویژه آزمایش‌های خاصی را برای شناسایی وضعیت انجام می‌دهد. عملکرد تحصیلی کودک نیز موردتوجه قرار می‌گیرد. روش‌ها و تکنیک‌های جایگزین یادگیری برای کمک به کودک برای کنار آمدن با این شرایط استفاده می‌شود.

مداخله و حمایت از دیسکالکولیا

هیچ آزمایش واحدی برای دیسکالکولیا وجود ندارد. مجموعه‌ای از ارزیابی‌ها و آزمایش‌ها برای شناسایی وضعیت انجام می‌شود. پس از شناسایی،

حمایت در مدرسه: والدین باید شرایط را برای معلمان توضیح دهند و به دنبال حمایت باشند. معلمان می‌توانند از یک برنامه آموزشی فردی برای تدریس ریاضی استفاده کنند. ممکن است به کودک حمایت بیشتری مانند زمان اضافی در آزمون‌ها یا اجازه استفاده از ماشین‌حساب داده شود. معلمان می‌توانند پیشرفت را ثبت کنند و درصورتی‌که روش قبلی مؤثر نبود، روش آموزشی را تغییر دهند.

پاسخ به مداخله: برخی مدارس این برنامه را برای کودکانی که در یادگیری کند هستند اجرا می‌کنند. در صورت لزوم به یک گروه کوچک و یا گاهی اوقات به یک کودک جداگانه آموزش اضافی داده می‌شود.

روانشناس/مشاور: هر نوع اختلال یادگیری ممکن است بر عزت‌نفس و اعتمادبه‌نفس کودک تأثیر بگذارد که می‌تواند منجر به استرس و اضطراب زیادی شود. یک روانشناس یا یک مشاور ممکن است بتواند به کودک کمک کند تا با این موقعیت کنار بیاید.

مراقبت از فردی که دیسکالکولیا دارد

به‌عنوان والدین، عشق و حمایت شما برای غلبه بر مشکل کودک ضروری است. همچنین مهم است که بدانید هر کودکی منحصربه‌فرد است و توانایی‌ها و استعدادهای خاص خود را دارد. ممکن است مجبور شوید روش‌های مختلف یادگیری را امتحان کنید و ببینید کدام‌یک به کودک کمک می‌کند تا مهارت‌های ریاضی خود را بهبود بخشد. شما می‌توانید به کودک خود کمک کنید:

درک دیسکالکولیا: بخوانید و در مورد دیسکالکولیا بیاموزید. آگاهی و درک اولین قدم برای بهبودی است. محبت و حمایت خود را به کودک ابراز کنید. با فرزندتان صحبت کنید و به او بگویید که مشکل او را درک می‌کنید.

انجام بازی‌های ریاضی: از اشیاء خانگی مانند اسباب‌بازی‌ها، ظروف، اقلام خواربار، سبزی‌ها یا میوه‌ها برای اتصال اعداد به فعالیت‌های روزمره استفاده کنید. به کودک خود اجازه دهید از ماشین‌حساب استفاده کند. روش‌های مختلف را امتحان کنید و ببینید فرزند شما با کدام‌یک راحت‌تر است. ازآنجایی‌که ریاضیات در زندگی روزمره لازم است، مدیریت پول و زمان را به او آموزش دهید.

تشویق و حمایت: نقاط قوت فرزندتان را شناسایی کنید و کودک را تشویق کنید تا هر فعالیتی را که به آن علاقه دارد دنبال کند. تحسین و محبت واقعی باعث می‌شود کودک احساس دوست داشتن و امنیت کند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اوتیسم

اوتیسم چیست؟

اوتیسم یک ناتوانی رشد عصبی است که رشد طبیعی مغز را مختل می‌کند و بر ارتباطات، تعامل اجتماعی، شناخت و رفتار تأثیر می‌گذارد.

اوتیسم به‌عنوان یک اختلال طیف شناخته می‌شود زیرا علائم و ویژگی‌های آن در ترکیبات مختلفی ظاهر می‌شود که به طرق مختلف بر کودکان تأثیر می‌گذارد. برخی از کودکان ممکن است چالش‌های شدیدی داشته باشند و به کمک نیاز داشته باشند درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بتوانند وظایف خود را به‌طور مستقل و با کمک کمتر مدیریت کنند.

پیش از این، هر بیماری (اختلال اوتیسم، اختلال نافذ رشدی که در غیر این صورت مشخص نشده است (PDD-NOS) و سندرم آسپرگر) به‌طور جداگانه تشخیص داده می‌شد، اما اکنون، این بیماری‌ها در کنار هم قرار گرفته‌اند و به‌عنوان اختلال طیف اوتیسم نامیده می‌شوند.

حقایق

اوتیسم سومین ناتوانی رشدی شایع است.

بر اساس یکی از مطالعات اپیدمیولوژیک “اقدام برای اوتیسم “، میزان شیوع 1.7 میلیون نفر (نرخ تخمینی 1 در 250 کودک) است.

هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد.

علائم اوتیسم چیست؟

علائم اولیه اوتیسم را می‌توان در سه سال اول زندگی کودک مشاهده کرد. این علائم ممکن است از خفیف، متوسط ​​تا شدید متفاوت باشد. همچنین، علائم ممکن است از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد و ممکن است با رشد کودک تغییر کند. کودکی با اختلال شناختی شدید و مهارت‌های حرکتی نیز ممکن است به صرع مبتلا شود. بااین‌حال، مجموعه خاصی از رفتارها، شاخص‌های این وضعیت هستند.

توجه: عدم آگاهی از اوتیسم توانایی والدین را برای شناسایی علائم در مراحل اولیه به تأخیر می‌اندازد.

صفات زیر را می‌توان در مرحله رشد فیزیولوژیکی و روانی در کودک مشاهده کرد.

شرایطی که همراه با اوتیسم وجود دارد

سایر شرایط مانند عقب‌ماندگی ذهنی، بیش‌فعالی، مشکلات حرکتی، تشنج، اختلالات یادگیری، شنوایی یا اختلال بینایی ممکن است همراه با اوتیسم وجود داشته باشد.

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است برخی از این مشکلات را داشته باشند:

ارتباط:

حتی زمانی که واژگان گسترده‌ای دارند در ساختن جملات معنی‌دار مشکل دارند

ممکن است کلمات یا عباراتی را که می‌شنوند تکرار کنند

ممکن است اقدامات را بارها و بارها تکرار کنید

ممکن است هنگام صحبت کردن از زبان اشاره استفاده کند

ممکن است زبان برای برقراری ارتباط یاد بگیرد یا نکند

ناتوانی در توضیح نیازها، احساسات و عواطف خود

ناتوانی در تفسیر مکالمه، صدا، حالات چهره، زبان بدن

ناتوانی در برقراری تماس چشمی زمانی که کسی صحبت می‌کند

تعامل اجتماعی:

به‌عنوان نوزاد، آن‌ها ممکن است لبخند نزنند یا هیچ حالت پیش‌بینی کننده‌ای برای بلند شدن با نزدیک شدن یک بزرگسال نشان ندهند.

مشکل در یادگیری مهارت‌های اجتماعی یا تعامل با مردم

ممکن است دوستی را ترجیح ندهد و در عوض به‌تنهایی بازی کند.

از تماس چشمی اجتناب می‌کند

ناتوانی در درک احساسات یا عواطف اطرافیان خود که به دلیل آن ممکن است با پاسخ مناسب پاسخ متقابل ندهند.

مشکل در انطباق با تغییرات روتین

ممکن است به بوی، مزه، ظاهر، احساس یا صدا اشیا واکنش متفاوتی نشان دهد

حسی:

مشکل در شنوایی

حساس به لمس، صدا، نور، رنگ، طعم، بو

ممکن است به انواع خاصی از غذا حساس باشد

ممکن است با لمس یا تماس فیزیکی ناراحت‌کننده باشد

رفتار:

مشکل در پیروی از دستورالعمل‌ها یا دستورالعمل‌ها

وابستگی غیرمعمول به اسباب‌بازی‌ها، اشیاء، علاقه غیرمعمول به فعالیت‌های خاص، وسواس در مورد یک فعالیت خاص نشان می‌دهد

فعالیت‌ها و بازی‌ها عموماً سفت‌وسخت، تکراری و یکنواخت هستند

از خطر واقعی نمی‌ترسید، اما از اشیاء بی‌خطر می‌ترسید

تغییرات خلق‌وخوی ناگهانی: انفجارهای خنده یا گریه بدون دلیل واضح. هایپرکینزی (حرکات غیرطبیعی بیش‌ازحد به دلیل افزایش فعالیت عضلانی) یک مشکل رفتاری رایج در کودک مبتلا به اوتیسم است و ممکن است با بیش‌فعالی جایگزین شود.

پرخاشگری و کج‌خلقی مشاهده می‌شود که بیشتر به دلیل تغییر و تقاضا است.

فاصله توجه کوتاه، توانایی ضعیف برای تمرکز روی یک کار

مشکلات تغذیه و خوردن

تشخیص افتراقی چیست؟

یک تشخیص افتراقی برای رد وجود برخی اختلالات دیگر انجام می‌شود، ازجمله:

اسکیزوفرنی با شروع دوران کودکی

ناشنوایی مادرزادی، اختلال شنوایی شدید

عقب‌ماندگی ذهنی شدید. تفاوت اصلی بین اوتیسم و ​​عقب‌ماندگی ذهنی این است که کودکان عقب‌مانده ذهنی معمولاً با بزرگسالان با سن ذهنی خود ارتباط برقرار می‌کنند و از زبانی که برای برقراری ارتباط با دیگران دارند استفاده می‌کنند.

محرومیت روانی اجتماعی ممکن است باعث شود کودکان بی‌تفاوت، گوشه‌گیر و بیگانه به نظر برسند.

کودک مبتلا به اوتیسم نقاط قوت و استعدادهای خاص خود را دارد. والدین و معلمان باید روی این جنبه‌های مثبت تمرکز کنند و کودک را تشویق کنند تا از آن حداکثر استفاده را ببرد.

نقاط قوت و توانایی‌های فرد مبتلا به اوتیسم چیست؟

آما اغلب به‌جای نقاط قوت یک فرد، روی نقاط ضعف تمرکز می‌کنیم. کودک مبتلا به اوتیسم دارای توانایی‌ها و استعدادهای خاصی است که والدین، درمانگران و معلمان باید آن‌ها را شناسایی کرده و کودک را تشویق کنند تا از استعدادها و مهارت‌های خود حداکثر استفاده را ببرد.

کودک ممکن است برخی از این مهارت‌ها را نشان دهد:

حافظه بصری و فضایی خوب

روشی روشمند و سازمان‌یافته برای انجام کارها

توانایی درک مفاهیم انتزاعی

برتری در زمینه موردعلاقه آن‌ها

توجه به جزئیات

علاقه به زبان (در میان کودکانی که می‌توانند خوب صحبت کنند)

چه چیزی باعث اوتیسم می‌شود؟

علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ممکن است به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی رخ دهد. عوامل محیطی می‌توانند شرایط مختلفی باشند که بر رشد مغز تأثیر می‌گذارند که می‌توانند قبل، در حین یا بلافاصله پس از تولد رخ دهند. همچنین مشاهده شده است که هرگونه آسیب به سیستم عصبی مرکزی در دوران نوزادی می‌تواند باعث اوتیسم شود.

اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟

اوتیسم یک بیماری مادام‌العمر‌است و هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان یا مداخله صحیح می‌تواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های لازم برای بهبود کیفیت زندگی خود را بیاموزد. ازآنجایی‌که اوتیسم را می‌توان در ۱۸ ماهگی یا خیلی زودتر از آن تشخیص داد، برای نتیجه بهتر می‌توان خیلی زود از رشد حمایت کرد.

نکته مهم به والدین: به‌عنوان یک اقدام احتیاطی، والدین می‌توانند از پزشکان اطفال درخواست کنند تا آزمایش‌های رشدی روتین انجام دهند تا بررسی کنند که آیا کودک به نقاط عطف رشد و زبان رسیده است یا خیر.

اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود؟

هیچ آزمایش پزشکی واحدی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد، بلکه مجموعه‌ای از ارزیابی‌ها و ارزیابی‌های خاص برای تأیید این بیماری وجود دارد. برخی از ارزیابی‌ها عبارت‌اند از:

تست فیزیکی و سیستم عصبی (عصبی).

مصاحبه تشخیصی اوتیسم – اصلاح‌شده (ADI-R)

برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS)

مقیاس درجه‌بندی اوتیسم کودکی (CARS)

مقیاس درجه‌بندی اوتیسم گیلیام

تست غربالگری اختلالات رشد فراگیر

آزمایش ژنتیک برای بررسی ناهنجاری‌های کروموزومی

آزمون‌های ارتباطی، زبان، گفتار، مهارت‌های حرکتی، عملکرد و پیشرفت تحصیلی، مهارت‌های شناختی

انواع درمان‌های موجود چیست؟

هدف از درمان هدف قرار دادن رفتارهایی است که به کودک کمک می‌کند توانایی‌های خود را برای ادغام در مدارس بهبود بخشد، روابط معنادار ایجاد کند و امکان حفظ زندگی مستقل را در بزرگسالی افزایش دهد.

مداخلات درمانی با هدف افزایش رفتار قابل‌قبول اجتماعی و اجتماعی (رفتار مثبت با هدف ارتقای پذیرش اجتماعی و دوستی)، کاهش رفتارهای عجیب‌وغریب و بهبود رفتار کلامی و غیرکلامی انجام می‌شود.

کودکان مبتلا به اوتیسم در صورتی می‌توانند پیشرفت قابل‌توجهی داشته باشند که مداخلات روان‌شناختی که دریافت می‌کنند ساختارند و سازگار باشد.

تحلیل رفتار کاربردی (ABA)

جلسات انفرادی برای کمک به کودک در رشد مهارت‌های شناختی، اجتماعی، رفتاری، حرکتی ظریف، بازی و خودیاری انجام می‌شود. به کودک آموزش داده می‌شود که روی کارهای ساختاریافته از ساده تا پیچیده کار کند. هر کار بیشتر به وظایف فرعی تقسیم می‌شود و به کودک آموزش داده می‌شود که هر یک از وظایف فرعی را در یک زمان یاد بگیرد و تکمیل کند. این روش از پاداش یا تقویت برای کمک به کودک در یادگیری و حفظ رفتارها و مهارت‌های موردنظر استفاده می‌کند. پیشرفت کودک ردیابی و اندازه‌گیری می‌شود.

انواع ABA عبارت‌اند از:

آموزش آزمایشی گسسته (DTT): این روش آموزشی از یک سری آزمایش برای آموزش هر مرحله از یک رفتار یا پاسخ دلخواه استفاده می‌کند. درس‌ها به ساده‌ترین بخش‌ها تقسیم می‌شوند و از تقویت مثبت برای پاداش دادن به پاسخ‌ها و رفتارهای صحیح استفاده می‌شود. پاسخ‌های نادرست نادیده گرفته می‌شوند.

مداخله رفتاری شدید اولیه (EIBI): نوعی ABA برای کودکان کمتر از پنج یا حتی سه سال.

آموزش پاسخ محوری (PRT): با هدف افزایش انگیزه کودک برای یادگیری، نظارت بر رفتار خود و شروع ارتباط با دیگران است. تغییرات مثبت در این رفتارها ممکن است تأثیرات گسترده‌ای بر سایر رفتارها داشته باشد.

مداخله رفتار کلامی (VBI): بر آموزش زبان با تجزیه هر واحد عملکردی به واحدهای فرعی تمرکز می‌کند.

روش درمان و آموزش کودکان معلول اوتیستیک و ارتباطی مرتبط (TEACCH): این روش از مهارت‌هایی استفاده می‌کند که کودک از قبل برای مستقل شدن آن‌ها را قادر می‌سازد. سازمان‌دهی محیط فیزیکی، برنامه‌ریزی یک برنامه روزانه، تعیین انتظارات روشن، استفاده از مواد بصری برای برقراری ارتباط در کمک به کودکان برای مدیریت کاملاً مستقل وظایف روزانه مؤثر است.

انواع روش‌های درمانی موجود چیست؟

برخی از درمان‌ها می‌توانند بخشی از یک برنامه درمانی کامل برای کودک مبتلا به اوتیسم باشند:

رشد، تفاوت‌های فردی، رویکرد مبتنی بر رابطه (DIR – همچنین “Floortime” نامیده می‌شود): بر رشد عاطفی و رابطه‌ای (احساسات، روابط با مراقبین) تمرکز می‌کند. همچنین بر نحوه برخورد کودک با مناظر، صداها و بوها تمرکز دارد.

کاردرمانی: مهارت‌هایی را می‌آموزد تا کودک بتواند تا حد امکان مستقل زندگی کند. مهارت‌ها ممکن است شامل لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و ارتباط با افراد باشد.

درمان یکپارچگی حسی: به کودک کمک می‌کند تا با اطلاعات حسی مانند مناظر، صداها و بوها مقابله کند. درمان یکپارچگی حسی می‌تواند به کودکی که از صداهای خاص آزار می‌دهد یا دوست ندارد او را لمس کنند کمک کند.

گفتاردرمانی: گفتار درمانگران با کودک کار می‌کنند و به بهبود ارتباطات کمک می‌کنند. آن‌ها از روش‌های جایگزین مانند ژست‌ها، تابلوهای تصویر و غیره استفاده می‌کنند تا به کودک کمک کنند تا یاد بگیرد چگونه افکار و ایده‌های خود را به دیگران بیان کند.

موسیقی‌درمانی: در این شکل درمانی از آواز، آهنگسازی و ساخت موسیقی زنده استفاده می‌شود.

سیستم ارتباطی تبادل تصویر (PECS): از نمادها یا کارت‌های تصویری برای آموزش ارتباطات استفاده می‌شود.

مداخله زودهنگام: تحقیقات نشان می‌دهد که مداخله زودهنگام می‌تواند رشد کودک را تا حد زیادی بهبود بخشد. این برنامه را می‌توان به محض تشخیص کودک، حتی زمانی که کودک 6 ماهه است، شروع کرد. این مداخله بر نواحی اصلی متأثر از اوتیسم متمرکز است – مهارت‌های اجتماعی، زبان و ارتباطات، تقلید، مهارت‌های بازی، زندگی روزمره و مهارت‌های حرکتی. این برنامه به‌طور فعال والدین را در مداخله، هم در تصمیم‌گیری و هم در ارائه درمان مشارکت می‌دهد؛ بنابراین، اگر فکر می‌کنید فرزندتان اوتیسم یا هر مشکل رشدی دیگری دارد، مهم است که در اسرع وقت با پزشک کودک خود صحبت کنید.

آموزش والدین: برنامه‌های والدین به والدین پریشان که نیاز به حمایت و مشاوره دارند کمک می‌کند. آموزش والدین در زمینه مفاهیم و مهارت‌های اصلاح رفتار به آن‌ها کمک می‌کند تا در کنار درمانگران برای کمک به کودک همکاری کنند. مهم‌تر از همه، عزم والدین برای کمک به فرزندشان ممکن است منجر به بهبود قابل‌توجهی در زبان، توانایی‌های شناختی و رفتار اجتماعی کودک شود.

توجه: درمان‌ها یا مداخلات برای کاهش برخی از مشکلات رشدی کودک مبتلا به اوتیسم طراحی شده‌اند. همان‌طور که می‌دانیم هر کودکی ممکن است مشکل متفاوتی داشته باشد، والدین و متخصصان با هم کار می‌کنند و تصمیم می‌گیرند که کدام درمان برای کودک بهتر است و آن را ادامه دهند. لازم به ذکر است که درمانی که برای یک کودک خوب جواب می‌دهد ممکن است برای کودک دیگر مؤثر نباشد زیرا اوتیسم روی هر فرد متفاوت تأثیر می‌گذارد.

مراقبت از فرد مبتلا به اوتیسم

والدین یا سرپرستان استرس بسیار زیادی را تحمل می‌کنند و زمانی که بدانند فرزندشان به اوتیسم مبتلا شده است می‌توانند کاملاً مضطرب شوند. والدین بیشتر وقت خود را با کودک می‌گذرانند زیرا نیاز دارند کودک را برای درمان، درمان، مشاوره، برنامه مداخله، مدرسه و غیره ببرند. تعدیل‌های زیادی در خانه اتفاق می‌افتد، خواهر و برادر یاد می‌گیرند که زندگی خود را با برادر یا خواهر خاص خود تطبیق دهند، اعضای خانواده حمایت بیشتری می‌کنند، فعالیت‌ها و برنامه‌هایی با در نظر گرفتن علاقه کودک انجام می‌شود و غیره. تربیت کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. بااین‌حال، زمانی که سرپرستان به دانش درست مسلح شوند، می‌توانند انتخاب‌های بهتری برای کودک داشته باشند.

در این شرایط، به‌عنوان والدین و مراقب، می‌توانید:

تا حد امکان در مورد اوتیسم بیاموزید.

برنامه‌ریزی و ارائه یک برنامه منظم برای تمام فعالیت‌های روزانه.

همچنین ممکن است به مشاوره نیاز داشته باشید تا بتوانید با این وضعیت کنار بیایید.

اما طبیعی است که فقط والدین کودکان با نیازهای ویژه می‌توانند به‌طور کامل درک کنند که سایر والدین از آنچه رنج می‌برند. به گروه‌های حمایتی بپیوندید و با سایر والدین کودکان مبتلا به اوتیسم ارتباط برقرار کنید.

به دنبال کمک حرفه‌ای باشید.

در برنامه‌های آموزشی شرکت کنید که در آن می‌توانید در مورد روش‌های اصلاح رفتاری که می‌توانید برای کمک به فرزندتان برای بهبود مشکلات خود استفاده کنید، بیاموزید.

برای خودتان وقت بگذارید، مراقب سلامت جسمی و روحی خود باشید.

آموزش فراگیر

ضروری است که مدارس، کالج‌ها و دانشگاه‌ها فرصت‌ها و امکانات برابر را برای کودکان با نیازهای ویژه فراهم کنند. علیرغم مقررات قانونی و برنامه‌های دولتی برای کودکان دارای معلولیت، مؤسسات آموزشی ترجیح می‌دهند چنین کودکانی را نپذیرند و تسهیلات اضافی مانند طرح آموزشی فردی، روش‌های جایگزین یادگیری و غیره را فراهم کنند.

ناتوانی ذهنی (عقب‌ماندگی ذهنی): افسانه‌ها و حقایق

افسانه: ناتوانی ذهنی یک مشکل ارثی است.

واقعیت: ناتوانی ذهنی فقط گاهی ارثی است. در اغلب موارد، این ناشی از تأثیرات خارجی است که می‌توان از برخی از آن‌ها جلوگیری کرد.

افسانه: ناتوانی ذهنی مسری است.

واقعیت: این کاملاً نادرست است، زیرا ناتوانی ذهنی با هیچ نوع تماسی گسترش نمی‌یابد.

افسانه: کودکان دارای ناتوانی ذهنی نباید هنگام تنبیه گریه کنند.

واقعیت: مانند همه کودکان، کودکان کم‌توان ذهنی نیز نیاز به آموزش رفتار خوب دارند. بااین‌حال، مهم است که محدودیت‌های آن‌ها را در حین تنبیه در نظر بگیرید.

افسانه: ازدواج می‌تواند ناتوانی ذهنی را درمان کند.

واقعیت: این کاملاً نادرست است. ازدواج با فرد کم‌توان ذهنی باید با رضایت کامل شریک زندگی صورت گیرد که باید از وضعیت پزشکی فرد مطلع شود.

افسانه: داروها و ویتامین‌ها می‌توانند ناتوانی ذهنی را درمان کنند.

واقعیت: وقتی ناتوانی ذهنی ناشی از یک بیماری قابل‌درمان باشد، درمان مناسب آن وضعیت می‌تواند آن را درمان کند. بااین‌حال، هیچ تونیکی وجود ندارد که بتواند مغز آسیب‌دیده را تحریک کند.

افسانه: بزرگسالان دارای ناتوانی ذهنی می‌توانند خطرات جنسی برای دیگران ایجاد کنند زیرا کنترل جنسی ضعیفی دارند.

واقعیت: بزرگسالان مبتلا به ناتوانی ذهنی تمایل به مهار جنسی دارند.

افسانه: کارهای بد/کارمای والدین از زندگی قبلی می‌تواند باعث ناتوانی ذهنی شود.

واقعیت: این کاملاً نادرست است. باورهایی از این دست تنها به بار افزایش یافته والدین اضافه می‌کند. ناتوانی ذهنی یک وضعیت پزشکی است و والدین و مراقبین نیاز به حمایت جامعه دارند. افراد دارای کم‌توانی ذهنی با حمایت و تشویق کافی خانواده و جامعه عملکرد بسیار خوبی دارند.

افسانه: درمانگران ایمان می‌توانند ناتوانی ذهنی را درمان کنند.

واقعیت: این کاملاً نادرست است. درمانگران ایمان، والدین را گمراه می‌کنند تا باور کنند که می‌توانند ناتوانی ذهنی را درمان کنند. هیچ مدرک یا مدرک معتبر مبتنی بر تحقیق وجود ندارد که این ادعا را تأیید کند.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

دیسپراکسی

دیسپراکسی چیست؟

دیسپراکسی یک اختلال هماهنگی رشدی است که بر هماهنگی حرکتی ظریف/درشت تأثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به دیسپراکسی در مدیریت فعالیت‌های حرکتی ظریف مانند مسواک زدن، بستن بند کفش، نگه‌داشتن اشیاء، حرکت و مرتب کردن اشیا یا مدیریت وضعیت بدن مشکل دارند.

دیسپراکسی اغلب با شرایط دیگری مانند  نارساخوانی ، دیسکالکولیا یا اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) همراه است.

علائم دیسپراکسی چیست؟

کودکان مبتلا به دیسپراکسی ممکن است در زمینه‌های زیر مشکل داشته باشند:

مهارت‌های حرکتی درشت

• نگه‌داشتن اشیا بدون انداختن آن‌ها.
• مدیریت هماهنگی بدنی در حین بازی یا هنگام ورزش.
• راه رفتن، پرش، پرتاب یا گرفتن توپ، یا دوچرخه‌سواری.
• حرکت در اطراف بدون برخورد با چیزها یا ضربه زدن به چیزها.
• شرکت در بازی‌ها و فعالیت‌هایی که نیاز به هماهنگی خوب دست و چشم دارد.

مهارت‌های حرکتی ظریف

• انجام کارهایی که نیاز به مهارت‌های حرکتی ظریف دارند؛ به‌عنوان‌مثال، بستن دکمه، در دست گرفتن مداد یا برش با قیچی.
• کار با اشیاء کوچک، مانند بلوک‌های ساختمانی، یا قطعات پازل.

سخن، گفتار

• تعدیل صدا (صدا، سرعت، لحن، زیر و بم).
• واضح و نه خیلی آهسته صحبت کنید.

اجتماعی عاطفی

• احساس اعتمادبه‌نفس در انجام وظایف، انجام ورزش یا برقراری ارتباط.
• درگیر شدن در بازی‌های تیمی.
• تعامل با کودکان و بزرگسالان.

حافظه و تمرکز:   به خاطر سپردن و تکمیل یک سری وظایف در مدرسه یا خانه (بستن کیف مدرسه، تکمیل تکالیف، حمل کیف ناهار و غیره).

رابطه فضایی : قرار دادن یا جابجایی دقیق اشیا از مکانی به مکان دیگر.

چه چیزی باعث دیسپراکسی می‌شود؟

علت دقیق دیسپراکسی مشخص نیست، اما مشاهده شده است که این بیماری ممکن است به دلیل مشکل در سلول‌های عصبی باشد که سیگنال‌هایی را از مغز به عضلات برای هماهنگی ارسال می‌کنند.

دیسپراکسی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص دیسپراکسی وجود ندارد. یک متخصص مانند یک کاردرمانگر ممکن است شرایط را بر اساس معیارهای زیر ارزیابی کند:

• تأخیر در رشد مهارت‌های حرکتی 
• ضعف در مهارت‌های حرکتی به دلیل سایر بیماری‌های عصبی مانند فلج مغزی نیست

دریافت درمان برای دیسپراکسی

والدین می‌توانند با متخصصی مانند کاردرمانگر، گفتاردرمانگر، متخصص آموزش ویژه یا هر روان‌پزشک کودک برای درک این وضعیت تماس بگیرند و از آن‌ها کمک بگیرند.

مراقبت از فرد مبتلا به دیسپراکسی

کودک مبتلا به دیسپراکسی ممکن است در بیان افکار، احساسات یا مشکلات خود مشکل داشته باشد، اما به‌عنوان مراقب ، می‌توانید کودک را تشویق کنید که صحبت کند و مشکلات خود را بیان کند. همچنین می‌توانید فرزندتان را به انجام فعالیت‌های فیزیکی آسان تشویق کنید که به ایجاد هماهنگی کمک می‌کند و درنتیجه اعتمادبه‌نفس او را افزایش می‌دهد. 

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

نارساخوانی

نارساخوانی چیست؟

نارساخوانی یک اختلالات یادگیری خاص است که بر مهارت‌های خواندن و پردازش زبان تأثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به نارساخوانی در خواندن، نوشتن، املا یا صحبت کردن مشکل دارند. نارساخوانی ممکن است بر برخی از مهارت‌ها و توانایی‌ها تأثیر بگذارد، اما به سطح کلی هوش کودک ارتباطی ندارد.

شدت نارساخوانی می‌تواند در هر کودک متفاوت باشد. برخی از کودکان ممکن است در خواندن و نوشتن مشکل داشته باشند، برخی ممکن است قادر به یادگیری لغات و معانی جدید نباشند و برخی دیگر ممکن است با دستور زبان یا زبان جدید مشکل داشته باشند به دلیل این مشکل در پردازش زبان، ممکن است کودک در تحصیل کند باشد. نارساخوانی ممکن است با انواع دیگر اختلالات یادگیری ، ADHD یا اوتیسم همزیستی داشته باشد.

نشانه‌های نارساخوانی چیست؟

بیشتر والدین تنها زمانی می‌توانند نشانه‌های نارساخوانی را تشخیص دهند که کودک شروع به رفتن به مدرسه کند.

پیش‌دبستانی: ممکن است کودک در موارد زیر مشکل داشته باشد:

• شناخت حروف و کلمات
• ارتباط حروف با صداها (آواشناسی)
• یادگیری کلمات جدید
• آموزش حروف الفبا، اعداد، قافیه و کلمات قافیه

دبستان و راهنمایی: کودک ممکن است در موارد زیر مشکل داشته باشد:

• به یاد آوردن حقایق و اعداد
• منظم می‌نویسد، مداد در دست دارد
• حفظ آیات یا اشعار
• تمایز بین حروف (b، d، m، w)
• املای دقیق کلمات
• پیدا کردن کلمات مناسب برای صحبت کردن
• دنبال کردن دستورالعمل‌ها یا دستورالعمل‌ها
• کار بر روی مسائل کلمه‌ای در ریاضی
• یادگیری یک زبان جدید

نوجوانان و نوجوانان ممکن است مشکل داشته باشند

• خواندن با سهولت یا خواندن با صدای بلند
• درک لطیفه‌ها، قافیه‌ها، پازل‌ها یا ضرب‌المثل‌ها
• حفظ آیات و اشعار
• خلاصه کردن یا بازنویسی یک داستان
• سازمان‌دهی و مدیریت زمان
• کار روی مسائل ریاضی

چه چیزی باعث نارساخوانی می‌شود؟

محققان هنوز علت دقیق نارساخوانی را شناسایی نکرده‌اند. بااین‌حال، آن‌ها مشاهده می‌کنند که ژن‌ها و تفاوت در عملکرد مغز ممکن است باعث نارساخوانی شود. 

نارساخوانی چگونه شناسایی می‌شود؟

هیچ آزمایش واحدی برای نارساخوانی وجود ندارد اما تیمی از متخصصان در ارزیابی علائم کودک و سپس شناسایی اختلال به‌عنوان نارساخوانی مشارکت دارند. کارشناسان همچنین آزمایش‌هایی را برای تعیین اینکه آیا سایر ناتوانی‌ها مانند  اختلالات یادگیری ،  ADHD یا سایر مسائل بر روند یادگیری کودک تأثیر می‌گذارد، انجام می‌دهند.

ازاین‌رو متخصصان برای تشخیص برخی از این عوامل را در نظر می‌گیرند:

• سابقه خانوادگی و پزشکی
• مهارت خواندن و نوشتن
• بینایی و شنوایی
• پیشرفت تحصیلی

مداخلات و حمایت از نارساخوانی موجود چیست؟

رویکردها و تکنیک‌های آموزشی خاصی برای نارساخوانی وجود دارد. تشخیص زودهنگام و مداخله صحیح می‌تواند به کودکان در غلبه بر نارساخوانی کمک کند. 

برخی از مداخلات عبارت‌اند از:

• تکنیک‌های جایگزین تدریس: معلمان و کارشناسان آموزش ویژه از روش‌های یادگیری جایگزین استفاده می‌کنند. به‌عنوان‌مثال، گوش دادن به دروس روی نوارهای صوتی، لمس و احساس اشکال حروف در حین خواندن و استفاده از تصاویر و عکس‌ها برای تشخیص کلمات به ساخت واژگان کمک می‌کند.
• تدریس خصوصی: یک متخصص خواندن از آوایی و سایر روش‌های جایگزین برای کمک به کودکان مبتلا به نارساخوانی برای بهبود مهارت‌های خواندن خود استفاده می‌کند.
• برنامه آموزش فردی (IEP): یک برنامه یادگیری ساختاریافته با اهداف کاملاً مشخص به کودک در یادگیری کمک می‌کند.

توجه : کودکان مبتلا به نارساخوانی ممکن است در معرض خطر ابتلا به ADHD باشند و بالعکس. علائم ADHD ممکن است در درمان نارساخوانی مشکل ایجاد کند. کودکان مبتلا به نارساخوانی می‌توانند بسیار با استعداد و خلاق باشند. با حمایت، تشویق و منابع مناسب، این کودکان می‌توانند در حوزه موردعلاقه خود برتر باشند.

وقتی هیچ مداخله یا حمایتی وجود نداشته باشد چه اتفاقی می‌افتد؟

هنگامی‌که نارساخوانی در دوران کودکی شناسایی نشود، اثرات آن غالب می‌شود و ممکن است با رشد کودک در بزرگسالی، بر روند یادگیری و مهارت‌های زبانی تأثیر بگذارد. هنگامی‌که هیچ حمایت یا مداخله‌ای وجود ندارد، نارساخوانی می‌تواند برخی از این مشکلات را ایجاد کند:

• دانشگاهیان: ازآنجایی‌که کودکان مبتلا به نارساخوانی در خواندن و نوشتن مشکل دارند، ممکن است به سختی با مطالعه کنار بیایند. این ممکن است منجر به مشکلات آموزشی طولانی‌مدت شود.
• مدیریت زمان: برای کودکان ممکن است مدیریت زمان برای فعالیت‌های روزانه خود ازجمله کارهای مدرسه، آزمون‌ها و امتحانات دشوار باشد.
• مهارت‌های اجتماعی: کودکان مبتلا به نارساخوانی ممکن است اعتمادبه‌نفس پایین، اضطراب، مشکلات عاطفی داشته باشند و ممکن است در دوست‌یابی یا کنار آمدن با کودکان دیگر مشکل داشته باشند.

چگونه از کودک مبتلا به نارساخوانی مراقبت کنیم؟

مراقبت از کودک مبتلا به نارساخوانی می‌تواند برای والدین بسیار استرس‌زا باشد. اما با آگاهی و دانش در مورد نارساخوانی، می‌توانید نقش بسیار مهمی در کمک به فرزندتان در کنار آمدن با این بیماری و همچنین غلبه بر دشواری ایفا کنید.

در اینجا چند راه وجود دارد که می‌توانید به کودک خود کمک کنید:

• هنگامی‌که هر یک از علائم بالا را مشاهده کردید، با متخصص اطفال کودک خود مشورت کنید و از او راهنمایی بخواهید.
• فرزندتان را تشویق کنید که برنامه مداخله‌ای تجویز شده را دنبال کند.
• داستان‌ها را با صدای بلند برای فرزندتان بخوانید. فرزندتان را تشویق کنید به کتاب‌های صوتی گوش دهد.
• وقتی فرزندتان به‌اندازه کافی بزرگ شد، با هم داستان بخوانید. او را به خواندن کتاب و روزنامه تشویق کنید. بچه‌ها چیزهای زیادی از والدین یاد می‌گیرند. شما می‌توانید عادت به خواندن را در خود ایجاد کنید و برای فرزند خود الگو قرار دهید.
• فرزندتان را تشویق کنید و از او حمایت کنید تا فعالیت‌ها یا سرگرمی‌هایی را که به آن‌ها علاقه دارد دنبال کند.
• با معلم صحبت کنید و مشکل را توضیح دهید. با معلم، درمانگر و کارشناس آموزش ویژه برای شناسایی روش‌های جایگزین تدریس یا تهیه یک برنامه آموزشی فردی کار کنید.
• به یک گروه پشتیبانی بپیوندید که در آن می‌توانید از سایر والدینی که با شرایط مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنند کمک و حمایت کنید.

کودک در یک محیط محبت‌آمیز و صمیمی بیشترین امنیت را دارد. ابراز محبت و حمایت خود، قدردانی از تلاش‌های فرزندتان و تشویق او به تمرکز بر نقاط قوت به‌جای نقاط ضعف، می‌تواند به او کمک کند تا بر مشکلات خود غلبه کند.

آیا بزرگسالان نارساخوانی دارند؟

اگر اخیراً تشخیص داده شد که مبتلا به نارساخوانی هستید یا از دوران کودکی نتوانسته‌اید بر آن غلبه کنید، دلتان را از دست ندهید. این شرایطی است که می‌تواند در بزرگسالی نیز مداخله و حمایت را دریافت کند. اگر فکر می‌کنید نارساخوانی دارید، از یک متخصص کمک بگیرید. همچنین می‌توانید برای حمایت با دوستان و اعضای خانواده تماس بگیرید.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

فلج مغزی

فلج مغزی چیست؟

فلج مغزی یک اختلال عصبی ناشی از آسیب مغزی یا ناهنجاری است که در زمانی که مغز کودک در حال رشد است رخ می‌دهد. فلج مغزی بر حرکات بدن، کنترل و هماهنگی عضلات، رفلکس، وضعیت بدن و تعادل تأثیر می‌گذارد. یکی از شایع‌ترین علل ناتوانی مزمن دوران کودکی است.

فلج مغزی دارای ویژگی‌های متمایز زیر است:

• صعب‌العلاج و دائمی: آسیب و آسیب به مغز دائمی است و قابل‌درمان نیست. مغز برخلاف سایر قسمت‌های بدن بهبود نمی‌یابد. بااین‌حال، سایر شرایط مرتبط ممکن است در طول زمان بهبود یا بدتر شوند.
• غیر پیشرونده: انحطاط بیشتری در مغز وجود ندارد.
• مزمن: فردی که فلج مغزی تشخیص داده می‌شود باید تمام عمر خود را با این وضعیت زندگی کند.

این وضعیت می‌تواند شامل طیف وسیعی از مشکلات مرتبط باشد:

• اختلال حرکتی
• اختلال حسی
• ناتوانی شنوایی
• کمبود توجه
• نقص زبان و ادراک
• عقب‌ماندگی ذهنی
• مشکلات رفتاری
• مشکلات سلامتی
• تشنج یا حملات مکرر

حقایق کلیدی

• فلج مغزی شایع‌ترین ناتوانی جسمی/حرکتی مزمن در دوران کودکی است.
• در سراسر جهان، تقریباً 17 میلیون نفر به فلج مغزی مبتلا هستند.

علائم فلج مغزی چیست؟

علائم، نتایج قابل‌شناسایی بالینی آسیب یا ناهنجاری مغزی هستند. نشانه‌ها روش اصلی تشخیص احتمال فلج مغزی هستند زیرا کودک خیلی کوچک است که نمی‌تواند به‌طور مؤثر مشکلات خود را بیان کند. اگرچه ممکن است والدین تأخیر در رشد حرکتی را مشاهده کنند، اما پزشک می‌تواند سایر شرایط را رد کند و از طریق ارزیابی پزشکی و آزمایش‌های بالینی اختلال را تشخیص دهد.

پزشک همچنین وسعت، محل و شدت اختلال را به همراه شرایط هم‌زمان تعیین می‌کند. علائم ممکن است بسته به‌شدت آسیب مغزی از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد.

• تون عضلانی: افزایش یا کاهش تون عضلانی – اندام‌های فلاپی، اندام‌های خیلی شل یا خیلی سفت، انقباض غیرارادی ماهیچه‌ها، یا مفاصلی که با هم ترکیب شده‌اند و از حرکت مناسب جلوگیری می‌کنند. این بر راه رفتن، نشستن یا ایستادن بدون حمایت تأثیر می‌گذارد.
• هماهنگی و کنترل حرکت: اختلال در تون عضلانی بر اندام‌ها، حرکت بدن و کنترل کودک تأثیر می‌گذارد. اختلال در کنترل عضلانی می‌تواند باعث انبساط یا انقباض دائمی اندام‌ها شود یا ممکن است به نظر برسد که اندام‌ها تکان می‌خورند. به‌عنوان‌مثال، ممکن است یک نوزاد حتی در شش ماهگی نتواند به‌طور مستقل بنشیند یا غلت بزند، ممکن است در 12 تا 18 ماهگی نتواند راه برود یا ممکن است نتواند کارهایی مانند نوشتن، مسواک زدن یا پوشیدن کفش را مدیریت کند…
• وضعیت بدنی: فلج مغزی بر وضعیت و تعادل تأثیر می‌گذارد. پاسخ وضعیتی، واکنش مورد انتظار نوزادان هنگامی است که در موقعیت‌های مختلف نشسته قرار می‌گیرند. به‌طورمعمول، وضعیت بدن متقارن است، یعنی کودک با هر دو پا در جلو می‌نشیند. اما در مورد کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است نامتقارن باشد.
• تعادل: اختلال در عملکرد حرکتی درشت می‌تواند بر توانایی کودک برای تعادل تأثیر بگذارد. والدین می‌توانند این علائم را هنگامی‌که کودک یاد می‌گیرد بنشیند، از حالت نشسته بلند شود و زمانی که کودک شروع به خزیدن یا راه رفتن می‌کند، مشاهده کنند. در طول دوره رشد طبیعی، کودکان از تکیه‌گاه دست خود برای نشستن یا راه رفتن استفاده می‌کنند و بعداً با قدرت و هماهنگی یاد می‌گیرند که بدون هیچ حمایتی کار را انجام دهند. اگر کودکی نتواند بدون حمایت بنشیند یا بایستد، ممکن است نشانه فلج مغزی باشد.
• عملکرد حرکتی درشت: توانایی انجام حرکات بزرگ و هماهنگ با استفاده از چند اندام و گروه‌های ماهیچه‌ای به‌عنوان عملکرد حرکتی درشت شناخته می‌شود. همان‌طور که مغز و بدن کودک رشد می‌کند، انتظار می‌رود که آن‌ها به نقاط عطف رشد خود برسند. دیرتر از حد انتظار رسیدن به نقطه عطف یا رسیدن به آن اما با کیفیت حرکت پایین (مانند تکیه دادن به یک طرف در حین خزیدن، عدم توانایی راه رفتن بدون حمایت و غیره) از علائم احتمالی فلج مغزی است.
• عملکرد حرکتی ظریف: توانایی انجام حرکات دقیق و هماهنگ عضلانی به عملکرد حرکتی ظریف معروف است. کنترل حرکتی ظریف شامل بسیاری از فعالیت‌هایی است که آموخته می‌شوند و شامل ترکیبی از مهارت‌های ذهنی (برنامه‌ریزی و استدلال) و فیزیکی (هماهنگی و احساس) است. همان‌طور که کودک رشد می‌کند، به نقاط عطف معمولی مهارت‌های حرکتی ظریف می‌رسد. اختلال یا تأخیر در مهارت‌های حرکتی ظریف از علائم احتمالی فلج مغزی است.
• عملکرد حرکتی دهان: توانایی استفاده از لب، زبان و فک برای صحبت کردن، خوردن یا آشامیدن به دلیل عملکرد حرکتی مناسب دهان است. کودک مبتلا به فلج مغزی دارای اختلال در عملکرد حرکتی دهان است که باعث مشکل در صحبت کردن، بلع، تغذیه و جویدن می‌شود. اختلال حرکتی دهان می‌تواند بر تنفس، بیان و صدا تأثیر بگذارد. آپراکسی و دیزارتیا انواعی از اختلالات گفتاری عصبی هستند که به دلیل فلج مغزی ایجاد می‌شوند.

علائم فلج مغزی چیست؟

علائم فلج مغزی را می‌توان در سه سال اول زندگی کودک مشاهده کرد. فلج مغزی می‌تواند قسمت‌های مختلف بدن را تحت تأثیر قرار دهد و شدت آن از کودکی به کودک دیگر متفاوت است. همچنین، برخی از کودکان ممکن است مشکلات جزئی داشته باشند درحالی‌که برخی دیگر ممکن است به‌شدت ناتوان باشند. ممکن است کودک در دستیابی به اهداف مهم رشدی مانند یادگیری خزیدن، نشستن، راه رفتن یا صحبت کردن کند باشد.

والدین باید به دقت فرزند خود را ازنظر برخی از علائم مانند خفگی، مشکل در گرفتن اشیا، مشکل در بلع، خستگی، ناتوانی در نشستن یا ایستادن بدون حمایت، ناتوانی در شنیدن یا درد در برخی از قسمت‌های بدن مشاهده کنند. تعداد کمی.

چه چیزی باعث فلج مغزی می‌شود؟

علت دقیق فلج مغزی هنوز ناشناخته باقی مانده است. مشاهده شده است که آسیب مغزی در دوران بارداری یا تولد یا در سه سال اول زندگی کودک ممکن است باعث فلج مغزی شود.

پزشکان نشان می‌دهند که آسیب مغزی در دوران بارداری علت اصلی حدود 70 درصد از کودکان مبتلا به فلج مغزی است. ماهیت و شدت آسیب مغزی تعیین می‌کند که تا چه حد بر عملکرد حرکتی و توانایی‌های فکری کودک تأثیر می‌گذارد.

برخی از علل احتمالی آسیب مغزی عبارت‌اند از:

• عفونت در دوران بارداری: ممکن است به سیستم عصبی در حال رشد جنین آسیب برساند. مشکلات ژنتیکی، عفونت‌ها یا مشکلات حین زایمان یا زایمان نیز می‌تواند باعث فلج مغزی شود.
• زایمان زودرس: در صورت وجود خونریزی داخلی ممکن است به مغز آسیب برساند. یکی دیگر از عوامل احتمالی زردی است. زردی ناشی از بیلی‌روبین بیش‌ازحد در خون است. به‌طورمعمول، بیلی‌روبین توسط کبد فیلتر می‌شود. کبد نوزاد به چند روز نیاز دارد تا به‌طور مؤثر فیلتر بیلی‌روبین را شروع کند، بنابراین طبیعی است که نوزادان تا چند روز پس از تولد دچار زردی شوند. عکس درمانی (نوردرمانی) برای درمان زردی استفاده می‌شود. اما در موارد نادر، زردی شدید و درمان نشده می‌تواند به سلول‌های مغز آسیب برساند.
• سال‌های اولیه شیرخوارگی: بیماری جدی، آسیب یا کمبود اکسیژن به مغز ممکن است به سلول‌های مغز آسیب برساند.

انواع فلج مغزی چیست؟

چهار نوع فلج مغزی وجود دارد:

فلج مغزی اسپاستیک

این شایع‌ترین نوع است که تعداد زیادی از کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و این وضعیت می‌تواند خفیف یا شدید باشد. چهار زیر گروه اسپاستیسیتی وجود دارد:

• همی پلژی – هر دو اندام را در یک طرف درگیر می‌کند. معمولاً بازو بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
• پاراپلژی – هر دو پا را درگیر می‌کند. بازوها حداقل درگیر هستند یا اصلاً درگیر نیستند.
• کوادری پلژی یا تتراپلژی – همه اندام‌ها را معمولاً به یک میزان درگیر می‌کند.
• دیپلژی – شکل واسط بین پاراپلژی و کوادری پلژی. هر دو پا درگیر هستند

فلج مغزی آتتوئید یا دیسکینتیک

این حالت با تون عضلانی کم، الگوهای حرکتی آهسته و انقباض و تکان دادن غیرارادی سر یا دست‌ها و پاها مشخص می‌شود. حرکات عموماً با تنش عاطفی افزایش یافته و زمانی که فرد در حال استراحت است کاهش می‌یابد.

فلج مغزی آتاکسیک

نادر است و با ضعف، حرکات ناهماهنگ و بی‌ثباتی مشخص می‌شود. راه رفتن گسترده و مشکل در مهارت‌های حرکتی ظریف نیز رایج است.

اشکال مختلط فلج مغزی

ترکیبی از اشکال فلج مغزی؛ بااین‌حال اسپاستیسیتی و آتتوز شایع‌ترین ترکیب هستند.

فلج مغزی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

هیچ آزمایش قطعی برای فلج مغزی وجود ندارد. تشخیص عمدتاً بر اساس تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی کودک است. اگرچه ترجیح داده می‌شود که تشخیص زودهنگام انجام شود تا والدین بتوانند درمان، درمان یا مداخله موردنیاز را برای کودک دریافت کنند، اما به دلیل دشواری تشخیص اختلال، تشخیص تأخیری رخ می‌دهد. همچنین، اگر نوزادان مبتلا به برخی بیماری‌های جسمی باشند که به دلیل آن علائم ممکن است در چند سال اول تغییر کند، تشخیص ممکن است زمان بیشتری طول بکشد. تشخیص کودکانی که به‌شدت مبتلا به فلج مغزی هستند آسان‌تر است. تشخیص اغلب در ماه اول زندگی کودک انجام می‌شود. برخی از آن‌ها در سال اول تشخیص داده می‌شوند و کودکان مبتلا به خفیف ممکن است تا سن 3-4 سالگی تشخیص داده نشوند.

پزشکان رفلکس‌ها، تون عضلانی، وضعیت بدنی، هماهنگی ماهیچه‌ها و عوامل دیگر را آزمایش می‌کنند که همه آن‌ها می‌توانند طی ماه‌ها یا حتی سال‌ها ایجاد شوند. پزشکان مراقبت‌های اولیه ممکن است بخواهند با متخصصان پزشکی مشورت کنند یا آزمایش‌هایی مانند MRI (تصویربرداری تشدید مغناطیسی)، سونوگرافی جمجمه یا سی‌تی‌اسکن (اسکن توموگرافی کامپیوتری) را برای به دست آوردن تصویری از مغز توصیه کنند.

اگر نوزاد نارس باشد، اسکن ام آر آی اولیه ممکن است نشان‌دهنده آسیب مغزی باشد، اما ممکن است برای پیش‌بینی تأثیر آن خیلی زود باشد. درصورتی‌که پزشکان تشخیص دهند که کودک “در معرض خطر فلج مغزی ” است، مداخله می‌تواند از یک ماه پس از تولد آغاز شود.

تست و اسکن

ممکن است برخی آزمایش‌های بیشتر برای رد سایر مشکلاتی که علائم مشابهی مانند فلج مغزی دارند، انجام شود.

• اسکن MRI: از امواج رادیویی و مغناطیسی برای مطالعه مغز استفاده می‌کند.
• اسکن اولتراسوند: از امواج صوتی برای ساختن تصویری از بافت مغز کودک استفاده می‌کند.
• سی‌تی‌اسکن: از یک سری اشعه ایکس استفاده می‌کند که توسط کامپیوتر جمع‌آوری می‌شود تا تصویری سه‌بعدی از مغز ایجاد کند.
• الکتروانسفالوگرام (EEG): الکترودهای کوچکی برای نظارت بر فعالیت مغز روی پوست سر قرار می‌گیرند.
• الکترومیوگرام (EMG): فعالیت عضلانی و عملکرد اعصاب محیطی (شبکه اعصابی که از مغز و نخاع به سایر قسمت‌های بدن کشیده می‌شوند) آزمایش می‌شود.
• آزمایش خون

فلج مغزی چگونه درمان می‌شود؟

والدین اولین کسانی هستند که متوجه می‌شوند فرزندشان یکی از نقاط عطف رشد را از دست داده است. اگر هر نقطه عطف رشدی به تعویق بیفتد، والدین ممکن است فکر کنند که فرزندشان یک شروع‌کننده آهسته است که درنهایت یاد می‌گیرد. اما والدین باید این تأخیر را به پزشک اطفال اطلاع دهند.

هیچ درمانی برای فلج مغزی وجود ندارد اما طیف وسیعی از درمان‌ها برای درمان علائم موجود است. ازآنجایی‌که فلج مغزی ازنظر نوع، محل و شدت آسیب متفاوت است، تیمی از متخصصان پزشکی متخصص با هم همکاری می‌کنند تا یک برنامه درمانی جامع برای کودکان فلج مغزی ارائه دهند. متخصصین اطفال، فیزیوتراپیست ها، ارتوتیست ها (متخصصان استفاده از دستگاه‌هایی برای اصلاح ناهنجاری‌ها و حمایت از مفاصل ضعیف)، گفتار درمانگران و زبان درمانگران، کاردرمانگران، معلمان آموزش ویژه و روانشناسان، همه با هماهنگی به کودک کمک می‌کنند تا علائم خود را مدیریت کند و به همان اندازه مستقل باشد. ممکن است.

• فیزیوتراپی: به‌طورمعمول زمانی شروع می‌شود که کودک فلج مغزی تشخیص داده شود. هدف فیزیوتراپی جلوگیری از ضعیف شدن عضلات و جلوگیری از کوتاه شدن عضلات و از دست دادن دامنه حرکتی طبیعی آن‌هاست. فیزیوتراپیست چندین تمرین بدنی را برای تقویت و کشش عضلات به کودک شما آموزش می‌دهد. همچنین ممکن است از بریس های مخصوص بازو یا پا (ارتز) برای کمک به کشش عضلات و بهبود وضعیت بدن استفاده شود.
• گفتاردرمانی: به کودکان کمک می‌کند تا ارتباطات خود را بهبود بخشند. به کودکان یک سری تمرینات آموزش داده می‌شود که می‌تواند به آن‌ها کمک کند واضح صحبت کنند. در صورت مشکلات شدید گفتاری، روش‌های جایگزین ارتباطی مانند زبان اشاره به کودکان آموزش داده می‌شود. تجهیزات ویژه‌ای برای کمک به کودک در برقراری ارتباط در دسترس است، مانند رایانه‌ای که به یک سینت سایزر صدا متصل است.
• کاردرمانی: درمانگر مشکلاتی را که ممکن است کودک در انجام کارهای روزانه داشته باشد شناسایی می‌کند و بهترین راه‌های ممکن را برای انجام کارهایی که نیاز به حرکت دارند، مانند رفتن به توالت، لباس پوشیدن، غذا خوردن و غیره توصیه می‌کند. کاردرمانی می‌تواند بسیار مفید باشد. در تقویت عزت‌نفس و استقلال فرزندتان، به‌ویژه با افزایش سن.
• بازی‌درمانی: فرآیندی نوآورانه برای سرگرمی کودکان با بازی که به‌نوبه خود تأثیر مثبتی بر سلامت عاطفی آن‌ها دارد. این یک مداخله درمانی و روان‌شناختی است که به کودکان امکان می‌دهد یاد بگیرند که چگونه با دیگران تعامل کنند و روابط خود را توسعه دهند. بازی‌درمانی توانایی‌های جسمانی، سطوح عملکرد شناختی و نیازهای عاطفی کودک را در یک محیط امن و حمایتی ترکیب می‌کند. بازی‌درمانی اغلب در زمانی که کودک جوان است (0-2 سال) انجام می‌شود، اما در اوایل نوجوانی نیز زمانی که فشار همسالان وجود دارد و پذیرش بسیار مهم است، استفاده می‌شود. هر چه زودتر بازی‌درمانی توصیه شود، کودک زودتر از آن سود می‌برد. مداخلات اولیه همچنین امکان اجرای رفتار آموخته‌شده توسط کودک را در تعاملات خود با سایر کودکان، دوستان و خانواده بسیار افزایش می‌دهد.
• مشاوره: یک مشاور یا روانشناس می‌تواند به کودک و خانواده کودک کمک کند تا با این وضعیت کنار بیایند و خدمات موردنیاز را دریافت کنند.
• برنامه‌های آموزشی ویژه طراحی شده: برای آموزش و آموزش کودکانی که دارای اختلالات یادگیری یا عقب‌ماندگی ذهنی هستند استفاده می‌شود.

مراقبت از کودک فلج مغزی

تولد کودک دورانی پر از امید، هیجان، شادی و شادی است. وقتی والدین متوجه می‌شوند که فرزندشان فلج مغزی تشخیص داده شده است، می‌تواند ویرانگر باشد و دید والدین نسبت به آینده کاملاً تغییر می‌کند. ممکن است کمی طول بکشد، اما آن‌ها باید یاد بگیرند که با شرایط غیرمنتظره کنار بیایند و قدم‌های بعدی را بردارند. اولین مورد در این میان، داشتن درک روشنی از وضعیت فرزندشان است که به دنبال مداخله زودهنگام و دریافت درمان یا درمان لازم کمک می‌کند.

تربیت و مراقبت از کودک مبتلا به فلج مغزی می‌تواند سخت و طاقت‌فرسا باشد، اما امید وجود دارد. شما می‌توانید بهترین مدافع و حامی فرزند خود باشید. دانش در مورد فلج مغزی باعث می‌شود که آمادگی بیشتری برای کمک به کودک در هر راه ممکن داشته باشید. پیوستن به یک گروه پشتیبانی که در آن می‌توانید آموخته‌ها و تجربیات خود را به اشتراک بگذارید و همچنین از والدین دیگر بیاموزید می‌تواند مفید باشد.

پتانسیل افراد مبتلا به فلج مغزی را به حداکثر برسانید

فلج مغزی یک بیماری غیر پیشرونده است و در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد. بااین‌حال، افراد مبتلا به فلج مغزی با چالش‌های بزرگی روبرو شده‌اند و یاد گرفته‌اند که چگونه از توانایی‌های خود استفاده کنند و آرزوهای خود را برآورده کنند. امروزه چندین جایگزین و ابزار کمکی وجود دارد که به افراد مبتلا به فلج مغزی کمک می‌کند تا تحصیلات خود را تکمیل کنند، سرگرمی‌ها و علایق خود را دنبال کنند و در فعالیت‌های ورزشی و تفریحی شرکت کنند.

شواهدی وجود دارد که کودکان مبتلا به فلج مغزی بسیار فراتر از ارزیابی‌های اولیه هستند. کودکی که تشخیص داده شده قادر به راه رفتن نیست یا راه رفتن را یاد نگرفته است نیز از کوه بالا رفته است. دیگرانی که هرگز از آن‌ها انتظار نمی‌رفت با هم ارتباط برقرار کنند، صحبت کرده‌اند، کتاب نوشته‌اند و کلمات حکیمانه را به دیگران القا کرده‌اند.

والدین می‌توانند نقش بسیار مهمی در کمک به کودک برای تعقیب علایق خود و تسلط بر مهارت‌های اساسی زندگی داشته باشند که به‌نوبه خود کودک را قادر می‌سازد تا زندگی با کیفیت بهتری داشته باشد.

پروفسور اکبر رضایی متخصص درمان اختلالات یادگیری در تبریز

برای رزرو وقت مشاوره تحصیلی و درمان اختلالات یادگیری در کلینیک روانشناسی جوانه رشد تبریز با شماره همراه مرکز 09146347098 همین الان تماس بگیرید.

اختلال گفتار

اختلال گفتار چیست؟

کودکان در طول رشد و تکامل طبیعی خود مهارت‌های گفتاری و زبانی را کسب می‌کنند. بااین‌حال، برخی از کودکان ممکن است مشکلاتی در رشد گفتار داشته باشند.

اختلال گفتار وضعیتی است که در آن کودک در بیان، صدا، روان بودن، یا ایجاد و ایجاد صداهای گفتاری موردنیاز برای برقراری ارتباط مشکل دارد، اگرچه آن‌ها کلمات را به خوبی درک می‌کنند و در مهارت‌های زبانی خوب هستند.

نکته: اختلال گفتار با اختلال زبان تفاوت دارد. کودکان مبتلا به اختلال گفتار در تلفظ صداهای کلمات مشکل دارند. اختلال زبان وضعیتی است که در آن کودکان در برقراری ارتباط با دیگران (اختلال زبان بیانی)، یا درک آنچه دیگران می‌گویند یا ارتباط برقرار می‌کنند (اختلال زبان دریافتی) مشکل دارند.

انواع اختلالات گفتاری چیست؟

دو نوع اختلال گفتاری وجود دارد. آن‌ها هستند:

آپراکسی

اختلال گفتار حرکتی که در آن کودک در انجام حرکات ارادی زبان، لب‌ها یا فک‌ها برای تولید صداهای گفتاری مشکل دارد. کودک می‌داند چه می‌خواهد بگوید اما مغز نمی‌تواند حرکات ماهیچه‌ها را برای تشکیل کلمات هماهنگ کند.

دیزآرتری

فلج، ضعف یا به‌طورکلی هماهنگی ضعیف عضلات دهان. این می‌تواند گفتار را آهسته، نادرست، نامفهوم یا بیش‌ازحد بینی کند (زمانی که صدای زیادی از بینی می‌آید).

چه چیزی اختلال گفتار نیست؟

هنگامی‌که کودکان شروع به صحبت می‌کنند، برای یادگیری کلمات جدید و بیان خود زمان می‌گذارند. آن‌ها همچنین ممکن است در این مرحله تمایل به گفتار شکسته داشته باشند. این کاملاً طبیعی است و یک اختلال گفتاری نیست. توجه بیش‌ازحد به گفتار شکسته کودک در این مرحله ممکن است منجر به لکنت زبان شود.

علائم اختلال گفتار چیست؟

تعداد علائم و شدت آن‌ها ممکن است از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد. گاهی اوقات، علائم ممکن است خیلی خفیف باشد که قابل شناسایی نباشد. چنین اشکال خفیفی از مشکلات گفتاری به‌خودی‌خود ناپدید می‌شوند.

برخی از کودکان ممکن است همراه با اختلال گفتاری مشکلات دیگری نیز داشته باشند. این‌ها می‌تواند شامل واژگان ضعیف، مشکلات خواندن، نوشتن، املا یا ریاضی باشد. مشکلات هماهنگی یا مهارت حرکتی؛ مشکلات جویدن و بلعیدن

کودک بسیار خردسال (0-5 سال)

• در نوزادی غرغر نمی‌کند
• در کنار هم قرار دادن صداها و هجاها به ترتیب یا توالی صحیح مشکل دارد
• هنگام تلفظ یک کلمه، هجاها و صداها را از دست می‌دهد
• در ترکیب صداها مشکل دارد. ممکن است مکث‌های طولانی بین صداها نشان دهد
• کلمات را با جایگزین کردن صداهای دشوار با صداهای ساده‌تر یا حذف صداهای دشوار ساده می‌کند
• ممکن است در غذا خوردن مشکل داشته باشد

یک کودک بزرگ‌تر (5-10 سال)

• خطاهای صوتی ناسازگاری ایجاد می‌کند که نتیجه عدم بلوغ نیست
• می‌تواند زبان را خیلی بهتر از صحبت کردنش بفهمد
• واضح است که در گفتن کلمات یا عبارات طولانی‌تر از کلمات کوتاه‌تر مشکل دارد
• برای تلفظ صحیح یک کلمه مشکل دارد و ممکن است در حین تکرار آن اشتباه کند
• به نظر می‌رسد متلاطم، یکنواخت، یا تأکید بر هجا یا کلمه اشتباه در هنگام صحبت کردن
• در حین صحبت کردن مرتب اشتباه می‌کند

چه چیزی باعث اختلالات گفتاری می‌شود؟

برای اکثر کودکان، علت اختلال گفتار ناشناخته است. تحقیقات می‌گوید که این اختلال می‌تواند ناشی از ناتوانی مغز در هماهنگی حرکت ماهیچه‌ای موردنیاز برای گفتار باشد. سایر بیماری‌ها مانند شکاف کام، کم شنوایی یا فلج مغزی نیز می‌توانند باعث اختلال گفتاری شوند.  

اختلال گفتار چگونه تشخیص داده می‌شود؟

سن خاصی وجود ندارد که در آن کودک بتوان این اختلال را تشخیص داد. متخصصان ممکن است نتوانند این عارضه را در یک کودک زیر سه سال تشخیص دهند زیرا ممکن است کودک در آزمایش‌ها و ارزیابی‌ها همکاری نکند یا از دستورالعمل‌ها پیروی نکند. ازاین‌رو، تشخیص تا حد زیادی به نحوه پاسخ کودک و اینکه آیا به‌طور کامل در این آزمایش‌های شرکت می‌کند بستگی دارد. 

برخی از این تست‌ها برای تشخیص اختلالات گفتاری انجام می‌شود:

• معاینه غربالگری مفصل دنور
• مقیاس نقطه عطف زبان اولیه
• دنور دوم
• تست واژگان تصویر پی بادی، نسخه اصلاح‌شده
• تست شنوایی

تست گفتار: یک آسیب‌شناس گفتار-زبان سابقه رشد را ثبت می‌کند و هرگونه مشکل پزشکی دیگر را بررسی می‌کند. متخصص همچنین بررسی می‌کند که آیا گفتار کودک در الگوی طبیعی رشد می‌کند یا در مقایسه با سایر کودکان کند است.

اگر متخصص ویژگی‌هایی را مشاهده کرده باشد که با رشد گفتار/زبان طبیعی مطابقت ندارد، مجموعه متفاوتی از آزمون‌ها و ارزیابی‌ها برای تأیید اینکه کودک دارای اختلال گفتاری است انجام می‌شود.

ارتباطات تقویتی و جایگزین (AAC): این رویکرد از فناوری کمکی مانند رایانه، iPad و ماژول‌های غنی‌شده صوتی و تصویری برای کمک به بهبود گفتار استفاده می‌کند.

تست شنوایی‌سنجی: ناتوانی ذهنی و کم شنوایی نیز ممکن است باعث اختلالات گفتاری شود. نوزادانی که در معرض خطر ابتلا به اختلال گفتاری هستند باید برای معاینه شنوایی‌شناسی به شنوایی‌شناس ارجاع داده شوند. در صورت نیاز می‌توان شنوایی‌شناسی و گفتاردرمانی را شروع کرد.

دریافت درمان برای اختلالات گفتاری

هیچ رویکرد واحدی برای درمان اختلالات گفتاری وجود ندارد. متخصصان از ترکیبی از روش‌های درمانی و روش‌های درمانی برای کمک به کودک برای بهبود گفتار خود استفاده می‌کنند. پاسخ هر کودک به درمان متفاوت است زیرا ممکن است برخی از کودکان در مقایسه با دیگران سریع‌تر بهبود پیدا کنند. 

متخصص ممکن است به والدین در موردحمایت و مراقبت مناسب از کودک توصیه کند. والدین می‌توانند در جلسات درمانی شرکت کنند تا بتوانند درمان را در خانه یاد بگیرند و ادامه دهند، زیرا تمرین مداوم باعث بهبود سریع‌تر می‌شود. یک محیط خانه حمایت‌کننده و دوست‌داشتنی برای بهبودی مساعد است.

یک کودک سالم بیشتر پذیرای درمان‌ها و درمان‌ها است. کودکان مبتلا به هرگونه بیماری جسمی (عفونت گوش و سینوس، لوزه‌ها، آلرژی یا آسم) ممکن است به درمان پاسخ ندهند زیرا درمان و داروی بیماری جسمی ممکن است با گفتاردرمانی تداخل داشته باشد. ازاین‌رو، والدین باید مراقب سلامت جسمانی کودک باشند، زیرا این امر به کودک کمک می‌کند تا به درمان‌ها پاسخ دهد و گفتار او را بهبود بخشد.

اگر اختلال گفتار درمان نشود چه اتفاقی می‌افتد؟

اگر کودک در مراحل اولیه تحت درمان قرار نگیرد، ممکن است مشکلات دیگری مانند:

• تأخیر در رشد زبان
• اشتباه گرفتن با یادآوری کلمه یا ترتیب کلمات در یک جمله
• مشکل در حرکت/هماهنگی حرکتی ظریف
• بیش‌ازحد حساس (بیش‌ازحد حساس) یا کمتر از حد (بیش‌ازحد حساس) در دهان آن‌ها (ممکن است مسواک زدن یا خوردن غذاهای ترد را دوست نداشته باشند)
• داشتن مشکل در خواندن، املا یا نوشتن که می‌تواند پیشرفت تحصیلی آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد.

مراقبت از کودک مبتلا به اختلال گفتار

همراه با درمان تجویز شده، می‌توانید با پیروی از برخی از این دستورالعمل‌ها به کودک خود کمک کنید تا ارتباط برقرار کند:

• برخی از فعالیت‌های درمانی را در خانه تمرین کنید تا کودک شما با صداهای صحیح کلمات آشنا شود.
• سؤالات ساده‌ای بپرسید تا فرزندتان صحبت کند و با استفاده از کلمات تمرین کند.
• فرزندتان را تشویق کنید که آهسته صحبت کند. با حوصله به حرف‌های فرزندتان گوش دهید و وقتی کلمات را دقیق تلفظ می‌کند از او قدردانی کنید.
• بگذارید فرزندتان احساس امنیت کند و بداند که شما تمام‌وقت برای گوش دادن به او دارید و برای غلبه بر مشکلات به او کمک می‌کنید.

زمانی تصور می‌شد که هوش عامل اصلی تعیین‌کننده موفقیت تحصیلی است. بعد از سال‌ها پژوهش در مورد یادگیری و انگیزش، مربیان دریافته‌اند که دانشجویان می‌توانند نحوه تبدیل‌شدن به یادگیرنده موفق را با استفاده از راهبردهای مناسب جهت مدیریت انگیزش، رفتار و یادگیری‌شان یاد بگیرند.
واژه نظم‌دهی یک اصطلاح کلیدی برای درک یادگیرندگان موفق است. آن‌ها عوامل مؤثر بر یادگیری خودشان را نظم می‌دهند یا کنترل می‌کنند. شرایط بهینه برای یادگیری را فراهم می‌کنند و موانعی که با یادگیری آن‌ها تداخل می‌کند را از میان برمی‌دارند. صاحب‌نظران برای توصیف این نوع دانشجویان از اصطلاحات متعددی استفاده می‌کنند (برای مثال خودنظم‌ده، خودراهبر، راهبردی و فعال). مهم نیست که از چه اصطلاحی استفاده می‌شود، عامل مهم آن است که این دانشجویان راهی برای یادگیری می‌یابند. مهم نیست که استاد خوب تدریس نمی‌کند، کتاب مبهم یا گیج‌کننده است و آزمون دشوار می‌باشد یا اتاق پرسروصدا یا شلوغ است یا اینکه در برنامه امتحانی چند آزمون در یک هفته قرار گرفته است، یادگیرندگان موفق روشی برای موفقیت پیدا می‌کنند.